POETRY

آنکه دیوانه و رسوای جهان ساخت مرا

دیده بر دیده من دوخته نشناخت مرا

مزد بد نامی‌ و رسوایی من بود که دوست

این چنین راحت و بی‌ دغدغه پرداخت مرا

سوز دل ضعف تن و حسرت و ناکامی و درد

آری، آری، به چنین روز بد انداخت مرا

یادم آمد ز شبی‌ کز سر  سرمستی گفت

"باخت آنکس که مرا دیده و دل باخت مرا"

من در اندیشه که این شوخی‌ زیبا و لطیف

همچو یک شعله حقیقت شد و بگداخت مرا

بعد از آن با همه کس یار و من اغیار شدم

سوختم از غم تنهایی و ننواخت مرا

هر چه من دور سرش چرخ زدم از سر شوق

چون فلاخن شدم و دورتر انداخت مرا

شهدا گٔل به جمال غم دیرینش باد

که در این روز بد از دیده نینداخت مرا

*

محمود سراجی، م س شاهد