Archive - Apr 12, 2009 - Article

انتقاد از رهبر آزاد است؟

آیت الله سید علی خامنه ای مقام رهبری جمهوری اسلامی ایران، با سلام، همانطور که مطلع هستید یک جوان وبلاگ نویس به نام امید رضا میرصیافی که به جرم اهانت به شما در زندان به سر می برد و به دو سال و نیم زندان محکوم شده بود چند روز پیش در زندان درگذشت. گزارشگران بدون مرز احتمال قتل او را بر اساس شواهدی که پیوست این نامه است اعلام می کنند. امید رضا میرصیافی قبل از زندان به حکم خود معترض بود و آن را ناعادلانه می دانست و معتقد بود هیچگونه توهینی به شما نکرده است و حتی در رای دادگاه مشخص نشده بود که جملات توهین آمیز ایشان چیست؟ پس از فوت ایشان ما با مطالعه آرشیو وبلاگ ایشان که به دلیل مطالب همان وبلاگ زندانی بود، متوجه نشدیم که کدام مطلب ایشان در مورد شما توهین آمیز بود و مستحق دو سال و نیم زندان بوده است؟ >>>

The Secret Agent

Nojoom didn’t return until we were ready to board the bus. Meanwhile other hospital staff hosted us. I was waiting in the boarding line fending off Fournier’s inquires as to why I wanted us to stay, when I felt a nudge at my elbow. I turned around and was surprised to see Dr. Nojoom. “Excuse me,” he said, pulling me out of earshot ”I gather you are Iranian?” “Yes,” I said in Farsi. “Interesting bunch you are with,” he said. “What sort of school is this anyway?” I was sure he had been briefed by Dr. Parson, so I assumed he wanted an Iranian’s point of view.” I explained that it was mostly for children of foreigners living in Iran, and that my father had enrolled me here for a period because our family travels had put me out of synch with the Iranian school system>>>

War on Ignorance

A few days ago on this site Mr. Hossein Hosseini in his stimulating article seemed to imply that we Iranians have the most know-it-all people! Do we really? I respectfully doubt that. I used to fault friends, and I lost some because I did not approve of their pretending to be what they were not. That went on until I took some courses in modern psychology and discovered that what I or we consider pretension, is often benign and is a part of our defense mechanism as humans in order to save face in emergencies. In other words, what I discovered was that I should forgive the people as long as their pretension was temporary, for self preservation>>>

سیزده به در نحس

من مثل آن شاعری هستم که بر خلاف بقیه اصلاً بلبل را خوش آواز نمی دانست و احتمالاً تره جعفری و شنبلیله را هم بر دیدن گل های رز و گلایل و کاملیا ترجیح میداد. از همان روز ازل معتقد بودم که ماندن در خانه در روز سیزده فروردین نه تنها نحسی ندارد بلکه به علل گوناگون فواید زیادی به قول قدما بر آن مترتب است. ازجمله ایمنی اعضای خانواده در اثر حوادث گوناگون، صرفه جوئی در هزینه های خورد و خوراک و صد البته خوابیدن راحت بعد از صرف نهار در هوای بهاری و آن هم در تخت خوابی که همیشه عادت به استرحت برروی آن دارم. ولی چه کنم که نوعی دموکراسی کمونیستی در منزل ما بر قرار است و آن هم اینکه وقتی همه عقاید خود را در خصوص برنامه سیزده به در گفتند، این نظر عیال بنده است که صائب بوده و صد البته دلایل منطقی و عاطفی و اقتصادی و اجتماعی فراوانی برای توجیه آنها می توان ارائه نمود>>>

کفشها

برابرم چند تن تنها نشسته اند
هر کدام در کفشی سبکبار شده اند
آنسو
کفشی افسون شده چرم دفتر شعری
که روزی قیمتی چشمگیر داشت
اینسو
کفش لاستیکی خودکام دفتری
با کابوس واکس سنت مرور می شود >>>

Little Armenia

The king hung you like a crucifix
From the neck of my city, Isfahan:
With your cathedral and cobblestones
With your taverns and goldsmiths
And your blushing daughters.
The city remained apart from you
Lying beyond Zaiandeh River. >>>