Souri

این دال و همان دال را بدهید دیر شد!

دامنی گر چاک شد در عالم رندی چه باک
جامهء در نیکنامی نیز می باید درید

Har vaght khastin beginد

lotfan! :)

Now , we need «ی »

 هر که با من همره و پیمانه شد
 عاقبت شیدا دل و دیوانه شد
قصه ام عشاق را دلخون کند
 عاقبت ، خواننده را مجنون کند
 آتش عشق است و گیرد در کسی
 کاو ز سوز عشق ، می سوزد بسی 
 

از : قصه ی رنگ پریده ، خون سرد

شاعر  «نیما یوشیج»

oooh

just checked out behnevis. I likeS it :) thanks Now all I gotta do is improve my Farsi lol

Hollyjan

My own trick:

I just copy/paste from the poetry sites, like www.avayeazad.com or www.hafezonlove.com 

sometimes thoug, I need to use www.behnevis.com like for all my Farsi posts.

Question

What do u guys use to type in Farsi?

Thank you so much Anahid jan, much appreciated

دل به رویاهای دامنگیر و گرم شعله بستن
آری آری زندگی زیباست
زندگی آتشگهی دیرنده پا برجاست
گر بیفروزیش رقص شعله اش در هر کران پیداست
ورنه خاموش است و خاموشی گناه ماست

پیر مرد آرام و با لبخند
کنده ای در کوره افسرده جان افکند
چشم هایش در سیاهی های کومه جست و جو می کرد
زیر لب آهسته با خود گفتگو می کرد

زندگی را شعله باید برفروزنده
شعله ها را هیمه سوزنده
جنگلی هستی تو ای انسان
جنگل ای روییده آزاده

بی دریغ افکنده روی کوهها دامن
آشیان ها بر سر انگشتان تو جاوید         (حالا اینجا داره جی جی رو میگه :)
چشمه ها در سایبان های تو جوشنده

سوری جان , شعری برای شما

 دیدارِ تو  باغ ها , چمن ها دارد
در هر قدمش دلم وطن ها دارد
در لحظهُ دیدار تو خاموشم از آنک
دل , پیش تر از زبان , سخن ها دارد.

شعر  «لحظهُ دیدار»  از استاد محمد رضا شفیعی کدکنی

سماع سوختن

مشرق و مغرب است هر گوشت
آسمان و زمین در آغوشت
 گل سوری که خون جوشیده ست       (ل.و.ل ، منو میگه‌ها )
شیره ی آفتاب نوشیده ست

آن که از گل , گلاب می گیرد
شیره ی آفتاب می گیرد
جان خورشید بسته در شیشه ست
شیشه از نازکی در اندیشه ست

پری جان اوست بوی گلاب
می پرد از گلابدان به شتاب
لاله ها پیک باغ خورشیدند
که نصیبی به خاک بخشیدند

چون پیامی که بود ، آوردند
هم به خورشید باز می گردند
برگ ، چندان که نور می گیرد
باز پس می دهد چو می میرد

هوشنگ
ابتهاج

Moshtari akhare shab may khaneh, baz khodamam ;)

یکی از عـقـل می‌لافد یکی طامات می‌بافد
بیا کاین داوری‌ها را بـه پیش داور اندازیم
بـهـشـت عدن اگر خواهی بیا با ما بـه میخانـه
کـه از پای خـمـت روزی بـه حوض کوثر اندازیم
سـخـندانی و خوشـخوانی نـمی‌ورزند در شیراز
بیا حافـظ کـه تا خود را بـه مـلـکی دیگر اندازیم

یکی‌ از زیبا ترینهای حافظ، حالا "ی" بده

درودی چو نور دل پارسایان
بدان شمـع خـلوتـگـه پارسایی
نـمی‌بینـم از همدمان هیچ بر جای
دلـم خون شد از غصه ساقی کجایی

ز کوی مغان رخ مـگردان کـه آن جا
فروشـند مفـتاح مشکـل گشایی
عروس جهان گر چه در حد حسن است
ز حد می‌برد شیوه بی‌وفایی

دل خسته من گرش همتی هسـت
نـخواهد ز سـنـگین دلان مومیایی
می صوفی افکن کـجا می‌فروشـند
کـه در تابـم از دسـت زهد ریایی

رفیقان چنان عهد صحبت شکستـند
کـه گویی نبوده‌ست خود آشـنایی
مرا گر تو بگذاری ای نـفـس طامـع
بـسی پادشایی کـنـم در گدایی

بیاموزمـت کیمیای سـعادت
ز همـصـحـبـت بد جدایی جدایی
مـکـن حافـظ از جور دوران شکایت
چـه دانی تو ای بـنده کار خدایی

what happened to Moshaereh, don't let it die, Give "dal"

.

