VIEW

again thank you dear Kaveh

I really appreciate your thoughtful comments, you 're right.

Alternatively.....

در سال 1381 دوباره در تاریخ 18 تیر از جانب دانشجویان و مردم اعتراضاتی صورت گرفته بود که بیشتر متمرکز در خیابان انقلاب و خیابان امیرآباد بود که به نوعی به خاطر محل کارم هر روز از آن جا رد می شدم.معترضین اصلا هم مرفه نبودند و همه قشر متوسط جامعه و دانشجویان بودند.مسئله ی بوق زدن های ممتد به عنوان اعتراض اصلا از همان سال شروع شد.فکر می کنید تاکتیک آقایان برای مقابله با این صحنه چه بود ؟ تمام مسیر امیرآباد و کوی دانشگاه تا پل گیشا چماق به دستانی به فاصله ی یک متر از هم ایستاده بودند که لباس شخصی بوده و به هیچ وجه هم اسمشان حزب اللهی نبود.چون لباس های کاملا عادی مردم جنوب شهر را بر تن داشتند و وظیفه ی آن ها این بود که هر ماشینی بوق زد خردش کنند و می کردند.چرا؟ نه فقط به خاطر پولی که به آن ها وعده داده شده بود بلکه به خاطر عقده های فروخورده! آن ها فکر میکردند حقشان را باید از گلوی کسی بگیرند که 206 سوار می شود.تفکرشان تا همین اندازه بود که این ها حق ما را خورده اند و اکنون فرصت خوبی برای انتقام گیری و تسویه حساب است..ما چنین مردمانی داریم! دلیلش باز هم همین فرهنگ فاشیستی هست که این ها ظرف 33 سال به مردم تزریق کرده اند

Alternatively, when there is such a rift between different social classes, the more affluent class must feel the responsibility to reach out to engage and communicate with the hostile lower class at whatever level possible, for no other reason than your own survival!

This is a well-practiced form of social activism in the west, from Europe to Americas. When you live in a divided society with a significant number of impoverished and hostile population, you are in danger and you must reach out, engage and build-up some trust between the two sides. At the same time deny the Islamist regime their power-base of manipulated ignorant zealots. This is an issue you must tackle with or without the Islamists in power. Both sides share the same language and (more-or-less) the same culture, reaching out and building trust should not be difficult.

Alas, even the affluent upper class in Iran may not posses the level of social development in identifying these common threats and adopt practical solutions.

  Dear

Dear flertishia11,

"The people" in the addict analogy are the close family of the addict who live in the same house. Unfortunately, the close family and relatives are the ones who suffer the most from abusive and self-destructive behavior of the addict. This should not be news to anyone.

The blueprint for dealing with these Islamists is clear and well executed. There will be no serious military engagement with IRR without imposing several years of tight sanctions to restrict the fanatic core. Remember Saddam's Iraq ? I'm afraid things will only get worse for the people inside, unless they are willing to make the sacrifice. The people will get hurt anyway, they may as well get hurt fighting the regime.

to kaveh

yes, but what about the people???

ما همه گیجیم

منکر گیج کردن شما نیستم.چرا که به واقع وضع گیج کننده ای داریم.منظور من این نوع کمک کردن راه به جایی نمی برد جز به بدبخت شدن قشر متوسط جامعه!  تمام حرف من این است دوست من فکر چاره باشیم.اگر همه با هم فکر کنیم (صرف نظر از نوع عقاید فردی خودمان راجع به حکومت بعدی) شاید به یک نتیجه ای برسیم.دنیا اکنون به این نتیجه رسیده که تفکر جمعی بازدهی بهتری دارد.من می گویم همه با هم فکر کنیم و پیشنهاد بدهیم.همین! خاموشی اکثریت چه تاثیری به حال ما خواهد داشت؟ این که آخرین سنگرمان سکوت باشد ما را به کجا خواهد رساند؟ ممنون از نظر شما دوست من.

