Souri

در صورت یارم پیرم؟

Orang jan

Thanks for this beautiful poem. Why you feel old to the eye of your lover?

Don't get a so young lover then :) You have to choose an older lover. Forget about the 20's.....lol

I loved the poem.

و یک صدا

و یک صدا میشنوم

در گوشه تاریک مغزم

و یک غزل میطلبم

در کشمکش لبریز قلبم

و یک ستاره میگیرم

در پهنای فضا ناچیزم

و یک  خط و اثر میبینم

در قبال  زمین بیچیزم

و یک زمان می میرم

در صورت یارم  پیرم

و یک گرجه شراب میریزم

در حلال ماه  اشک مستی میریزم

اورنگ

 Jan 2010

//iranian.com/main/blog/orang-gholikhani-142

دگر روز تبه کاران به مثل نیمه شب تار است

و ما باید که برخیزیم
دگر صبح است
چنان کاوه درفش کاویانی را به روی دوش اندازیم
جهان ظلم را از ریشه سوزانده ، جهان دیگری سازیم

دگر صبح است
دگر صبح است و مردم را کنون برخاستن شاید
نهال دشمنان را تیغ ها باید
که از بن بشکند ، نابودشان سازد
اگر گرگی نظر دارد که میشی را بیازارد
قوی چوپان بباید نیش او بندد
اگر غفلت کند او خود گنه کار است

دگر صبح است
دگر هر شخص بیکاری در این دنیای ما خوار است
و این افسردگی ، ناراحتی ، عار است

دگر صبح است و ما باید برافروزیم آتش را
بسوزانیم دشمن را
که شاید همره دودش رود بر آسمان شیطان
و یا همراه بادی او شود دور از زمین ما
دگر صبح است
دگر روز تبه کاران به مثل نیمه شب تار است

خسرو
گلسرخی 

ای همره جاودانه بیدار

وین چیست که می زند پر و بال
همراه غم شبانه در من
از شوق کدام گل شکفته ست
این باغ پر از جوانه در من

وز شور کدام باده افتد
این گریه بی بهانه در من
جادوی کدام نغمه ساز است
افروخته این ترانه در من

فریاد هزار بلبل مست
پیوسته کشد زبانه در من
ای همره جاودانه بیدار
چون جوش شرابخانه در من

تنها تو بخواه تا بماند
این آتش جاودانه در من

فریدون
مشیری

Sobh bekheir, "Vav" from Frough Farokhzad

و این منم
زنی تنها
در آستانه ی فصلی سرد
در ابتدای درک هستی آلوده ی زمین
و یأس ساده و غمناک آسمان
و ناتوانی این دستهای سیمانی

زمان گذشت
زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت
چهار بار نواخت

امروز روز اول دیماه است
من راز فصل ها را میدانم
و حرف لحظه ها را میفهمم
نجات دهنده در گور خفته است
و خاک ‚ خاک پذیرنده
اشارتیست به آرامش

زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت
در کوچه باد می آید
در کوچه باد می آید
و من به جفت گیری گلها می اندیشم
به غنچه هایی با ساق های لاغر کم خون
و این زمان خسته ی مسلول
و مردی از کنار درختان خیس میگذرد

من اینجا از نوازش نیز چون آزار ترسانم

نخستین : راه نوش و راحت و شادی
به ننگ آغشته ، اما رو به شهر و باغ و آبادی
دو دیگر : راه نیمش ننگ ، نیمش نام
اگر سر بر کنی غوغا ، و گر دم در کشی آرام
سه دیگر : راه بی برگشت ، بی فرجام

من اینجا بس دلم تنگ است
و هر سازی که می بینم بد آهنگ است
بیا ره توشه برداریم
قدم در راه بی برگشت بگذاریم
ببینیم آسمان هر کجا ایا همین رنگ است ؟