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود
سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود
حلقهُ پیر مغان از ازلم در گوش است
ما همانیم که بودیم و همان خواهد بود

از حافظ

Voila your "M"

مرا به خانه ام ببر
کسی به یاد عشق نیست
کسی به فکر ما شدن
از آن تبار خود شکن
تو مانده ای و بغض من
از این چراغ مردگی
از این بر آب سوختن
از این پرنده کشتن و
از این قفس فروختن
چگونه گریه سر کنم
که یار غمگسار نیست
مرا به خانه ام ببر
که شهر ، شهر یار نیست
مرا به خانه ام ببر
ستاره دلنواز نیست
سکوت نعره می زند
که شب ، ترانه ساز نیست
مرا به خانه ام ببر
که عشق در میانه نیست
مرا به خانه ام ببر
اگر چه خانه ، خانه نیست

ایرج
جنتی عطایی

Need an "M" now

تو آمدی ز دورها و دورها
ز سرزمین عطرها و نورها
نشانده ای مرا کنون به زورقی
ز عاجها , ز ابرها ,بلورها
مرا ببر امید دلنواز من
ببر به شهر شعرها و شورها

به راه پر ستاره می کشانیم
فراتر از ستاره می نشانیم
نگاه کن
من از ستاره سوختم
لبالب از ستارگان تب شدم
چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل
ستاره چین برکه های شب شدم

«آفتاب می شود»
فروغ فرخزاد

Sobh be khir....Next person give a "T" please

دلا دیدی که خورشید ازشب سرد
چو آتش سر ز خاکستر بر آورد
زمین و آسمان گلرنگ و گلگون
جهان دشت شقایق گشت ازین خون
نگر تا این شب خونین سحر کرد
چه خنجر ها که از دل ها گذر کرد
زهر خون دلی سروی قد افراشت
ز هر سروی تذروی نغمه برداشت
صدای خون در آواز تذرو است
دلا این یادگار خون سرو است

یادگار خون سرو

هوشنگ
ابتهاج

حافظ می گوید:

دوش وقت سحر از غصّه نجاتم دادند
و اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند
بیخود از شعشعه  پرتو ذاتم کردند
باده   از جام تجلّی  صفاتم  دادند
چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی
آن شب قدر که این تازه براتم دادند
بعد ازین روی من و آینهُ وصف جمال
که در آنجا خبر از جلوهُ ذاتم دادند
من اگر کام روا گشتم و خوشدل چه عجب
مستحق بودم و اینها بزکاتم دادند
هاتف آنروز بمن مژدهُ این دولت داد
که بدان جور و جفا  صبر و ثباتم دادند
این همه شهد و شکر کز سخنم  میریزد
اجر صبریست کز آن شاخ نباتم دادند
همّت حافظ  و انفاس سحرخیزان بود
که ز بند غم ایّام  نجاتم دادند

Sorry for the delay (got a technical problem)

دو تا آهو از این صحرا گذشتند
چه بی آوا چه بی پروا گذشتند
از این صحرای بی حاصل دو آهو
کنار هم ولی تنها گذشتند

My beloved

 سیاوش
کسرایی

باز در جستجوی «دال» و آماده برای خوابم ,

.

تنها مانده  ای
تنها نشسته ای
رنج تنهائی کشیده ای
میدانی بی مونسی یعنی چه
بی همدمی چه بلائیست
میدانی چگونه میگذرد
آنگه که غمی داری و غمخواری نداری
حرف ها داری
وکسی را نداری که بشنود

از شعر «تنهائی»  نوشته «جلیل محمودی»

sorry, it was from Akhavan Sales, I added the name ;)

امروز نه آغاز و نه انجام جهان است
ای بس غم و شادی که پس پرده نهان است
گر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری
دانی که رسیدن هنر گام زمان است

تو رهرو دیرینه ی سر منزل عشقی
بنگر که ز خون تو به هر گام نشان است
آبی که بر آسود زمینش بخورد زود
دریا شود آن رود که پیوسته روان است

 هوشنگ
ابتهاج

سوری جان, شعرزیبایت ازکه بود؟

.

