با قتل بزدلانه خانم بی نظیر بوتو، امروز جهان و بویژه خاورمیانه نمادی بی مانند برای جنبش دموکراسی را از دست داد. نواز شریف ، دشمن دیرینه خانم بوتو و رقیب انتخاباتی وی، امروز را غمگین ترین روز تاریخ کشور نوپای پاکستان نامید. تسلیت و اعلام تأسف سایر رهبران جهان از جمله آقای بانکی مون، رییس سازمان ملل متحد، نشان از احترام جهانی برای این شخصیت برجسته دارد. در این میان، صحنه های مردان مسلمان (بنابر تصاویر ماهواره ای که در ساعات نخست منحصر به نمایش مردان بوده است) شیون کش در خیابان های شهرهای پاکستان که در سوگ یک رهبر زن مدرن و لاییک، بر سر و سینه خود می کوفتد، شاید بیش از هر چیز دیگری بر اهمیت نمادین خانم بوتو برای پیشروی و گسترش فرهنگ دموکراسی در قلمرو جوامع مسلمان مهر تأیید گذارد۰
خانم بوتو، رهبر حزب مردم پاکستان، نخستین زنی بود که در یک کشور مسلمان به نخست وزیری رسید. اگرچه در باره کارنامه سیاسی وی نظرات گوناگونی عنوان می شود، اما در باره محبوبیت وی در نزد جمعیت وسیعی از مردم پاکستان تردیدی نیست. آگاهی و اطلاعات نگارنده از ارزیابی های میراث زمامداری خانم بوتو حاکی از آنستکه سیاست های دولت وی نقش مؤثری در تعمیم و گسترش دموکراسی و حقوق مردم و بویژه زنان در کشورش داشته است. دو دیگر سیاست های اجتماعی و اقتصادی وی منجر به بهبود بهداشت عمومی و مبارزه با بی سوادی و افزایش رفاه عمومی از جمله برق رسانی به مناطق روستایی گشت. ولی آنچه در باره خانم بوتو حایز اهمیت است، نقش نمادین وی بعنوان یک رهبر دموکرات غیردینی یا لاییک و مدرن در ملل مسلمان جهان است. زندگی سیاسی پر فراز و نشیب وی که شمه ای از آن در زیر نقل می شود سبب اصلی احراز چنین نقشی برای خانم بوتو است۰
خانم بوتو در ۱۹۵۳ در خانواده ای سیاسی با پیوندهای ایرانی بدنیا آمد. پدر وی، ذوالفقار علی بوتو، نخست وزیر معروف پاکستان، از مادری ایرانی زاده شده بود. بی نظیر تحصیلات عالی را بعنوان دانشجویی ممتاز در دانشگاههای هاروارد و آکسفورد پشت سر گذارد. در این دوران او در شمایل یک زن سازگار با جهان مدرن در حین درس خواندن در مبارزات سیاسی روز از جمله فعالیت علیه جنگ ویتنام شرکت داشت. از همان هنگام بود که مهارت وی در سخنوری در معرض دید هم کلاسی هایش قرار گرفت و سالها بعد در مبارزاتش در پاکستان برای مردم کشورش و جهانیان بثبوت رسید. او پس از خاتمه تحصیلات به پاکستان بازگشت و چندی بعد رهبری حزب مردم را بدست گرفت. بدنبال کودتای نظامی که به سقوط پدرش از نخست وزیری و زندانی شدن و سرانجام اعدام وی بوسیله دیکتاتور نظامی پاکستان، ژنرال ضیاء الحق، منجر گشت، بی نظیر در مجموع برای شش سال زندانی و یا در بازداشت خانگی بسر برد. در تابستان ۱۹۸۱ او را در یک زندان قفس مانند بدون دیوار در صحرایی در استان سند افکندند. او می نویسد:((گرمای تابستانی قفس مرا مبدل به اجاق کرده بود. پوست دستانم تاول زده و مانند ورق ور می آمدند. صورتم مملو از عرق جوش شده بود. موهایم که همواره ضخیم بودند، دسته دسته می ریختند. لشگر حشرات به قفسم می خزیدند. انواع حشراتی چون ملخ، پشه، مگس نیشدار، دسته مورچه های بزرگ سیاه و مورچه های کوچک قرمز، عنکبوت، سوسک و زنبور از لابلای میله ها و از میان سوراخ های کف سلول بجانم افتاده بودند. من شبها، علیرغم گرما، ملحفه برسر می کشیدم و تقلا می کردم خود