تو دانی کاین سفر هرگز به سوی آسمانها نیست
سوی بهرام ، این جاوید خون آشام
سوی ناهید ، این بد بیوه گرگ قحبه ی بی غم
کی می زد جام شومش را به جام حافظ و خیام
و می رقصید دست افشان و پاکوبان بسان دختر کولی
و اکنون می زند با ساغر "مک نیس" یا "نیما"
و فردا نیز خواهد زد به جام هر که بعد از ما
سوی اینها و آنها نیست

به سوی پهندشت بی خداوندی ست
که با هر جنبش نبضم
هزاران اخترش پژمرده و پر پر به خاک افتند
بهل کاین آسمان پاک
چرا گاه کسانی چون مسیح و دیگران باشد
که زشتانی چو من هرگز ندانند و ندانستند کآن خوبان
پدرشان کیست ؟
و یا سود و ثمرشان چیست ؟

بیا ره توشه برداریم
قدم در راه بگذاریم
به سوی سرزمینهایی که دیدارش
بسان شعله ی آتش
دواند در رگم خون نشیط زنده ی بیدار
نه این خونی که دارم ، پیر و سرد و تیره و بیمار
چو کرم نیمه جانی بی سر و بی دم
که از دهلیز نقب آسای زهر اندود رگهایم
کشاند خویشتن را ، همچو مستان دست بر دیوار

به سوی قلب من ، این غرفه ی با پرده های تار
و می پرسد ، صدایش ناله ای بی نور
"کسی اینجاست ؟
هلا ! من با شمایم ، های ! ... می پرسم کسی اینجاست ؟
کسی اینجا پیام آورد ؟
نگاهی ، یا که لبخندی ؟
فشار گرم دست دوست مانندی ؟"

و می بیند صدایی نیست ، نور آشنایی نیست ،

حتی از نگاه
مرده ای هم رد پایی نیست
صدایی نیست الا پت پت رنجور شمعی در جوار مرگ
ملول و با سحر نزدیک و دستش گرم کار مرگ
وز آن سو می رود بیرون ، به سوی غرفه ای دیگر
به امیدی که نوشد از هوای تازه ی آزاد
ولی آنجا حدیث بنگ و افیون است - از اعطای درویشی که می خواند
جهان پیر است و بی بنیاد ، ازین فرهادکش فریاد

وز آنجا می رود بیرون ، به سوی جمله ساحلها
پس از گشتی کسالت بار
بدان سان باز می پرسد سر اندر غرفه ی با پرده های تار
"کسی اینجاست ؟"
و می بیند همان شمع و همان نجواست
که می گویند بمان اینجا ؟

که پرسی همچو آن پیر به درد آلوده ی مهجور
خدایا "به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژنده ی خود را ؟"

بیا ره توشه برداریم
قدم در راه بگذاریم
کجا ؟ هر جا که پیش اید
بدانجایی که می گویند خورشید غروب ما
زند بر پرده ی شبگیرشان تصویر
بدان دستش گرفته رایتی زربفت و گوید : زود
وزین دستش فتاده مشعلی خاموش و نالد دیر

کجا ؟ هر جا که پیش اید
به آنجایی که می گویند
چوگل روییده شهری روشن از دریای تر دامان
و در آن چشمه هایی هست
که دایم روید و روید گل و برگ بلورین بال شعر از آن
و می نوشد از آن مردی که می گوید
"چرا بر خویشتن هموار باید کرد رنج آبیاری کردن باغی
کز آن گل کاغذین روید ؟"

به آنجایی که می گویند روزی دختری بوده ست
که مرگش نیز چون مرگ تاراس بولبا
نه چون مرگ من و تو ، مرگ پاک دیگری بوده ست
کجا ؟ هر جا که اینجا نیست
من اینجا از نوازش نیز چون آزار ترسانم
ز سیلی زن ، ز سیلی خور
وزین تصویر بر دیوار ترسانم

