Manoucher Avaznia

از نگاه دیگری اندر وجود

در درونم شوق بی اندازه بود

پهنه ها از هر طرف گسترده باز

پای بوس دلربایی بی نیاز

کوه هایش برتر از بُرد خیال

استوار استاده دوراز قیل وقال

ساحت بی حد او تا بیکران

بازوان بگشوده رو بر دلبران

حال و عشقی بیکران می داشت او

آنچه اندر وهم ناید داشت او

در میانش کنه جاوید وجود

با جلالی سرمدی بنشسته بود

پهنۀ دنیای خالی از امید

که نمودی مشکلاتش بی کلید

روزها این آرزو می آمدی

کاشکی صبح سپیدی می بدی

کز جمالش کهکشان روشن شدی

روشنی در شام بی روزن شدی

کاشکی استاره ای پیدا شدی

تا مرا تا دلبری رهبر بدی

زین تمنا با زبان، اما خموش

در درونم می شدی صدها خروش