را از نیش آنها بدور بدارم و تنها وقتی گرما طاقت فرسا می شد، جهت تنفس ملحفه را کنار می زدم.)) پس از آزادی از زندان او راهی تبعید شد و در سال ۱۹۸۶ برای مبارزه به کشورش بازگشت. در پی کشته شدن ژنرال ضیاء الحق در سانحه هوایی و برگزاری انتخابات در نوامبر سال ۱۹۸۸، خانم بوتو در سن ۳۵سالگی نخستین زن رییس دولت یک کشور اسلامی شد. در همان دوره بود که دولت وی حکم ممنوعیت فعالیت های سندیکایی کارگران و دانشجویان را لغو کرد و برنامه حزب برای بهبود طبقات محروم را به اجرا گذارد۰
در سال ۱۹۹۰، رییس جمهور وقت پاکستان، غلام اسحاق خان، خانم بوتو را معزول کرد و وی و همسرش را متهم به فساد و سوء استفاده مالی کرد که به دو سال زندانی شدن همسرش ختم گردید. خانم بوتو و همسرش همواره این اتهامات را مردود دانستند و این اتهامات را ابزاری سیاسی برای مبارزه با خانم بوتو نامیدند. از آن پس، این اتهامات و موارد آتی آنها، اگرچه قویا متوجه همسرش بودند، بر فعالیت های سیاسی خانم بوتو سایه انداختند. تنها شاید از هنگام بازگشتش به پاکستان در اکتبر گذشته بود که بحرانی بودن اوضاع کشورش از سنگینی سایه این اتهامات کاست و اکنون قتل خانم بوتو که در اصل جانش را برای آرمان دموکراسی برای میهنش باخت، بیرنگشان می سازد۰
به دنبال شکست های سیاسی در خلال سالهای پس از دور اول زمامداری، خانم بوتو مجددا در سال ۱۹۹۳ با برنامه ((تغییرات بسود رفاه مردم)) به پیروزی چشمگیری دست یافت و برای مدت سه سال با اجرای برنامه هایی چون ((غذا برای گرسنگان و افزایش میزان حقوق حداقل برای کارگران)) حکومت کرد. در اواخر دور دوم حکومت، با فشار روز افزون احزاب اسلامی که همواره با او مخالفت می ورزیدند و اینبار به رهبری نواز شریف و حزب ((لیگ مسلمانان پاکستان)) به میدان مبارزه آمده بودند، خانم بوتو که درگیرمبارزه با رقبای حزبی اش نیز بود، از نخست وزیری معزول گشت. در سال ۲۰۰۱، در پی اوج گیری اتهامات تازه مبنی بر اختلاس و ارتشاء علیه همسرش که در کابینه وی عضویت داشت و سایر اتهامات سیاسی از جمله دست داشتن همسرش در قتل مخالفان سیاسی درون حزبی، خانم بوتو با رد این اتهامات راهی دیار تبعید شد. دیوان عالی پاکستان حکم محکومیت خانم بوتو بر مبنای این جرایم را معلق ساخت و فرمان محاکمه مجدد صادر کرد. محاکمه غیابی وی در دادگاه دیگری منجر به تعیین مجازات سه سال زندان برای خانم بوتو شد که عملاً با بازگشت پیروزمندانه وی به کشورش در ماه اکتبر گذشته معلق ماند۰
در مدت هشت سال زندگی در غربت، خانم بوتو به کوشش های سیاسی خود برای بازگرداندن دموکراسی به کشورش ادامه داد و با برخورداری از وجهه ی بین المللی در حین رهبری حزبش از تبعیدگاه به رایزنی با رهبران جهان در مورد استقرار دموکراسی بعنوان تنها راه مبارزه با بنیادگرایی اسلامی در خاورمیانه پرداخت. در اکتبر ۲۰۰۷برای مبارزه دموکراتیک برای کسب قدرت به میهنش بازگشت و در اولین اقدام اشگ ریزان بر خاک وطن بوسه زد، همان خاکی که آرامگاه ابدی وی خواهد بود. او می دانست که اینبار با خونخوارترین دشمنان سیاسی خود روبروست، آنانی که به نام دین اسلام، همانطور که سالهاست حکومت ایران را غصب کرده اند، کمر به قتل و انهدام انسانی و اجتماعی همه باسوادان و دموکراسی خواهان و بویژه زنان بسته اند. او می دانست که آماج خونخواری طالبان و القاعده و حاکمان نظامی است، همانطورکه حاکمان اسلامی در ایران فرمان گردن زدن نخست وزیر دموکرات سابق ایران، دکتر شاپور بختیار، در تبعید را صادر کردند و بدن های داریوش و پروانه فروهر و اکبر محمدی و هزاران آزادیخواه را مثله کردند و هنوز نیز با شقاوت به حکومت ترور ادامه می دهند۰