مهدی
اخوان ثالث

نفـس باد صبا مشک فشان خواهد شد

عالـم پیر دگرباره جوان خواهد شد

ارغوان جام عقیقی به سمـن خواهد داد
چشم نرگس به شقایق نگران خواهد شد
این تـطاول که کشید از غم هجران بلبـل
تا سراپرده گـل نـعره زنان خواهد شد

گر ز مسجد به خرابات شدم خرده مـگیر
مجلس وعظ دراز است و زمان خواهد شد
ای دل ار عشرت امروز بـه فردا فـکـنی
مایه نـقد بـقا را که ضـمان خواهد شد

ماه شعبان منه از دست قدح کاین خورشید
از نـظر تا شب عید رمـضان خواهد شد
گـل عزیز است غنیمت شمریدش صحبت
که به باغ آمد از این راه و از آن خواهد شد

مطربا مجلس انس است غزل خوان و سرود
چند گویی که چنین رفت و چنان خواهد شد
حافـظ از بـهر تو آمد سوی اقـلیم وجود
قدمی نه به وداعش کـه روان خواهد شد

ندا ندای تو بود، و نگاه نگاه تو بود

Daneshjoo

ندا ندای تو بود و نگاه نگاه تو بود

که در میانه ی جمعی مرا به خویش آورد

چو از لب تو شنیدم که نام من خوانی

دوباره خاطره ها، جان به جان من آورد

نای ما، ما را به رسوایی کشید

Mine did the same to me :0)

Daneshjoo, where have you been? You are missed in this blog. Your beautiful poems make this blog even more interesting.

Let them coming please.

نای ما ، ما را به رسوایی کشید

نای ما، ما را به رسوایی کشید

پرده ی این عشق رویایی درید

هرکسی فریاد جانسوزم شنید

در برم جز نی، هم آوازی ندید

به‌ به‌ اورنگ جان

سنگ تموم گذاشتی‌.

مثل اینکه دل پر دردی داشتی با این "نون" فارسی‌ :)

هر کدوم از شعرات یکی‌ قشنگ تر از دیگری بود.

با این هوای برفی اینجا، خوندن این شعر‌های دلپذیر به آدم یک احساس غمگینی مطبوع میده.

دستت درد نکنه، دل ما رو با غمگینی شاد کردی.

نمیدانم نمیدانیThe last one ;-)

