تلنگر

تلنگر اصلاً حواسش نبود که یادش به مدادش افتاده بود و هولکی هم یه چیزه جدیدی واسه درد و دل کردن با یکی از خودمونیا پیدا نکرده بود, ایندفعه اینجوری با خودش فکر میکرد که اگه جنگ و محاصرهً نظامی و دیپلوماسی کلنگی به سرانجام میراث داران ایندهً جمهوری اسلامی قرار گذاشته شده بود؛ دیگه چه آشی با پول نفت واسه این مملکت که پخته نشده بود. چون بنظرش ایندفعه خطر جنگ و خرابه سازی دوباره از یه مملکت با کرکری خوندن سپاه با بقیهً دنیا چیزی شبیه یه شوخی نبود و توی این خاک پاشوندن ممتد و ترقه در شدن توی این شرایط کلاه بدی سر جنبش سبز افتاده بود, یا اینجوری فکر میکرد که اگه جنگ بشه بزرگترین بازنده نهایتاً خود آزادی بود؛ با خودش میگفت بچه ها این همه قرار مدار سر صلح سبز و ادامهً حرکت گاندی یا ماندلا همی بود؟
البته همش هم سر قضیهً افتضاحی که بسیج جدیداً جلو همه دراورده بود که نبود؛ ولی این که همین موضوع باعث مفتخر شدن ایران به کسب رتبه اول بی تربیتی در جهان شده بود دیگه یه چیزه دیگه بود, آخه میدونی این قضیه حملهً به اسباب و خونهً یه غریبی تو مملکتت توی محافل بین المللی به این شکل معنی شده بود که مثل اینکه یه کسی توی مرده شورخونه واسه دق و دل خالی کردن خودش کون مردهً مردم گذاشته بود.
ولی حالا چرا این حرکات که همه کفتن با هیچ قانون و فرهنگی تو دنیا جور در نیومده بود با تظاهرات و نوحه خوانی واسه امام حسین توی ماه حرام خدا به شکل اعتراض دانشجویئ برگزار شده بود یه مساله ائی بود که یه کم تو عقل تلنگر پیچ خورده بود. یعنی میگفت اینا تحت تاثر منابع فرهنگی بجا مونده از دوران طلائی امام صورت گرفته بود یا مشکل سر ترویج تفکر قیام خرکی یه آیت اله برعلیه ُقل چماق دوران از قدیم اتفاق افتاده بود.
خلاصه که بخاطر هرچی که بود تلنگر فکر میکرد اینا همه با تاریخ وفرهنگ یه مردمی کجا تصادم پیدا کرده بود یا ساده نبودن این جریان چه ربطی به رهبری عواطف اجتمایی توسط عقاید عهدعطیق پیدا کرده بود. یا اصلاً حالا اگه یکی تو مملکت بگه که من جنگ دوست ندارم چرا زندانی شدنش حتمی شده بود!