To rashid

من تا این لحظه تصمیم نداشتم پاسخ نظر شما را مبنی بر وابستگی جنبش به قشر مرفه و..بدهم.نه اینکه پاسخی نداشته باشم بلکه بحث اینقدر مفصل است که خود مقاله ای دیگر می طلبد.دوست من با نظر شما در این باره به هیچ وجه موافق نیستم.جنبش سبز بیش از هر چیز متعلق به طبقه ی متوسط و زنان جامعه و دانشجویان بودآیا ندا یا سهراب و بقیه ی جان باختگان جزو قشر مرفه بودند؟ مشارکت قشر مرفه قابل انکار نیست اما اکثریت با آن ها نبود.بنده به هیچ عنوان طرفدار جنبش سبز نبوده و نیستم اما یک نکته برای من قابل اهمیت است و آن اینکه خواستار جنبش در مدت زمان کوتاهی از "رای من کجاست؟" رسید به نفی اصل ولایت فقیه و براندازی نظام.این خواسته ی اصلی مردم بود حالا اصلاح طلب و فلان حزب چه فکر می کرد یا چه تحلیلی داشت؟ یا آقایان کروبی و موسوی چه می اندیشند و هنوز بر اصل قانون اساسی پافشاری می کردند وغیره به نظر من تعبیر کودکانه ای بیش نبود از خواست اصلی مردم که همان تغییر کلیت نظام بود.اما درباره ی همراهی قشر فقیر 100٪ با شما موافقم که اگر این همراهی و مشارکت به واقع انجام می شد الان اینجا نبودیم!!! اما چرا نشد؟ 

پاسخ بسیار ساده است: تزریق پول فراوان به جیب اقشار فقیر جامعه در بحبوحه ی انتخابات و حتی قبل از آن و این بحث هدفمند کردن یارانه ها هم اصولا فقط به نفع همین قشر بود.چرا؟ چون آن ها به طور کلی از پرداخت بسیاری از قبوض سنگین که قشر متوسط ملزم به آن هستند معافند.در عین حال تعداد اعضای خانواده هایشان معمولا به علت فقر فرهنگی بیش از حد هست و مسلما قشر فقیری که مثلا ماهی 200000تومان درآمد نداشته وقتی به ازای هر عضو خانواده اش 45000 تومان می گیرد (بی چک و چانه) آیا می آید به آینده ی کشورش فکر کند و اینکه این پول ها از کجا می آید و به کجا میرود؟ و اینکه سهم واقعی او از درآمد نفتی این کشور چقدر بیشتر از پولی است که دولت صرفا جهت بستن دهانشان به آنها می دهد؟ اصلا فقر برای کسی فکر باقی می گذارد؟

اما نکته ی آخر: شاید جالب باشد بدانید در سال 1381 دوباره در تاریخ 18 تیر از جانب دانشجویان و مردم اعتراضاتی صورت گرفته بود که بیشتر متمرکز در خیابان انقلاب و خیابان امیرآباد بود که به نوعی به خاطر محل کارم هر روز از آن جا رد می شدم.معترضین اصلا هم مرفه نبودند و همه قشر متوسط جامعه و دانشجویان بودند.مسئله ی بوق زدن های ممتد به عنوان اعتراض اصلا از همان سال شروع شد.فکر می کنید تاکتیک آقایان برای مقابله با این صحنه چه بود ؟ تمام مسیر امیرآباد و کوی دانشگاه تا پل گیشا چماق به دستانی به فاصله ی یک متر از هم ایستاده بودند که لباس شخصی بوده و به هیچ وجه هم اسمشان حزب اللهی نبود.چون لباس های کاملا عادی مردم جنوب شهر را بر تن داشتند و وظیفه ی آن ها این بود که هر ماشینی بوق زد خردش کنند و می کردند.چرا؟ نه فقط به خاطر پولی که به آن ها وعده داده شده بود بلکه به خاطر عقده های فروخورده! آن ها فکر میکردند حقشان را باید از گلوی کسی بگیرند که 206 سوار می شود.تفکرشان تا همین اندازه بود که این ها حق ما را خورده اند و اکنون فرصت خوبی برای انتقام گیری و تسویه حساب است..ما چنین مردمانی داریم! دلیلش باز هم همین فرهنگ فاشیستی هست که این ها ظرف 33 سال به مردم تزریق کرده اند وگرنه اگر همین مردم پایین شهر دلشان را به گونی های سیب زمینی و بسته های مرغ و از آن بدتر کیک و ساندیس خوش نمی کردند و در خیزش طبقه ی متوسط همکاری می کردند شاید 1٪ راه به جایی می بردیم.قشر فقیر جامعه ی ما به فقر و کاهلی و پول از آسمان رسیده عادت کرده اند دوست من.درد ما خیلی بزرگ تر از حد تصور است.باز هم ممنون از این که مطلب را خواندید و نظرتان را گفتید. 

A collective show of will to change is required

The Islamic republic is a knife-wielding addict that is shunned and isolated from the humanity. The world has no interest in relating to a vulgar, parasitic addict (aka Islamic) in a downward spiral. Unless, and until, this addict shows his will to stop this behavior and seek help, there is nothing anyone can do to help him.

اکثریت خاموش

دیوانه؛ همانند شما من هم بر این باورم، یا حداقل امیدوارم، که اکثریت خاموش ایرانیان یک چیز را میخواهند. مخاطب این مقاله  متناقض  غیر خاموشان است و  نظر من هم در مورد آنان.