اما خانم بوتو، این زن مسلمان تحصیلکرده سازگار با جهان مدرن و مخالف تداخل دین در حکومت، در مواجهه با این دشمنان اسلام پیشه، از همه چیز خود گذشته بود. می گفت که علیرغم آگاهی به خطرات آنرا به جان می خرد. می گفت که علیرغم مادر بودن و احساس قوی برای فرزندانش، او خود را مادر همه فرزندان پاکستان می داند. می گفت که من ماموریت خود را در نجات پاکستان از تسخیرش بوسیله افراطیان اسلامی می دانم. او پادزهر روییدن و پخش شدن علف های هرزه و زهرآگین دین فروشان را استمرار در پرورش نهال های دموکراسی و آزادی در سرزمین های ملل مسلمان می دانست و سرانجام آنها را با خون خود آبیاری کرد. خانم بوتو مانند هر انسان و سیاستمداری دارای نقاط قوت و ضعف بود. کارنامه اش حاوی بخش های روشن و مبهم است. اما فراتر از همه اینها، چهره تاریخی او است که بعنوان نماد دموکراسی مدرن و غیر دینی برقرار می ماند. همانگونه که مصدق نماد دموکراسی خواهان ایران است، بی نظیر بوتو نیز برای اکثریت مردم پاکستان چنین نمادی خواهد بود. نمادها مانند ستارگانند. فارغ از آنکه آیا بخشی از آنها دارای تاریکی است، مردم منصف همواره بخش روشن آنها را دیده و نیک می دانند که این نمادها برای پیشبرد حقوق دموکراتیک مردم از مال و آسایش و جان خود گذشته اند۰
امروز دموکراتهای جهان و بویژه خاورمیانه و ایران در سوگ زنی که بخشی از نسبش برخاسته از کردان غیور ایرانی است، خواهند نشست و نام ((محترمه بوتو)) در پیشانی عالم دموکراسی خواهان جهان تا دانش و حافظه تاریخی برقرار است بسان ستاره ای خواهد درخشید. و امروز و فردا، دختران و زنان و مردانی هستند در پاکستان و ایران و سایر سرزمین های مسلمان نشین که در پهنه آسمان دموکراسی، درخشش بی نظیر ستاره ی خانم بوتو را روشنی بخش راه خود برای نجات از استبداد تاریک اندیشان اسلامی می نمایند۰
Person | About | Day |
---|---|---|
نسرین ستوده: زندانی روز | Dec 04 | |
Saeed Malekpour: Prisoner of the day | Lawyer says death sentence suspended | Dec 03 |
Majid Tavakoli: Prisoner of the day | Iterview with mother | Dec 02 |
احسان نراقی: جامعه شناس و نویسنده ۱۳۰۵-۱۳۹۱ | Dec 02 | |
Nasrin Sotoudeh: Prisoner of the day | 46 days on hunger strike | Dec 01 |
Nasrin Sotoudeh: Graffiti | In Barcelona | Nov 30 |
گوهر عشقی: مادر ستار بهشتی | Nov 30 | |
Abdollah Momeni: Prisoner of the day | Activist denied leave and family visits for 1.5 years | Nov 30 |
محمد کلالی: یکی از حمله کنندگان به سفارت ایران در برلین | Nov 29 | |
Habibollah Golparipour: Prisoner of the day | Kurdish Activist on Death Row | Nov 28 |
To Sibil
by PArviz (not verified) on Tue Jan 01, 2008 10:32 PM PSTImagine you were a king once and then you became just a king in exile where nobody knew you even existed. If you were offered the chance of becoming a king in power again I am sure you would take it regardless of the dangers.
