Archive - Apr 7, 2012 - Article

از ماست که بر ماست

واقعيت اينست که ما بعنوان يک ملت سر هر بزنگاه تاريخى اشتباه کرده ايم و گناهش را به گردن اجنبى انداخته ايم تا از خود سلب مسئوليت کنيم. ما ايرانيان که تمدنى دو هزار و پانصد ساله داريم عاشق سينه چاک گذشته هاى دور هستيم چرا که از زمان حالمان بشدت شرمنده ايم. کافى است نگاهى به تاريخ اخيرخودمان بيندازيم تا روشن شود چرا به دوهزار سال پيش مينازيم و دلمان را به يادها و به بودها خوش ميکنيم >>>

I Am A Sarajevan

I left Iran when I was five years old. Until then I’d lived an idyllic life in Tehran with my family on the Street of Good Fortune #22, (Khiabane Khoshbakhti ۲۲) where both sets of grandparents, uncles and aunts and a large entourage of friends, neighbours, shop-keepers, ice cream vendors, and the local fruit and vegetable sellers were daily fixtures in my childhood existence>>>

ابن میَمون

ابن میَمون قرطبی یکی از آخرین فیلسوفان "دوره ی زرین" حاکمیت مسلمانان در اندلس و مغرب بود که به پیروی از ابن رشد، فارابی و ابن سینا گرایش به نزدیک کردن فلسفه ی ارسطو به دین داشت. فلسفه ی او به سن اکویناس کمک کرد تا به فقه کاتولیک نظمی اسکولاستیک بدهد و از سوی اسپینوزا و دیگر فیلسوفان دوره ی روشنگری چون نقطه ی آغازی برای صعود به قله ی خردگرایی به کار گرفته شد>>>

میعاد آشتی

روزی خواهد آمد
که فلق آفاق سحر را در پنبه زاران ِ ابر
با سرخابه ی گلبرگ سوری می خواهد آراست
و برمنقار نقره فام سپیده نُقـل یاس می شکفد
>>>

زن نمونه

یه زنی‌ می‌‌خوام که؛ زن باشه
زیر کمرش، باسن باشه
تو رختخواب همسر ناز
شیرین مثل عسل باشه
>>>