متأسفانه وحوش اسلامیست، "اصلاح طلب" و غیره کار را به جایی رسانده­اند که شنیدن درخواست و آرزوی قربانیان برای حمله نظامی خارجی دارد به امری عادی تبدیل میشود که در تاریخ ایران بی سابقه نمیباشد.

آسان نیست

ما یک خرده هم گیج شدیم. شما از سوئی می فرمائید که کشورهای دیگر باید به ما کمک کنند و از سوئی مخالف تحریمها هستید. آری کمک کردن می تواند با پذیرش و تغییر از طریق دوستی باشد اما جمهوری اسلامی سر تغییر ندارد و این را ثابت نموده. از تاثیرات روسیه و چین نیز بر این روند رفتاری جمهوری اسلامی نباید غافل بود. من هم مانند شما می اندیشیدم که تحریم اقتصادی اوضاع را بدتر می کند و آدمهای گرسنه به نان می اندیشند نه به دموکراسی. اما خوب سی و سه سال گذشته نشان داده که هر چه هم اوضاع اقتصادی بهتر باشد بجز دزدی های بزرگتر حاصل دیگری برای ملت نخواهد داشت. قطع شریان اقتصادی شاید آن نتیجه مطلوب را ببار آورد.

بنده بر خلاف فرد و برخی دیگر می اندیشم که اکثریت ما یک چیز را می خواهد اما این اکثریتی است که خاموش است. که متاسفانه به فکر منافع شخصی خویش است. اکثریتی که دچار نوعی ناامیدی نیز گردیده است. به حرکت در آوردن این گروه برای منافع همگانی گره از این کار بسته خواهد گشود. چگونه اش را باشد که بیابیم.  

تا خود را بیشتر از ایران دوست داشته باشیم

به تصور من علاوه بر عوامل متعدد دیگر عامل اصلی اینست که هنوز بسیاری از ایرانیان به ویژه متوسط به بالا بیشتر دنبال  انواع منافع فردی و گروهی  خود هستند . بیشتر دغدغه جایگاه  و موقعیت آینده خود را دارند تا سرنوشت و آینده ایران . همه ایران را دوست دارند ولی به شرطی که منافع آنها حفظ شود  یا بیشتر شود و  یا دست کم از این که هست کمتر نشود و این است طلسم هم گرا نشدن ایرانیان مخالف یا به ظاهر مخالف  .  یعنی حکایت مثل  :  دیگی که برای من نجوشد کله سگ در آن بجوشد .
تا ته و توی این سرزمین و  مردمش و به ویژه همان بیسوادها و عامه را نشناسیم چه اندیشه راه نمائی میتوانیم عرضه کنیم ؟

to fred

قبل از هر چیز یک توضیح به همه بدهکارم که می خواستم به عنوان پی نوشت به مطلب اضافه کنم ولی متاسفانه فراموش کردم.دوست من و بقیه ی دوستان لطفا توجه کنید که در بیشتر پاراگراف های آغازین مطلبم روی سخنم با کسانی است که اسم خود را فعال سیاسی گذاشته اند و با این اسم فقط نانی به جیب می زنند و دیده ایم که ضربات جبران ناپذیری به بدنه ی جنبش خودجوش مردم زدند.اگر گفتم سکوت کنید روی سخنم با آنها بود  ولی در پاراگراف پایانی روی سخنم با همه ی ایرانیان ساکن خارج از کشور به خصوص ایرانیان مقیم آمریکاست.دوست من امیدوارم از من دلخور نشوید اما به واقع در حواشی انتخابات 88 ایرانیان مقیم اروپا یکدستگی و اتحاد بیشتری از خود نشان دادند اما متاسفانه در آمریکا طبق معمول دو دستگی کامل بین سبزها و سلطنت طلبان بود.تمام این ها به چشم دولت آمریکا نیز خواهد آمد.اما در مورد بازار و بازاریان نیز حق با شماست.انقلاب با حمایت عقیدتی به ظاهر روشنفکران و حمایت مادی بازاریان شکل گرفت.در شرایط کنونی فشار وارده از تحریم هنوز بر بازاریان کله کنده تاثیری نداشته چون بازار به طور کامل دست نظام است و آن ها راه ها و شیوه های خوبی برای مقابله در نظر گرفته اند.بازاریانی آسیب می بینند ک خرده پا هستند یا با نظام ارتباط تنگاتنگ ندارند.بنابراین تحریم روشی کاملا بی اثر در مقابله با نظام فعلی است.ممنون از نظراتتان دوست من.