Politicians are hungry for power, that is their nature. They can not bring themselves to the level of ordinary people. They want to be in the headlines all the time. So for a politician being in exile somewhere is like slow death.
That is why she went back regardless of the dangers.
To Mammad
by Sibil (not verified) on Tue Jan 01, 2008 12:56 PM PSTShe was at least intelligent enough to recognize the imminent danger threatening her life from the moment she came back to Pakistan. Why did she do that? Why was she so careless? What was worthy enough to her that she was willing to sacrifice her life for?
As much as I think her
by PArviz (not verified) on Tue Jan 01, 2008 11:41 AM PSTAs much as I think her killing was an act of utter savagery and I feel very sorry for her children and family, unfortunately when it comes to her as a politician I have to agree with Mammad (who in my opinion is very knowledgeable about the way things work in Pakistan).
Just to give you an indication of how things are done on a tribal basis in Pakistan (as in many other third world countries) see how the PPP chose a 19 year old student (Bhutto's son) as the leader of the party. As long as these "dynasties" are in power nothing good will happen to the people of that country.
Once again my condolences to her children and may she rest in peace and her god be with her.
It is not about Producing Heroes!
by Mammad (not verified) on Mon Dec 31, 2007 09:16 PM PSTDear Naazokbin:
If I understand your question correctly, you wonder how Benazir Bhutto was "elected."
Elections in Pakistan are not free, or democratic, or fair, three fundamental pillars of any elections. Votes are bought all the time, and it is easy to do so in a poor country like Pakistan. True democrats are threatened by the ISI all the time, or by the Islamic radicals. Often they lose their life.
So, the fact that Benazir Bhutto was elected, does not mean much. I am not saying it means nothing, but that it does not mean what they make it to be. Pakistan is a country in which 80% - yes, it is not a typo, 80% - of the school-age kids work rather than go to school.
So, such poor people are enlightened enough not to sell their votes, or not to be seduced by corrupt politicians? I find it hard to believe.
I agree that one can hardly find any nation without corrupt politicians, but everything is relative. Do we put the democracies in Sweden, Denmark, Norway, France, the Netherlands, Belgium, Finland, on par with that of the US? Absolutely not. Are they perfect? Not really, but everything is relative.
But, in Bhutto's case, the corruption and incompetence were way out of control, if there is such a thing. That is why I believe that she was not whom the main stream media in the US make her to be.
What should be done for, for example, Iran? First of all, I don't agree with you that Iran is backward. It is, in fact, a sophisticated society, but controlled by some backward-thinking people. Democracy is not a project to start on a specific date and end at a specific date. It is a process, a long one at that. It has ups and downs. First, NGOs and political partiers should form. Then, they should spread. Then, the party discipline should take roots. Then, the parties and NGOs should educate people politically, making them aware of their rights, but also their responsibilities.
Then, through the political parties and NGOs the grassroot organizations for democratic peaceful changes should be strengthened. It is then, and only then, that meaningful changes can be made.
I am, in fact, quite optimistic about Iran. So long as the US does not commit suicide by attacking Iran, Iran will travel its own path and will develop democracy.
I do not believe in importing democracy. Neither do I believe in mimicking some of the others. Every nation should develop its own path.
Wrap it up kids
by Hero My Foot (not verified) on Mon Dec 31, 2007 06:09 PM PSTHeros!
Viva Zapata!
Por Que Por Que?
Akh nana jaan kojaee shabeh jomast!
Beep beep!
Zooooooooom!
hero, don't think so...
by MRX (not verified) on Mon Dec 31, 2007 02:56 PM PSTI tend to agree with mammad to a some extent. she may have been a nice woman, but she was an incompetent politican. she did not do a thing to fight islamo facists in pakistan or improve the educational system specialy for women, no effort to close this filthy madrasa's, maktab or what ever the hell they are called. she finaly lost her life to same cockroaches that she helped to grow in her backyard.
Producing Heroes!
by Naazokbin (not verified) on Mon Dec 31, 2007 02:31 PM PSTMammad,
I don't believe in making heroes in order to incite people/the masses. I'm not sure how much Mr. Akbari, himself believes in his own statements, especially, his statements at the end of his article which sound more like a buch of cliches than a well thoght out conclusion.
However, I would like to hear your opinion on the following:
I have understood democracy as a political concept/phenomenon. Was/am I wrong to believe so?
In a democracy, the government is only one institution among many other institutions or organizations.
