LIFE

از پله های رستوران که بالا میرفتیم بوی غذا یکدفعه زد زیر دماغم و حالت تهوع عارضم شد. بعد از سه روز غذای چینی دیدن و ناخنک زدن و عاقبت هم چیزی نخوردن، دیگر حالم حتی از بوی غذاهایشان هم بهم میخورد.

صبحانه ای را که در هتل میدادند قابل خوردن بود. همان نان و کره و تخم مرغ و چای و مخلفات معمول. بومی ها البته صبحانة خودشان را داشتند که عبارت بود از سوپ برنج و بعضی چاشنی که به آن میزدند و با بادام زمینی میخوردند.

ما خارجیها سر صبحانه حسابی بار میزدیم چون میدانستیم نهار و شام را نمیتوانیم بخوریم. تا بعد از ظهر هم با آن بارگیری دوام می آوردیم ولی حوالی عصرشکمهایمان از گرسنگی به سر و صدا می افتاد.

آن شب هم حدود ساعت 8 بود که خسته و مرده به رستوران رسیدیم. با هتل 2 کیلومتر فاصله داشتیم. در شهر هانجو بودیم نزدیک شانگهای.

من از پنجرۀ اتوبوس تابلوی یک رستوران مکدونالد را در همان نزدیکی دیده بودم. فکر غذای مزخرف آن در مقایسه با غذای چینی برایم همچون تصویری از مائدۀ بهشتی مینمود.

پس از اینکه به راهنمایمان اطمینلن دادم که راه هتل را بلدم و پیاده به آنجا باز خواهم گشت، از وسط پله های رستوران راهم را کج کردم و بطرف مکدونالد روانه شدم.

خیابان خلوت و تاریک بود و من آهسته قدم بر میداشتم.

در چند قدمی مکدونالد زنی جلوی راهم ایستاد و چیزی گفت. اول فکر کردم گدایی میکند ولی سر ووضعش به گداها نمی خورد. سر تکان دادم که زبانت را نمیدانم ولی میدانست که نمیدانم. قبافه ام داد میزد که غریبم. او کماکان چیزهایی میگفت و بطرفی اشاره میکرد. کنجکاو او شده بودم که کیست و چه میخواهد.

وقتی عکس العملم را دید که ایستاده ام و به او گوش میدهم، دستم را گرفت و شروع کرد به کشیدن. میخواست همراهش بروم. بدون مقاومت با او براه افتادم. متصل حرف میزد. میدانست هیچ نمیفهمم ولی انگار برایش مهم نبود. درددل میکرد.

از چند پس کوچه گذشتیم و بعد جلوی دری ایستاد و کلید به قفل انداخت. وارد راهروی تاریکی شدیم و بعد در دیگری و حالا درون خانۀ او بودیم. خانه که نه، اتاقی نه چندان بزرگ با تختی در گوشه ای و یک میز و چند صندلی و بعضی خرت و پرت و گهواره ای هم در کناری.

اول به طرف گهواره رفتم. بچه ای یک ساله در آن در خواب بود.

نگاهی پرسشگرانه به زن انداختم که مرا برای چه به اینجا آورده ای. او پرسش بزبان نیامدۀ مرا ندیده گرفت و بچه را از گهواره بیرون آورد و بمن داد. بچه در این حیص و بیص بیدار شده بود و بدون اینکه غریبی کرده و یا گریه کند، با چشمهای موربش به من خیره شده بود. بوی شیر ترشیده میداد.

زن به آشپزخانه رفت و با دو کاسۀ کوچک برنج برگشت و آنها را روی میز گذاشت. من، بچه در آغوش، با او سر میز نشستم و هر دو به خوردن غذایمان مشغول شدیم.

زن حالا ساکت بود و مثل کودکش، که در بغل من دوباره خوابش برده بود، بمن خیره شده بود. هنوز نمیدانستم از من چه میخواهد ولی انگار دیگر اهمیت نمیدادم. احساس راحتی میکردم.

ساعتی، شاید هم بیشتر، همینطور پشت میز نشستیم.

خوابم گرفته بود. خمیازه ها یکی بعد از دیگری می آمدند و دیگر نمیتوانستم چشمهایم را باز نگاه دارم.

زن از پشت میز بر خاست، دستم را کرفت و بطرف تخت برد. کنار تخت نشستم و او کفشهایم را در آورد و بچه را از من گرفت و من روی تخت دراز کشیدم. او بچه را هم کنار من روی تخت گذاشت. دیگر نفهمیدم.

صبح خیلی زود بود که از خواب بیدار شدم. بچه در کنارم بود و زن هم آنطرف اتاق، روی صندلی نشسته، سر روی میز، در خواب بود. کفشهایم را بغل زدم و پاورچین پاورچین و در سکوت کامل از خانه خارج شدم.

هوای صبحگاهی هانجو آنروز لطافتی بخصوص داشت و در خیابان پرنده پر نمیزد. قدم های بلند برمیداشتم و سوت زنان بسوی هتل میرفتم.