نمیدانم نمیدانی

چه دردیست بی سامانی

نمیدانم نمیدانی

چه رنجیست بی یاری

نمیدانم نمیدانی

چه جهلیست بی رویائی

نمیدانم نمیدانی

چه با ما کرد این تنهائی

نمیدانم نمیدانی

چرا در سحر گل سرخیز

گریه کرد در دست ساقی

نمیدانم نمیدانی

چرا فکر این درویش یاغی

میرقصد با سایه سیاهی

نمیدانم

نمیدانی

اورنگ
Oct 2009

//iranian.com/main/blog/orang-gholikhani-113

نی توخالی

نشستم پای حکایت نی

غرق شدم در نگاه می

چه شکایتی کنم از روزگار

چه مانده از نیستان یادگار

نی تنها نوازید دلیرانه

تار محجوب بود درترانه

نی تو خالی فغان کرد و گسخت

نالید که هر چه بود گذشت

اورنگoct 2008

نبرد و جدال

نبرد ما عادلانه نبود

نگاه سیاهت خمار بود

دستهای من بسته از غرور

مژه های چشمت خط رویا بود

صورتم سوخت باسیلی حقیقت

لبانت به قرمزی انار بود

لبم فریاد کشید امان

پوستت به شادابی سیب بود

چشمم پر آب شد از درد

گیسویت بازیچه باد بود

زانو زدم بر زمین

روی تو همرنگ ماه بود

نه نبرد ما عادلانه نبود

جدال ما زندگی بود

اورنگ
Nov 2009

//iranian.com/main/blog/orang-gholikhani-121

نگو

نگو خسته ام از غبارغربت

نگو خسته ام از بی تفاوتی

نگو خسته ام از گذشت زمان

نگو خسته ام از انسانها

نگو درد میکشم از تنهائی

نگو درد میکشم از بیوفائی

نگو درد میکشم از پیری

نگو درد میکشم از قلب شکسته

اگر خسته ای پس زندگی کرده ای

اگر درد میکشی پس زنده هستی

اورنگ

//iranian.com/main/blog/orang-gholikhani-32

دلم گرفته اي دوست, هواي گريه با من , هواي گريه با من

نه بسته ام به کس دل
نه بسته کس به من دل
چو تخته پاره بر موج
رها رها رها من

ز من هر آن که او دور
چو دل به سينه نزديک
به من هر آنکه نزديک
از او جدا جدا من

نه چشم دل به سويي
نه باده در سبويي
که تر کنم گلويي
به ياد آشنا من

ستاره ها نهفته
در آسمان ابري
دلم گرفته اي دوست
هواي گريه با من
هواي گريه با من

سیمین بهبهانی

Today "N" from H. A. Sayeh

نازنین آمد و دستی به دل ما زد و رفت
پرده ی خلوت اینغمکده بالا زد و رفت
کنج تنهایی ما را به خیالی خوش کرد
خواب خورشید به چشم شب یلدا زد و رفت

درد بی عشقی ما دید و دریغش آمد
آتش شوق درین جان شکیبا زد و رفت
خرمن سوخته ی ما به چه کارش می خورد
که چو برق آمد و در خشک و تر ما زد و رفت

رفت و از گریه ی توفانی ام اندیشه نکرد
چه دلی داشت خدایا که به دریا زد و رفت
بود ایا که ز دیوانه ی خود یاد کند
آن که زنجیر به پای دل شیدا زد و رفت

سایه آن چشم سیه با تو چه می گفت که دوش
عقل فریاد برآورد و به صحرا زد و رفت

ما روزی عاشقانه بر می گردیم, بر درد فراق چاره گر می گردیم

ما روزی عاشقانه بر می گردیم
بر درد فراق چاره گر می گردیم
از پا نفتاده ایم و تا سر داریم
در گرد جهان به درد سر می گردیم

خندان ما را دوباره خواهی دیدن
هرچند که با دیده تر می گردیم
خاکستر ما اگر که انبوه کنند
ما در دل آن توده شرر می گردیم

گر طالع ما غروب غمگینی داشت
ای بار سپیده سحر می گردیم
چون نوبت پرواز عقابان برسد
ما سوختگان صاحب پر می گردیم

نایافتنی نیست کلید دل تو
نا یافته ایم ؟ بیشتر می گردیم
از رفتن و بدرود سخن ساز مکن
ای خوب ! بگو بگو که بر می گردیم

سیاوش
کسرایی

مرا گفتی که دل دریا کن ای دوست

مرا گفتی که دل دریا کن ای دوست
همه دریا از آن ما کن ای دوست
دلم دریا شد اینک در کنارت
مکش دریا به خون پروا کن ای دوست

 سیاوش
کسرایی

From my poem همه گشتند امروز آرش

«من ام آرش» ,

چنین گفت یک خلق

که تن از جان دارند

هزاران چشم گویا

اما

لب نا خاموش

سیاوش ,

همه گشتند

امروز پر جوش

همه گشتند امروز آرش ,

ای سیاوش, ای سیاوش

from my poem titled : 

همه گشتند امروز آرش 

میون این همه خوشگل کی و انتخاب کنم

//www.youtube.com/watch?v=x88BVS65Pn0&feature...

