POETRY

شاعر ارجمند جناب محمود خان بدوحی

کلام زیبا و فاخر تان را پاس میدارم و از نگاه تان بخودم میبالم

زنده باشید

استاد سراجی عزیزم آن چشمه جوشان معرفت لایزال باد

 استادسراجی عزیزم :
آن چشمه کزو برون تراود
بس معرفت وشعور وایمان
مانَد به سخن چو آب کوثر
سرشار بُوَد ز دُرّ عرفان
آن جشمه که جوشش مداومش تشنگان معرفت را سیراب میکند لایزال باد  

Mahmoud Boddooh

محمود بُدّوحی

درود به یار دیرینه و باوفا

سرکار خانم مهنا ممنون از حضور سبز و همیشه بهاری تان امید که بهبودی حاصل شده باشد

با مهر و سپاس محمود سراجی

درود بر شما

درود بر شما استاد عزیز و گرامی,
سروده ی آهنگین, بسیار زیبا و از دل بر آمده ای است که بر دلها نشسته و از نظر بنده شما را به جایگاه والائی در میان سرایندگان هم روزگارتان بر کشیده. در پناه حق همواره شاد و مانا باشید...

Beautiful!

Minoospellerberg

 از گرده گل بپای زنبور

تا شهد عسل به جویباران

درود به شما سجاد عزیز

خیلی ممنونم و از باز خوانی شعرماندگار شما [ مادر ]

در انجمن شاعران تبریز مسرور شدم موفق و پیروز باشید

درود بر جناب دکتر سراجی عزیز

درود وسپاس از اینکه هماره به شاگردانتان لطف دارید و از دریای علمتان سیرابشان میکنید

گرچه بازهم عطشمان به آموختن از شما بیشتر و بیشتر میشود

بینهایت زیبا بود استاد عزیز

حیف که زبان ولغات را یارای تمجید درخور از اشعار شما نیست

فریاد رسا بگوشم آید
چون صوت سروش حق به پاکان

هر یک به زبان بی زبانی
گوید که منم نشان جانان

مانا باشید جناب استاد

بدرود

با درودی از اعماق جان

مینا خانم گرامی شما همیشه بمن لطف دارید

و از روزی که به سایت وزین ایرانیان آمدم سایه شما را روی اشعارم دیده ام

سلامتی و شادی مدامتان آرزوی من است

مهربان مهربانم

با دلنوشته ها و اشعار زیبای شما آشنا هستم

و موجب افتخار من است که به شعر من آمدید ، قدم روی چشم ...

این بزرگواری را از صمیم قلب پاس میدارم محمود سراجی

سپاس

من همیشه از این حرف‌ها فرار می‌کنم ولی‌ جاذبه آاش غیر قابل انکار است

شعرتان بسیار زیباست

وزن شعر مرا کمی‌ بیاد دماوند ملک الشعرا بهار می‌اندازد.

درود بر شما استاد گرانقدر

از شوکت قله دماوند
در خرمن لاله زار الوان

از لغزش بی توقف آب
در طره صاف آبشاران

از هیبت صخره های قائم
در ناخن بز چو بند بازان

در رقص بز سفید کوهی
از صخره به صخره جست و خیزان
در طره صاف آبشاران

به  زیبایی طبیعت ،به   استواری کوه وبا  قدرت آبشار ،درود بر شما استاد گرانقدر

....

Thanks y'all.

nice blog and great responces.

Maziar

تشکر بسیار

رد واین عزیز این ادیب خونساری بود یا شراب قرمز ؟؟؟

منکه مست شدم خدا حفظت کند

...

ما از مدرسه موسیقی‌ قدیم هستیم،این ابو عطا خوانی را که اثری ارزنده از استاد ادیب خوانساری می‌‌باشد را به شما تقدیم می‌کنیم:

//www.youtube.com/watch?v=kSvxd2DjVbs

یا حق .