اهداف متفاوت

البته مطلبی که نوشتید و شاه بیت آنرا هم نقل قول مستقیم کردم، پیامی متفاوت از پاسخ مهرآمیز اکنون شما دارد.

فکر همه با هم متحد شدن بسیار زیبا و غیر عملی است؛ دلیل آن هم این است که  هدف همه آنگونه که شما میفرمایید "یک چیز " نمیباشد.

عده­ای بدلایل بسیار روشن در پی تداوم نظام پربرکت در مدل "اصلاح " شده هستند، عده­ای دنبال بازگشت به نظام پادشاهی با وعده وعید پایبندی به قانون مشروطه، گروهی در پی تکه پاره کردن و از آن کلاه نمدی بردن، جماعتی خواهان کومونیست بازی با لعاب دموکراسی؛ تعدادی در پی  امامت فوکلی بازی شارلاتان علی شریعتی و  الی آخر.

وضع موجود در ایران سابقه سی و سه ساله دارد و از لحاظ بنیادی هیچ چیز تغییر نکرده؛ گاهی اندکی شل تر گرفته و اکثراً هم نه.

من هوادار سرنگونی کلیت نظام پربرکت هستم؛  باند "اصلاح طلب" و غیره و  برای بازی "انتخابات " و "اصلاح طلبی" هم کوچکترین ارزشی قائل نیستم و شواهد هم آنرا تأیید میکند. بر این باورم که پس از رهایی؛ ایرانیان خوب بلدند که چکار کنند؛ در جهنم نظام پربرکت چشمها باز شده و احتمال کلاه سر مردم گذاشتن به حداقل ممکن رسیده است.  

سرانجام؛ با این فرمایش شما در مورد "حتمی بودن تغییر رژیم" کاملاً موافقم؛ مسئله تاکتیک و زمان است. اینها برای بقای خود در راه به آتش کشیدن ایران و فدا کردن بسیار ایرانی دیگر هستند.

باید کمر اقتصاد باند بازی اینها را شکست و در عین حال به مردم آزادیخواه ایران کمک کرد تا پیش از بروز فاجعه دخالت نظامی خارجی که حضرات اسلامی بسیار برای آن تلاش میکنند؛ خود ایرانیان کار را یکسره کنند.

ایام بکام.

پندار نیک جان

اون که فقط حرف بود...در عمل چه کردیم و چه می خواهیم بکنیم؟ یک مصاحبه از آقای رضا پهلوی پخش شد چقدر به هم فحش دادیم؟ به کجا رسیدیم؟ ما به جون هم می افتیم اونا حالشو می برن! غیر اینه؟ تا اونجایی که من یادمه جوهره ی اون انقلاب "نه شرقی نه غربی جمهوری اسلامی" و "استقلال آزادی جمهوری اسلامی"بود که چقدرم قشنگ به مفاهیمشون رسیدیم!

fred jan

تغییر رژیم که حتمیه و شکی در اون نیست.ولی تا زمانی که ما میایم اینجا می بینیم هنوز سلطنت طلب و اصلاح طلب و...با هم دعوا دارن یعنی تو الفبای دموکراسی موندیم.هدف همه یک چیزه.پس همه با هم متحد بشیم به هدف برسیم بعد راجع به ایدئولوژیهامون بحث کنیم.من حرفم اینه مردم داخل ایران تحت فشار هستند شماهایی که دستتون بازتره چه چاره ای می بینید؟ بگید؟ حرف بزنید.بحث کنید اما به نتیجه هم برسید.

واعظ غیر متعظ

"نصیحت من به شما عزیزان این است یا سکوت کنید و حرف نزنید و نظریه نپردازید و با احساسات این مردم بازی نکنید یا به واقع به فکر چاره باشید."

نصیحت خوبی است؛ ولی اگر راهکار این است که :

" پس اراده کنید تا ملت را از این همه فشار برهانید و در فضایی مناسب تر و با تمرین بیشتر دموکراسی به فکر تغییر رژیم موجود باشیم. در این فضای بسته هیچ راهی به جایی نخواهیم برد اگر با هم نباشیم."

یعنی فضا تازه بسته شده و قبلاً باز بوده؟ 

آیا نتیجه این نوشته شما جز  تداوم آنچه بوده در سی و سه سال گذشته و "در فکر تغییر رژیم موجود" بودن دارد؟

آیا به نصیحت خودتان نباید عمل کنید؟

ببخشینا!

"با هم بودن و بر هم نبودن"، جوهره اصلی‌ انقلاب فراگیر، مردمی و
شکوهمند ۵۷ بود..........بنظر می‌رسد که بعد از بیش از سه‌ دهه، اول و آخر
برخی‌ از ما هنوز یکیست....