Please show me a democractic government which is neither politically bankrupt nor economically corrupt. Also, please explain why corrupt individuals are being elected.
Aren't you confusing democracy for something else?
I don't agree with the status quo in the Middle East.
What would you propose as a solution to the problems of the politically backward states, particularly, Iran.
Benazir Bhutto, an great icon of our era? I think not!
by Mammad (not verified) on Mon Dec 31, 2007 11:58 AM PSTWe Iranians are masters of great exaggerations. We also have a very short memory, if we have one at all, and forget the past, which is why we never learn anything from history.
Murder of Benazir Bhutto, the "Pinky," was, of course tragic. But let's not forget who she really was:
Politically, she was an utter failure as Prime Minister of Pakistan, from 1988-1990, and 1993-1996. She did nothing to reduce poverty and backwardness in Pakistan. It was during her premiership from 1993 that the Pakistan military intelligence - the ISI - created the Taliban and helped them to come to power in Afghanistan through violence in 1996. It was during the same era that Abdulghadir Khan - known as A.Q. Khan in the West - the owner of Pakistan nuclear supermarket, started to help Libya and North Korea, not to mention Iran, obtain nuclear technology. She was the Prime Minister, but the military was, and still is in the so-called Pakistan "democracy" according to the nonexistent world of Bush and Condi, the real power.
Benazir and her husband, Asif Ali Zardari, stole $1.5 billion from poor people of Pakistan. Zardari is known in Pakistan as "Mr. 10%," for the commissions that he would receive for every governmental contract, the government ran by his wife. The couple was under indictment in Pakistan, which forced them to flee Pakistan, and was convicted in Switzerland. They own mansions in Dubai, London, southern France, and New York, not to mention the vast lands that Benazir and her family - one of the largest landowners and most important feudals - own in Pakistan, and the palace that she has there, in a country where the vast majority lives in poverty, the root cause of Islamic radicalism. She was so Westernized that she could not speak Urdo well, and hardly any Sindhi, and she was from Sindh! And, now, Zardari, Mr. 10%, has been appointed the chief of Benazir's Pakistan People's Party, a supposedly leftist party and a member of Socialist International! Sad day for socialists and leftists too, and a vivid demonstration of what is going on in Pakistan!
Yes, Benazir looked "good" compared to Pervez Musharraf, a corrupt military dictator whose government has signed a peace treaty with the Taliban and their allies in Waziristan. Musharraf agreed to support the United States after the terrorist attacks of September 11, 2001, and stop supporting the Taliban, only after Richard Armitage, Deputy Secretary of State at that time, threatened him that the US would bomb Pakistan back to the stone age. What the Bushies want is what the United States has always wanted in Pakistan - a military dictatorship with a civilian face. So, they pushed Benazir and essentially imposed her on Musharraf.
Musharraf "forgave" Benazir and Zardari for their looting, but did not ask them to return the money!
But the Bushies are so out of touch that it did not even occur to them that Benazir, viewed by many in Pakistan as a puppet of the US, might be murdered. The poor woman wanted to hire security guards for herself from Britain and Israel, but could not!
So, let's not exaggerate anything. Let's use Benazir's death to remind ourselves that it is the United States and the ISI who created the so-caled Afghan Mujahedin, the Taliban, and ultimately the Al Queda. Let's remind ourselves that the US "stunch" ally, Saudi Arabia, funds the Madrasas in Pakistan, the breading ground for radicalism and extremism, which ultimately murdered Benazir. And, let's remind ourselves that it was with the US support that General Muhammad Zia al-Hagh overthrew Benazir's father, Zolfaghar, in 1977 and hanged him, imposed the Shariat on Pakistan, and established world's 1st Islamic Republic - Iran's was not the 1st. Finally, let's remind ourselves that it was during 1993-1996, when Benazir was the Prime Minister, that Islamic radicals were at the peak of their power in Pakistan.
So, let's mourn the tragic death of a human being, but not lionize a rich, corrupt, and incompetent leader. Benazir as an icon? You must be kidding. Only those who consider the United States bankrupt policy toward the Middle East and Pakistan as the right policy, and are infatuated with the so-called Western democracy, can see Benazir as an icon.
Thank you!
by Parvaneh Kemp (not verified) on Mon Dec 31, 2007 01:38 AM PSTGreat tribute to a great icon of our age.