مگر چشمان ساقی بشکند امشب خمارم را
مگر شوید شراب لطف او از دل غبارم را
بهشتِ عشقِ من در برگ ریزِ یادها گم شد
مگر از جام می گیرم سراغ چشمِ یارم را
به گوشش بانگ ِ شعر و اشک من نا آشنا آمد
به گوشِ سنگ می خواندم سرودِ آبشارم  را !

قسمتی از شعر «سرودِ آبشار» نوشته «فریدون مشیری»

inham "daal" for my good friend

دلش می ترکد از شکوای آن گوهر که دارد چون
صدف با خویش
دلش می ترکد از این تنگنای شوم پر تشویش
چه گوید با که گوید ، آه
کز آن پرواز بی حاصل درین ویرانه ی مسموم
چو دوزخ شش جهت را چار عنصر آتش و آتش
همه پرهای پاکش سوخت
کجا باید فرود اید ، پریشان مرغک معصوم ؟

مهدی
اخوان ثالث

لطفأ «دال» بدهید ! که من آمده ام !

. 

  مجال من همین باشد که پنهان عشق او ورزم
کنار و بوس و آغوشش چگویم چون نخواهد شد
شراب لعل و جای امن و یار مهربان ساقی
دلا کی به شود کارت اگر اکنون نخواهد شد

از دیوان حافظ

"N" from your favorite Akhavan Salesh

نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟
مسیحای جوانمرد من  ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... ای
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای
منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم

اینم ز

ز هر گوشه ای سرکشی شد به پا

چو دیدند کشور بدون قوا

از آن سو ز توران و روم و یمن

بیفتاد ترسی به هر انجمن 

ب. مهمان

ازدواج کیکاوس و سودابه

pas shoma ham "z" bedeh

زیر خاکستر ذهنم باقی ست
آتشی سرکش و سوزنده هنوز
یادگاری است ز عشقی سوزان
که بود گرم و فروزنده هنوز
عشقی آنگونه که بنیان مرا
سوخت از ریشه و خاکستر کرد
غرق درحیرتم از اینکه چرا
مانده ام زنده هنوز
گاهگاهی که دلم می گیرد
پیش خود می گویم
آن که جانم را سوخت
یاد می آرد از این بنده هنوز

حمید
مصدق

ز

تا رسیدی این خبر به افراسیاب

خنده ای زد سر پر از باد و سراب

گفت اکنون وقت جنگ است و ستیز

وقت کوپال و سنان و تیغ تیز 

ب. مهمان

ازدواج کیکاوس و سودابه

Mim for you

من و این ترکش و این تیر و کمان ؟
من و این بازی خرد
من و این دیو گران؟
اگر این تیر رها گشت ز کف
اگر این تیر نیاید به هدف ؟
من و نابودیم آسان آسان
آخرین تیر من از چله گذشت
ترکش من دگر از تیر تهی ست
دوی می اید دیو
دیگر ای بخت سیاهم
به تو امیدی نیست

حمید
مصدق

دال

دخترم اکنون نخواهد این ظفر

او هوای وصل کی دارد به سر 

با شه ایران و گردان بنام

بهر سودابه نهادم مکر و دام

ب. مهمان

ازدواج کیکاوس و سودابه

Thank you dear friends, Monaye aziz & Mehman

قصه ی عشق من آوازه به افلاک رساند
همچو حسن تو که صد فتنه در آفاق فکند
سایه از ناز و طرب سر به فلک خواهم سود
اگر افتد به سرم سایه ی آن سرو بلند

  یک هزار از

یک هزار از سرکشان با گرز و تیر

همره کاوس و گردان اسیر

تاختندی اسب همچون باد و برق

رو به سوی ساحل دریای شرق

ب. مهمان

ازدواج کیکاوس و سودابه