Archive - 2008 - Article

Beneath the Olive Trees…

As the sliding doors of the airport opened, the steamy hot air hit me. The warm sun kissed my skin like a long lost friend. I had promised myself that I would try and visit a few countries I’d never been to before, rather than sticking to France, Italy and USA… and so I arrive in Cyprus. Larnaca airport to be exact. Our cocky cab driver was standing there, cigarette hanging from his lips… “Miss Ghayour?.. Ok, we go!” The 30 minute drive to the hotel was a journey filled with stories from the cab driver about his life, past trips to London and his Winter home in St Petersburg, Russia. Character and charm oozed from this new and strange place, but I had a good feeling about it and was excited to experience new things and new people>>>

ایرن

تا چشمم به او می افتد عقب عقب می روم و در جستجوی راه نجاتی هستم ولی فایده ای ندارد امروز با هم در یک طبقه و در یک محل هستیم و بایست کنار هم کار کنیم. یعنی خبر ندارد؟ خبر دارد؟ مگر می شود بی خبر باشد؟ ایرن مثل همیشه، مثل ملکه دانمارک پشت صندلی نشسته و مثل هر روز که روزنامه لوموند را از صفحه اول تا صفحه آخر می خواند، الان دارد کتابی را می خواند. یعنی او هنوز خبر ندارد که متعصبان مذهبی به خاطر چند تا کاریکاتور سفارت دانمارک در تهران را اشغال کرده اند؟ حالا من چکار کنم؟ بالاخره دل به دریا می زنم و بی خیال -انگار نه انگار - یک سلام می گویم و فوری پشت آن یکی میز می نشینم. همانطور که دارد کتاب می‌خواند با سر جوابم را می دهد. >>>

با زبان تو...

تا ظلم ِ رفته دیگر به یادم نیاید
به کشف زبانی نو
              در تو می­نگرم.
به جستجوی گرمایی ازلی
در شيارهای زمین
     بر تو دست می­سایم   
>>>

Ham fal o ham tamasha

When my friend Mohamad Tavakoli-Targhi asked me to write a piece about the Shahnameh Millennium Concert, I thought it might be best to interview the composer of “Persian Trilogy,” Behzad Ranjbaran. The name rang a bell. I knew Behzad from ages ago, when I had met him and his brothers in Washington. They had composed a song titled “sar oumad Zemestoun, shekofteh Baharoun”(Winter has passed, here comes the spring). The melody reminded me of old times when we were student activists. Behzad Ranjbaran has come a long way from being a lover of music at a young age to teaching at the Juilliard School of Music. He is also the recipient of the Rudolf Nissim Award for his violin concerto>>>

Truth behind the propaganda

Our country and people have sacrificed a lot, and I mean a lot, for IRI’s blind anti Israeli sentiments. Many countries, groups, parties and organizations..oppose Israeli actions, but none of them put a burden on their people as much as we have paid. We have become isolated, hated, we regressed, we paid human and material price, we have been threatened to be attacked, and we have been looked down upon by most of the world (with the exception of some fascist Islamist and lefty loonies), because of this stance. There is a different between opposing something, and “blindly”, opposing something. Some of the most outspoken Israeli critics are Israel’s friends, such as Turkey. So why is IRI acting like as it is? Below is some of the most common rhetoric used by the regime:>>>

تانگوی تنهایی

یک روز پاییزی بود. پاییز شیراز بود چی بگم قشنگ بود. به قشنگی بیستا پاییزی که دیدم و حسرت ندیدنش رو نه سال هست که دارم. روز نبود شب بود ولی خزان که شب و روز نمیشناسه . اون سالهای آخر بود, چه سالهای نحسی بود. چه قدر دلم پر از غصه بود. داشتم دل می کندم و دل کندن به همین راحتیها نبود. یک جورایی مثل جون کندن بود. می خواستم بمونم درد به در میگشتم دنبال یک دلیل محکم که بمونم. میدونستم اگه برم دیگه برگشتنی در کار نیست. یادته اون شب چه قدر خندو نیدیمون؟ وای بشر خدا خفه ات نکنه... اون شب بعد از مدتها دلم باز شد. نمیدونم چه طور بگم اما وسط اون همه نکبت و نکبت زده انگار یه همصدا پیدا شده بود. یکی که حرف دل من رو میزد ولی همه میفهمیدند. چه زود گذشت , انگار همون دیروز بود. می گم که دل کندن مثل جون کندن هست.>>>

سهم شیرینی ما

تلفن را که برداشتم بی مقدمه گفت؛ تمامی امروز یاد شیرینی ها بودم. از یک سوپر ایرانی همین نزدیکی ها از هر نوعش که داشت، خریدم. اگر الان کسی وارد دفتر بشود، از دیدن انواع شیرینی و آجیل روی میزم، چار شاخ می ماند! میدانی! هیچ کدامشان آن مزه را ندارند! گفتم زنگی بزنم بپرسم هیچ وقت با آن لذت و دلهره شرینی خورده ای؟ گفتم؛ آره! اما شیرینی هایی از نوعی دیگر! لذت های بزرگ، اغلب با دلهره و تشویش همراه اند. شاید همین باعث شیرینی شان می شود! مهمانخانه ی ما هم مثل هر خانه های پر جمعیت آن سال ها، منطقه ای ممنوعه بود با دری بسته و قفلی قدیمی. مادر نه تنها درِ اتاق، که درِ کمد، یا به لهجه ی اصفهانی ها "دولاب" داخل اتاق را هم قفل می کرد. آن دولاب، قبله ی آرزوهای ما بچه ها بود. جایی که آجیل و انواع شیرینی و گز و سئون در قل و زنجیر، بسته و زندانی بودند. ما بچه ها تنها سالی چند بار به وصال این لعبتکان می رسیدیم. یک روز که مادر به حمام رفته بود،...>>>

