Archive - 2008 - Article

My life is changing, and so am I

I have connected with a lot of people in need of a friend as well as a physician. I have experienced moments that I knew right then would leave a lasting impact on my life, and am pretty sure that I know how to manage atrial fibrillation under a couple of different circumstances. And I do think that generally, most people like it that there’s this guy who comes into their room, asks them how their night was, and listens to them before launching into an examination of every surface and crevice that they normally keep hidden from the world. Probably one of the most valuable and difficult aspects of my education has been the daily realities that I encounter on the job, the struggles of all types of individuals>>>

اسلحه ای قویتر از خنجر

خانم مهین اشتری در همان دقایق اول با ایفای نقش قوی خود مرا مجذوب موضوع داستان کرد و چیزی نگذشت که فهمیدم آقای کاظم اشتری کیست. از این گونه کاظم ها ما در جامه بسیار داریم و در زندگی روزمره با آنها برخورد داشته ایم. ولی آنچه نظیرش کمتر هست خود خانم اشتری است. او با یک تفکر واقع گرایانه و با استفاده از رنج های پنهانی سالهای سپری شده اش تصمیم گرفته بجای کینه و بجای دشمنی با معشوقه ی سابق همسرش ، که او نیز قربانی آقای اشتری بوده ، یک همکاری دوستانه و منصفانه را آغاز کند که بنفع خودش ، دخترش و معشوقه ی سابق همسرش باشد. تمام زیبایی و نکته نمایشنامه در همین تصمیم خلاصه می شود که بسیار انسانی، فمینیستی و خرد گرایانه است و اسلحه ایست قویتر از خنجر!>>>

فرار مغزها

راستش نمیخواهم سرتان را درد بیاورم ولی همینقدر عرض کنم که بعد از خدمت نظام وظیفه، به کون ما بستند که شما در گروه سپاهیان دانش ممتاز قرار گرفته اید. البته دستشان درد نکند و ما شکایتی نداریم. ولیکن، شخص بنده هرگاه لغت "ممتاز" بگوشم میرسید، بیشترآن آجیل فروش معروف را بخاطر میاوردم و یا نان خامه ای ممتاز را و فی الواقع تعبیر "سپاهی ممتاز"، قدری ثقیل مینمود و نوش دارویی بود بعد از مرگ سهراب. گرسنگی کشیدیم، با عقرب، رتیل، کک وساس و پشه و ژاندارم دست و پنجه نرم کردیم، پنجاه شاگرد را در دهکده ای دور افتاده درس دادیم، در ساختن حمّام هم شرکت کردیم و مخصوصأ آنکه نگذاشتیم برخی از اهالی دهات مجاور، آجرهای کلات ناصری را به یغما ببرند. چند ماه بعد از اتمام خدمت، بلیط هواییمای باربری نظامی را که از تهران به آمریکا پرواز میکرد، تهیه نمودم، که اگر خاطرتان باشد، افراد غیر نظامی نیزدر صورتی که هواپیما خالی به آمریکا میرفت،>>>

Life is beautiful

The true American Shock and Awe

On January 20th the 44th President of the United States will be sworn in. Although due to lack of detailed policy pronouncements by the incoming administration the jury is still out on its precise stance, in the foreign policy sphere a prominent promise has been made to change the dynamics of the Iran-U.S. relations. Even though the initial offer of “direct talk without any precondition” has been modulated gradually to include some aspects that could be construed as precondition, the stage is set for if not an outright one on one summit of leaders but some modality leading to meetings at higher levels than has taken place previously between the two sides>>>

واعظ شهیر

" په چرا امشب اینقدر دیر کردی , قول داده بودی سر شب خونه باشی, دلم خیلی شور زد"
" راه بندون بود زن , " کافی" تو مسجد امام حسین منبر داشت , مجبور شدم از میدون فوزیه تا اینجارو پیاده بیام , اونم با این پای ناقص, سگ پدرا ول کن  نیستن "
" ببینم این کافی همونه که میگن تو روضه های زنونه غش می کنه و خودشو میندازه وسط زنا ؟"
" آره "
" میگن به چشم برادری خیلی ام خوشگل و خوشقواره ست "
" نه خانم اون یه آخوند دیگه ست " >>>

Worshiping Derrida

They don’t put his picture on the mantel
Or light incense and candles before it
But they adore him, venerating him above all
They are devoted to his ideas
His philosophy is the final word
His words are beyond question
Derrida has opened their eyes
Showing them the way >>>

Not so good

The results of a PAAIA/Zogby survey indicate that about half of all Americans have a favorable impression of Iranian Americans, as well as the Iranian people. On the other hand, about one-eighth of all Americans have an unfavorable impression of Iranian Americans and the Iranian people. Significantly, however, about one-third of Americans are not familiar with either Iranian Americans or the Iranian people. The similarity of the American public’s overall impressions of Iranian Americans and the Iranian people perhaps indicates that such impressions are in large part formed by media reports on Iran. In contrast to generally favorable impressions of Iranian Americans and the Iranian people, two-thirds of Americans have an unfavorable impression of the Iranian Government>>>

