Farah Afshari

در بهاری که منش خواب به سبزی دیدم

برگ برگ از سر هر شاخه سلامی به زمین می افتاد

راه ایمان

انباشته

از ادماکان خالی

دلشان از شب

سرشان از شر

پر

با لبانی خندان

که سلامش بی شرم

با من از مرگ شقایق می گفت

انتهایی که سرانجام نکو خواهان بود

سرزمین شب بود

شب پرستان رقصان

بر سر گور سحرگاهی دور

به نمازی که خدا

از نفسش گریان بود

در بهار ی که منش خوب به سبزی دیدم

برگ برگ از سر هر شاخه سلامی به زمین می افتاد

و چنین بود که از قلب زمین

جز درختی بی بار

در چنین صبح غریبی

بی نور

ثمری باز نخاست

....

فرح افشاری