میون این همه خوشگل کی و انتخاب کنم
میون این همه خوشگل کی و انتخاب کنم

به كدوم بگم آره
كدومى رو جواب كنم

پریوش، پروانه جون، پريسا جون يا پریا
نيلوفر، نسرين و نازى، نسترن يا آنيتا
كتايون، هديه، شراره، فريبا جون، آنيتا

كى رو انتخاب كنم
كدوم و جواب كنم

شادى, شبنم يا شيرين
نوشين و يا نازنين

Here's the original version with the lyric

//www.youjotube.com/watch/HV0zGxvzhQs

Sarzamin Man: Darya Dadvar (Dari Afghani)

فاتحان شهرهای رفته بر بادیم

ما
فاتحان شهرهای رفته بر بادیم
با صدایی ناتوانتر زانکه بیرون اید از سینه
راویان قصه های رفته از یادیم
کَس به چیزی یا پشیزی برنگیرد سکه هامان را
گویی از شاهی ست بیگانه
یا ز میری دودمانش منقرض گشته
گاهگه بیدار می خواهیم شد زین خواب جادویی
همچو خواب همگنان آغاز
چشم می مالیم و می گوییم : آنک ، طرفه قصر زرنگار
صبح شیرینکار
لیک بی مرگ است دقیانوس
وای ، وای ، افسوس

مهدی
اخوان ثالث »

میگفت

میگفت اینجا بهشته

یار با آینده نشسته

کار ، کار ِ سرنوشته

میگفت نکن فراموش

برادر ، دوست خموش

تا این شمع نشه خاموش

میگفت نترس از آتش

با کردارِ سیاوش

زین کن پیکان آرش

میگفت ناجی خود باش

سفر کن ، ناخدا باش

نشه روزی بگی کاش

میگفت بخند وبرقص

نکن این نفس حبس

جای تو نیست این قفس

میگفت از گذشته

رفت و صدا شکسته

حتمأ الان بهشته

اورنگ
Juin 2009

//iranian.com/main/blog/orang-gholikhani-93

من از کشوریم که افتخارش خاطره ست

Bravo!

Magnificent poem! Wonderful!

Told you, we have lots of great poems starting with " M" :)

Thank you.

So M

من از دیاری أم که شعر خداست
 

من از شهری أم که مستی صفاست
 

من از کشوریم که افتخارش خاطره ست
 

من از  تباریم که صوابش گریه است
 

من از  نسلیم که تشویشش سراب نیست
 

من از نژادیم که دوگانگی اجباراست

من از قبیله ام که بیحاصلی  قضاست
 

من از خیابانیم که گدائی نارواست
 

من از فنا ناپذیران عمق تاریخم
 

برای کی از خود بیگانه گی یک معماست
 

اورنگ
 Mars  2009

//iranian.com/main/blog/orang-gholikhani-68

Rahbar shomaeed :)

Orang jan

Thanks for your great intention and attention!

I decided to extend the letter "M" as there are lots of beautiful poems in Persian which start with "M". there are some letters like "Dal" and "T" and "M" which are more frequent in the beginning of the Persian poems.

As I want the blog to last until the end of the week, I decided to extend the "M".

I'm very impatient to read your poem starting with "N" which I'm sure is one of the most beautiful.

Regards.

Still M ;-)

I was prepared for N today !

Bazam Rahbar eshtebah Kard :-)

Ghorbanat

Orang

مژده بده ، مژده بده ، یار پسندید مرا

مژده بده ، مژده بده ، یار پسندید مرا
سایه ی او گشتم و او برد به خورشید مرا
جان دل و دیده منم ، گریه ی خندیده منم
یار پسندیده منم ، یار پسندید مرا

کعبه منم ، قبله منم ، سوی من آرید نماز
کان صنم قبله نما خم شد و بوسید مرا
پرتو دیدار خوشش تافته در دیده ی من
اینه در اینه شد ، دیدمش ودید مرا

اینه خورشید شود پیش رخ روشن او
تاب نظر خواه و ببین کاینه تابید مرا
گوهر گم بوده نگر تافته بر فرق ملک
گوهری خوب نظر آمد و سنجید مرا

 هوشنگ
ابتهاج