Not funny

Presidential candidate Senator John McCain, in response to a question about a survey showing increased U.S. exports to Iran -- mostly of cigarettes -- replied by saying, "Maybe that's a way of killing them." Despite his initial backpedaling by saying "I meant that as a joke," Senator McCain's comment is unacceptable and very troubling for the Iranian-American community. As one of the most well-educated and affluent immigrant populations in the United States, the Iranian-American community is proud of its contributions to American culture. Unfortunately, Senator McCain overlooked this attribute when he made this statement, and NIAC has expressed its concerns through a letter sent to the McCain campaign Wednesday>>>

پیشگویی

دولتهای غرب، از مجاهدین برای از بین بردن جمهوری اسلامی حمایت خواهند کرد. مجاهدین هم که در حرکتهای تروریستی استاد هستند (اتفاقا از نظر قدرتی اگر کسی از پس جمهوری اسلامی بتواند برآید، همین مجاهدین خواهند بود.) پس ایران تبدیل میشود به ناحیه ی جنگی، با تورم بیشتر، تلفات بسیار، وضعیت آشفته ای که مدرسه، مراکز دولتی و... را از حالت عادی خود خارج خواهد کرد. بعد از مدتی که ایران هر قسمتش دست یا مجاهدین یا جمهوری اسلامی خواهد بود، مردم مرتب کنترل خواهند شد، به طوری که (مثل شرایط افغانستان در زمان حمله ی طالبان به حکومت روسیه در افغانستان) حتی ترک کردن خانه به قصد رفتن به خانه ی دو کوچه آن طرفتر کار بسیار شاق، وحشت انگیز و خطرناکی خواهد بود. بعد از سالها جنگ احتمالا مجاهدین (به دلیل حمایت های مالی و داشتن اسلحه های مدرن که توسط غربی ها به آنها داده خواهد شد) پیروز میشوند. مدتی هم اوضاع به هم ریخته می ماند. >>>

Bombs or Miniskirts?

The Islamic Republic of Iran has developed a reputation as a threat to international security and stability. Its current pursuit of nuclear power has added a new chapter to its long story of menacing behavior. But while the international community has come to the conclusion that the Islamic Republic must be prevented from attaining a nuclear bomb, it has not resolved on how exactly to achieve this. A variety of strategies abound as to how to deal with the Iranian nuclear threat. Two of these strategies have become more increasingly debated with the passage of time. The first option offers military action against Iran while the second encourages dialogue with the Iranian government. Neither course of action, however, will achieve sustainable results>>>

Going down the tube

Chalmers Johnson writes: “Most Americans do not recognize-or do not want to recognize-that the United States dominates the world through its military power. Due to government secrecy, they are often ignorant of the fact that their government garrisons the globe. They do not realize that a vast network of American military bases on every continent constitutes a new form of empire... Our country deploys well over half a million soldiers, spies, technicians, teachers, … in other nations… . Whole sectors of the American economy have come to rely on the military for sales.” >>>

Messiah

A millinium has passed
and another and
another,
no Saoshyant has arrived.
Mahdi won’t arrive either.
By the Jewish account Jesus will come to save the Jews
Or
By the Christian account he will come to end the Judaism. >>>

در باب نشئه پرانی

در عالم هپروت بودم که شبکه خبری سی-ان-ان اعلام کرد و نشان داد که ایران مجدداً چند تا از آن موشکهای دونبش را هوا کرده و یک دسته خر به این گنده گی از زمین بلند میشه و مثل علی ورجه دور خودش میچرخه و چه بسا صد متر آنطرف ترتلپی میافته روی زمین و بادش در میره! اونا که بقیه ویدیورو نشون نمیدن که آخه این موشک آخرش کجا میافته و ما باید هی مجسم کنیم که این موشک حالا حالا ها داره میره، خوب همین هم خودش یک تفریحی است ودر افکارمان از روی لرستان پرواز میکنیم، سفری هم از بالا روی نجف اشرف میکنیم وزیارت اهل قبور و بطرف اسرائیل میرویم وسواحل مدیترانه را مفتی میبینیم، تا حدودی هم مسکن و خواب آورست و حالا اگر عَرَق نکنیم و تبمان نبرد، لااقل عِرق ملی مان بجریان میافتد و کم کم بخواب شیرینی فرو میرویم. >>>

Not just about women

Mainstream feminists who promote the foreign policies of Western Patriarchy, should understand that there are Iranian women who identify strongly with the second Carmen. Their experience of oppression as the first Carmen works only to amplify their sympathy for the other Carmen. So they will not welcome anyone who regards their culture the way Bizet’s 19^th century audience may have viewed his gypsy woman: irresponsible, uncivilized, futureless, and deadly. These women have already peeled away the practical and ideological justifications for the US drive for hegemony—oil and freedom—to find nothing but the mad Don Jose standing over them with a knife. >>>

Mossadegh

"Wait," the young man said. He was Iranian and he had told the girl, who was American, that he was Iranian and not Persian. They had kissed once and then he'd stopped.
"I have to tell you about Mossadegh."
"What?"
"Not what, who. Mossadegh was a man. He was the prime minister of Iran in 1953. He was overthrown by an American coup. I have to tell you about him because I shouldn't be the only one thinking about him when we kiss." >>>