BIRTHDAY

احمدي نژاد در ششم آبان 53 ساله شد و به اين مناسبت نامه اي براي او نوشتم:

محمود احمدي نژادعزيز

اين نامه را به مناسبت پنجاه و سومين سالروز تولد برايت مي نويسم. راه درازي را از سال 1956 بهمراه خانواده ات از زادگاهت روستاي ارادان به شهر تهران طي كرده اي: آنروزها تنها يك سال داشتي و خانواده ات مانند بسياري ديگر به اميد و با آرزوي موفقيت فرزندانشان از آن روستاي كوچك و بستگان خود بريده و به پايتخت مهاجرت كردند. آنها خود را از خانواده و نعمت نزديك بودن به آنها را محروم كردند و به شهر جديد و غريبي مهاجرت كردند تا شايد فرزندانشان فرصتهاي بهتري برايشان فراهم شود.

جهش ناگهاني تو در سياست ظرف چهار سال گذشته بي شك موجب افتخار مادرت سيده خانم و پدر درگذشته ات احمد احمدي نژاد بوده است. با اين حال اين موفقيت به بهاي سفيد شدن موهايت مي نمايد. حركات عصبي شانه هايت ملموس تر و آشكارتر شده اند و جالب اينجاست كه اين حركات وقتيكه براي اجتماعات بزرگ سخنراني مي كني مشهودتر است و اين براي كسي كه سعي دارد خود را آرام و با اعتماد بنفس نشان دهد اصلاً خوب نيست. بنظر مي رسد كه اينروزها سعي داري نشان سياه روي پيشاني ات را با ريختن موهايت روي آن پنهان كني؛ همان نشان سياه ساختگي كه برخي با فشردن پيشاني شان بر مهر بهنگام نماز سعي در حك كردن آن را دارند تا خود را مذهبي تر جلوه دهند. قبل از اينكه رئيس جمهور شوي عادت داشتي همه جا با اين نشان پز بدهي. خيلي از همكارانت، مثل مذاكره كننده هسته اي ( و دوست صميمي ات) سعيد جليلي هنوز به آن افتخار مي كنند. نكند الان از ابراز آن خجالت مي كشي؟

آقاي رئيس جمهور عزيز، هنگامي كه با خانواده ات اين روز را جشن مي گيري و احتمالاً در حال خوردن غذاي مورد علاقه ات قورمه سبزي هستي نگاهي به اطراف خودت بينداز و ببين چقدر اين تولدت با تولدهاي پيشينت متفاوت است؟ طي 12 ماه گذشته تو به يكي از حقيرترين رئيس جمهورهايي كه ايران تاكنون داشته تبديل شده اي. فقط براي يك لحظه فكر كن: كدام رئيس جمهور ديگري صدها هزار نفر را يه نشانه اعتراض به خيابان كشانده است؟ و كدام رئيس جمهور ديگري تا اين حد به اقتصاد لطمه زده و مردم را فقير تر كرده است؟ امسال در يكي از مصاحبه هاي انتخاباتي ات گفتي كه رئيس جمهور بايد كارشناس باشد.او بايد قادر باشد كه به تنهايي تصميم بگيرد چه چيزي به صلاح كشور است.

آقاي رئيس جمهور، يقين دارم اكنون ديگر فكر نمي كني كه در همه زمينه ها متخصص هستي. اگرچه از درجه دانشگاهي بالاتري نسبت به بسياري از رؤساي جمهور پيشين برخورداري، رفتاري كه از عقده خود بزرگ بيني ات نشأت مي گيرد كشور را به سمت سقوط پيش مي برد و سخنراني هاي بي ملاحظه و غريبت اعتبار چندين هزار ساله ايرانيان را لكه دار مي كند؛ درحاليكه با وقاحت تمام اين مردم را مردمي صبور مي خواني.