One is enough

Children develop self-esteem and a sense of well-being when they are raised in a nurturing and loving environment. If abandoned by either parent, children may feel unwanted or unloved. When attention and praise are withdrawn, or absent, children often respond by becoming anxious and/or depressed. During my work in the Saudi kingdoms ch2 TV as a director and presenter of social program- titled with Dr. Parisa.- each week I covered a real life story of abused women and children coming from broken families. In making these life stories, I interviewed many social workers, teachers and therapists who treat abandoned women and children. I also visited charity centers such as Al-Al-ashram, Al wafa, Ensan king abdoulazize and others>>>

The Secret

We would be playing in the street in the evening and I would see my American friends' fathers come home from work and kiss their wives and I would think, my secret's out. There it was for all to see. I used to wonder how the street didn't freeze in time just then. I used to wonder even more how the American father could go straight from the kiss to talking about his day or the traffic. It was a secret because we were Iranian and I felt like I was the only one at home who knew that it was nice for a man to kiss his wife when he came home from work>>>

سه تابلوی مرگ در دستشویی

در شکل آدمیزاد مرگ را امروز دیدم. در دستشویی خانه ام. داشت دندانش را می شست. چراغ روشن بود وارد که شدم. تصویرش در آینه منعکس شده بود کنار یک لیست لغت به زبانی بیگانه که به آینه چسبانده بود و جایی برای تصویر من باقی نگذاشته بود. مردی لاغر بود. و تمیز. بهش می آمد وسواسی باشد. کلاه گیس قاضی ها یا نجیب زاده هارا بر سر داشت. چهره ی فیلسوفی را داشت که تصویرش روی کتاب نقد عقل محض بود: با چهره ای استخوانی و خیلی جدی که وقار، نه پیری، آن را سایه زده بود. با دقت بیش از اندازه، در همان حالی که لغت حفظ می کرد، بین دندانهایش را نخ می کشید. در مورد زمان خیلی با ملاحظه بود: از هر ثانیه یِ پانزده دقیقه فرصتی که بین دیدار دو آدم خردمند داشت، عاقلانه استفاده می کرد: دقیقا بیست و هشت ثانیه صرف هر دندان، صرف حفظ هر کلمه جدید می کرد. >>>

مورچه های مقدس

اینجا سرزمین مورچه های مقدس است
و موریانه ی مولانا
مهربان است
اما نیش می زند
مادرم در این خانه مدام سکته می کند
و درست بوقت ظهر چشمهای حیرت زده اش
زندگی را با مردی که هیچ نمی شنا خته
قمار می کند >>>

از قرطبه تا بمبئی3

عجیب نیست که مسلمانان غیرتمند هند از دفن نُه تروریستی که بمبئی را به خون کشیدند در گورستان خود سر باز زدند. ابراهیم طائی، رئیس انجمن مسلمانان هند در این مورد گفته است: "اینها مسلمان نبودند زیرا به آئین ما که آئین صلح است نزیستند... ما نمیخواهیم اجساد کسانی را که مرتکب تروریسم شده اند در گورستان خود دفن کنیم." عجیب سکوت مسلمانانی است که در برابر هتک حیثیت و هویت فرهنگی خود اعتراض نمیکنند. این مسئولیت بر عهده تک تک مسلمانان فرهیخته از جمله خوانندگان این ستون است که در چنین مواردی ساکت ننشینند. بدون حرکتهای نمادین از سوی جوامع مدنی مسلمان (مثلاً حضور در سفارت کشوری که مورد حمله تروریسم قرار گرفته و ابراز انزجار از اینگونه اعمال بنام دین) اعلامیه های مطبوعاتی دولتها ی اسلامی و تسلیتهای فورمالیته رهبران قادر به جبران لطمۀ فاجعه بار تروریسم بر کیان و آبروی اسلام نخواهند بود.>>>

My Vote Felt Good

The 2008 presidential elections has been said to be historical, a shift in American politics. It must have been a unique and personal experience for many, including the Iranian American population. I went to the Student Union at the University of Arizona to cast my early vote about a week prior to the Election Day. A student volunteer standing there with some papers informed me that I had to wait more than two hours before I could actually get into the room at the end of the hallway to vote. I decided to stay anyway. But immediately I tried to decide what to do while waiting. I had a campus newspaper in my hand, which I had picked up from a table as I arrived in the Union area>>>

Parsa's Bride

We have known each other through our childhood and college years, and as each of us has started working in a professional field, we have kept in touch, visiting each other once a month at a small marina café. It is our time to be that which defines our identity, so drastically different from that of our parents', and still very different from non-Iranians. We are the odd Iranian American bunch of our metropolitan city. One of us is a graphics artist, another a dental student, a third one a psychologist interning with the prison system, and there are two software engineers, a teacher, and a bartender in our midst. I am still attending law school. Every first Sunday of the month, we get together at the corner table of the noisy Café Roma, where we have breakfast and catch up with each other>>>