سپاس گرامیان من

بانوی فرزانه دکتر پریدخت عزیز از مهر مدام تان به این حقیر که بس ارزنده است سپاسگزارم

جناب رضا طیبی بزرگ ، شما همیشه یک معلم بزرگ بوده اید و هستید

در مدارس سوئد فیزیک و ریاضی و در استان مولانا در قونیه معلم عرفان

درود خدا بر شما که از داشتن دوستان فرهیخته ای چون شما شاکر و بخود میبالم

زیارتگاهی چنین نزدیک

استاد سراجی عزیز،
آنچنان در رَست و کالبد واژه ها خیز و جوشش ایجاد می کنید و دانه دانه
آنها را با تارهای ابریشمی به بارگاه عشق گره می زنید که زبان در وصف بند
می آید. بدون گزافه گویی بگویم که آنکس که به عمق این غزل می رود خود را با
پشه و عقاب، با یاکریم و مرغ حق، با نقصان دره های کوهپایه و کمال کله
قندی دماوند، با گرده گل بر پای و عسل زنبور، و بالاخره با شیطنت بزها در
لابلای صخره ها، همسو و یگانه می بیند و این است هنر بیان عشق!
چه کسی می گوید عشق را نمی توان بیان کرد؟!
دست مریزاد، استاد عزیز
*
جناب سراجّی، بزهای صخره های دماوند به زبان محلی آنجا به " بز کَل" معروف
بودند. البته دیدار و ملاقات با این بزها نصیب هر کسی نمی شد، مگر آنانکه
فرزند صخره ها بودند.
این عبارت « قله دماوند از هر زیارتگاهی بخدا
نزدیکتر است»، اگر آن وجه اسطوره ای و باستانی اش را به کنار نهیم و باد
زیر پوست تاریخ آخوند پرورمان نیندازیم، بدون اغراق و عبث گویی، بیانی
کاملا بجا است.
من خودم پای این قله بدنیا آمده ام و یکی دوباری به این قله و چند باری تا نیمه ارتفاع صعود کرده ام.
وقتی به قله می رسی، چیزی جز همان غوغای زنجره در دل دشت ها نیست و می
خواهی زود به پایین برگردی اما وقتی از روی قله به مسیر طی شده زیر پایت می
نگری تازه جمال و جلال رخ می نمایانند و تازه می متوجه می شوی که چقدر به
خداوند نزدیک هستی! و تازه متوجه می شوی خودت کی هستی که این مسیر را
درنوردیدی! این درسی بود که من از قله زادگاهم گرفتم.
مادر بزرگ من
خانه بزرگی در میان درّه بزرگی به نام " جمارود یا جمع آبرود" داشت و
تابستانها چندین عمو و عمه و خاله و... با فرزندانشان آنجا جمع می شدند. ما
چندین و چند بچه ها، بالای پشت بام وسیع و سفید رنگ مادر بزرگ، مشرف بر
باغهای دماوند می خوابیدیم و بزرگترها اطراف ما می خوابیدند تا با حصاری از
افتادن ما درنیمه شب از پشت بام جلو گیری کنند. به پهلوی راست که می
خوابیدیم، کوه های رفیع قره قاچ، به پهلوی چپ که می گشتیم ، قله زیبای
دماوند با آن شِمال تابستانی اش و رو به آسمان که می خوابیدیم توسط ستاره
ها، همچون دکمه های کامپیوتر، با انگشتانمان، خدا چت می کردیم. آنجا من این
مفهوم شما را لمس کردم.
روزی کلاس سوم بودم و برای اولین بار معلممان
از ضحاک در بند در میان قله دماوند گفت، و اینکه اگر رها شود چنین و چنان
می کند. تابستان همانسال وقتی سر همان پشت بام خوابیدم، از ترس اینکه ضحاک
مار دوش آزاد نشود و همه ما نوجوانان و جوانان بالای این پشت بام را با
خود نبرد، به زور خوابم می برد و تا صبح از ترس توی بدن یک بزرگتر فرو می
رفتم.
استاد عزیز، روزی این روایت معلم و وسواس من به واقعیت پیوست و
درست در اوج جوانی، ضحاک بیدار شد و در چهره مخوفی از ماه پایین افتاد و
همه چیز را له کرد. « مگر ماه هم جای جلوس ضحاک ماردوش بود؟؟!
مادر
بزرگ هم آن قلّه ها، آن ستاره ها، آن صداهای جغدهای زیبا، آن ترنم
جویبارهای کوچک باغهای دماوند، آن صدای پیوسته چراغ زنبوری تلنبه ای و آن
... را برداشت و در صندوقچه کوچک دانه های درّ نشانش گذاشت با خود برد.
کجا؟ نمی دانم!! ما کجاییم حالا؟؟؟!
ای کاش همچون این طرف آب، رستم تاریخ ما ضحاک را می کشت و یا همچون آنطرف آب رستم عزیز تاریخ ما توان تعامل با این ضحاک را داشت.
شاد باشی گرامی و حق یارت

گوید که منم نشان جانان

درووووووود بیکران بر طبع روان و والای شما استاد گرانقدر

به سان دیگر سرودها دلنشین و سرشار از شور و عشق الهی ... سپاس