واضح است كه عاشق دوربين هستي؛يكي از طرفدارانت يكبار گفته بود كه تو جرج كلوني مسلمان هستي. فيلمبرداران هم ظاهراً به تعقيب تو و شنيدن حرفهاي تو علاقه دارند. اما دقت كن: اين به اين معني نيست كه هرچه مي گويي درست يا سازنده است. مخصوصاً وقتي كه موضوع به اسلام مربوط مي شود. دوران رياست جمهوري تو منجر به پيدايش بزرگترين شكاف بين حلقه هاي سياست در تهران با مراجع تقليد قم شد. بنظر مي رسد فراموش كرده اي كه ايدئولوژي انقلاب ايران از مراجع قم نشأت گرفت و با اين وجود تو چنان شكافي بين اين دو ايجاد كرده اي كه آيت الله العظمي منتظري از تو درباره نسخه خودت از اسلام مي پرسد و تو همچنان به استفاده از ابزار اسلام براي سركوب و اختناق بهره مي جويي.

آقاي رئيس جمهور، ما همه بايد از تاريخ درس بگيريم.

نه خيلي پيشتر از امروز، شاه ايران هم فكر مي كرد صلاح رژيم و ايران را ميداند. او چشمها و گوشهايش را در برابر صدها هزار تظاهر كننده كه خواستار تغيير سياسي در ايران بودند مي بست. او معضلات فقرا را نمي ديد چون فكر مي كرد فقط اوست كه مي داند چه به صلاح اقتصاد كشور است. او در پيله اي كه به دور خود تنيده بود زندگي مي كرد و حتي از قيمت يك كيلو گوجه فرنگي خبر نداشت...

ارتش تنها پشتوانه او بود.

آقاي رئيس جمهور، شما داريد همان مسيري را مي رويد كه او طي كرد.

امروز ايران كشور متفاوتي است و اقتصاد آن عليرغم برخوردار بودن از منابع سرشار طبيعي در خاور ميانه از همه بدتر است. گذرنامه ايراني از نطر بي اعتبار بودن در جهان مقام چهارم را دارد و حتي لبنان كه هرساله ميليونها دلار از ايران روانه آنجا مي كنيد از ايرانيان تقاضاي ويزا مي كند.

با همه اينها، ايران يك چيز دارد كه همه دنيا بايد به آن غبطه بخورند و آن جمعيت جوان آن است؛ بسياري از جوانان ايراني در علوم و رياضيات از همتايان غربي خود پيشي مي گيرند. متأسفانه تو خيلي از آنها را به گوشه زندانهايت انداخته اي و بسياري ديگر را به قتل رسانده اي چون فقط خواستار بازشماري آراي انتخابات بوده اند.

اما بدان كه هم اكنون در يك گوشه از ايران و در يكي از كلاسهاي درس، رهبر آينده ايران نشسته است. او در كتاب تاريخ خود خوانده است كه چگونه پادشاهان نالايق سلسله قاجاريه سرمايه هاي مملكتش را به باد داده و يا به روسها و انگليسي ها بخشيده اند؛ او به حرفهايي كه پدرش درباره شاه مي زند گوش كرده و حالا هم نظاره گر عملكرد تو در اين كشور است.

خواسته قلبي او، همانند خواسته قلبي ميليونها جوان ايراني ديگر چيزي كاملاً متفاوت براي ايران است: دمكراسي حقيقي كه در آن تمام احزاب سياسي چه سلطنت طلب، چه كمونيست، چه مجاهدين خلق و چه اسلام خواهان، حضور داشته باشند؛ چرا كه همين ها بودند كه سي سال پيش از اين خيابانها را به تصرف خود در آوردند. آرزوي اين جوانان انتخاباتي است كه در آن مردم تصميم بگيرند، نه رهبر مملكت. آنها كشوري مي خواهند كه در آن ايرانيان به صرف داشتن نقطه نظر مخالف حكومت شكنجه يا كشته نشوند . آقاي رئيس جمهور، ممكن است هم اكنون كه اين نامه را مي نويسم در مسير رسيدن به اين روز باشيم. مردم ايران قدرتمندترين سرمايه آن هستند. بي اعتنايي و آزار آنها كاري بس مخاطره آميز است. تولدتان مبارك.

مئیر جاودانفر

The Guardian: Happy birthday, Ahmadinejad