The zenith or the shame of civilization?

آقایان!

آوازتان را هیچ دوست نمی دارم

که این تکرار را هزاران سال است که مکرر می کنید.

اگر اینجا از فراز سنگ به زیر آیید

با فرمانهای نوشته در آغوش،

و یا از ورای نیستی، به تن پدیدار شوید،

با زنبیل های فراوان معجزه برکف،

اگر اکنون، چون رعد سرزمین های فراخ را درنوردید

با آیه های غیب بر لب:

من

آوازتان را هیچ دوست نمی دارم،

که این تکرار را هزاران سال است که مکرر می کنید.

نیایش آب را نیازی به ظهور شما نبود.

آتش خود می دانست چه برافروزد.

شوق جان و راز مرگ در فلوت باد می دمید

و از پرواز برگ پرنده می شکفت.

تا شما برآمدید!

که رمز جاودانه ی زمین و کهکشان به ما سپرده اند.

واز پی شما:

خوابگذار و شعبده

و قاری و حواری وکنیسه و امام...

از پشت دیوارهای دیرسال،

کرنای ناخوشنود شما،

بر این همهمه ی سرسام می افزاید

و باور با شما، نه آشوبی را فرو می نشاند

و نه پیدایی وجود چیزی می تواند.

کار دشوار جهان را نیازی به باید و نباید شما نبود.

گناه اگر بد است، گناه را شما پدید کرده اید.

نهایت پرواز پروانه های خیال، شعر بود و افسانه:

خیال و شعرتان به مرثیه و وصف انبیا بگذشت.

کجا نوشته حرف خوش آیند در نوشته های عتیق؟

کتابتان همه در ترس و کیفر خدا بگذشت.

آقایان!

آوازتان تاریک است.

و من

آنرا هیچ دوست نمی دارم.

اکتبر 2004