Javad Yassari

مرسی ژاله جان، خداحافظ!

دل را ز خود بر کنده ام، با چیز دیگر زنده ام
عقل و دل و اندیشه را از بیخ و بین سوزیده ام

نازی جونم، اینم م شما،

من  مرخص بشم تا بعد.

مگرم چشم سیاه تو بیاموزد کار

ورنه مستوری و مستی همه کس نتوانند

ژاله جان فکر کنم منوچهر جان رفتند.

جسارتا، من میم ایشان را میدهم.

ما آتش عشقیم که در موم رسیدیم
چون شمع به پروانه’ مظلوم رسیدیم
یک حمله’ مردانه’ مستانه بکردیم
تا علم بدادیم و به معلوم رسیدیم

بفرما سوهان با چایی ژاله جان و میم بده!

منوچهر جان،

چه شانسی آوردم اسمم ژاله بود! نازی ، چای هل به سلامتی شما دوستان.

من که دارم در گدایی گنج سلطانی بدست
کی‌ طمع درگردش گردون دون پرور کنم
گرچه گردالود فقرم شرم بد از همتم
گر به آب چشمه خورشید دامن تر کنم

خداحافظ منوچهر جان!

ممنون از طراوت شعرتان.

ژاله جان؛

دلبر ما رخ نما تا از سر سودا دلم

یکسره در پای آن سرو سهی بالا نهم

ببخشید. باید بروم

به به منوچهر جان. زیبا بود!

آنکه از سنبل او غالیه تابی دارد
باز با دلشدگان ناز و عتابی دارد
از سرکشته’ خود میگذری همچون باد
چه توان کرد که عمرست و شتابی دارد

ژاله جان:

شاهدان گر دلبری زینسان کنند
زاهدانرا رخنه در ایمان کنند

ژاله جان من هم به افتخار شما و منوچهر جان چای می خورم! دال بده!

نازی عزیز

مال او بود که مشتاق است

یاد دلداران چه نزد دلبر خامش خوش است

ای دریغا خارجند زین پرده بس هشیارها 

ژاله جان:

شاهدان گر دلبری زینسان کنند
زاهدانرا رخنه در ایمان کنند

دال بده و من هم به افتخار تو و منوچهر جان چای می خورم!

ژاله جان؛

من و این بارش ژاله که می شوید مرا چهره

همه دانند در این معنی چه مشتاقانه همراهیم 

من برم یک چایی بذارم و برگردم

یا ربّ این نو گل خندان که سپردی به منش،
میسپارم به تو از چشم حسود چمنش.

pre-empting Mr. Yassari, MAYBE:-)

ممنونم منوچهر جان. همان ی را لطف بفرمایید.

نام نیک ار طلبد از تو غریبی چه شود
تویی امروز درین شهر که نامی داری
بس دعای سحرت مونس جان خواهد بود
تو که چون حافظ شبخیز غلامی داری

منوچهر جان ، گیج شدم! دال مال من بود؟

دعای گوشه نشینان بلا بگرداند
چرا بگوشه’ چشمی بما نمی نگری

نازی جان؛

سایه ی عنقا به روی سبز دلها خوش ببین

گرچه دورم از رخ حق، حالتم دلخوش ببین 

الف خدمت شما

این قافله عمر عجب می‌گذرد
در یاب دمی که با طرب می‌گذرد

ایراندخت عزیز؛

ساز دیگر بایدم امشب ز نو آغاز کرد

چون که گردونم سر ناسازگاری ساز کرد

سلام بر منوچهر عزیز! خسته نباشید!

من صبر کردم ژاله جان جواب شما را بدهد، اما نیامدند. با اجازه:

از در خویش خدا را به بهشتم مفرست
که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس

همان سین لطفا.

این هم سین

سخن بگوی که بیگانه پیش ما کس نیست
بغیر شمع و همین ساعتش زبان ببرم
میان ما بجز این پیرهن نخواهد بود
واگر حجاب شود تا بدامنش بدرم

ژاله جان؛

واژه می ریزم به پایش چون گهر

تا که درخوابش کنم بیدار را

واو سخت بود ژاله! سین بده!

وگر کمین بگشاید غمی ز گوشه’ دل
حریم درگه پیر مغان پناهت بس

بفرما، شما واو بده

 
تاب بنفشه میدهد طره مشک سا ی تو
پرده غنچه می‌‌درد خنده دلگشای تو

ژاله جان همان ت لطفا!

از همان شعر:

در کعبه’ کوی تو هر آنکس که بیاید
از قبله’ ابروی تو در عین نماز است

مردم آزاری شون را ندیدی!

 
تو که چون برق بخندی چه غمت دارد از انک
من چنان زار بگریم که به باران ماند؟

بیچاره آقای یساری!

آخر این چه هیزم تری به تو فروخته، مرد محترم!

رازی که بر غیر نگفتیم و نگوییم
با دوست بگوییم که او محرم رازست

آخ آخ "ی" را اشتباهی‌ سر تو حروم کردم ،

اون مال آقای یساری بود! حالا ر بده

میل رفتن مکن‌ای دوست دمی با ما باش

بر لب جوی طرب جوی و بکف ساغر گیر

ژاله جان، اون که من میبینم ی هست نه الف!

یارب این قافله را لطف ازل بدرقه باد
که ازو خصم بدام آمد و معشوقه بکام

میم بده!

الف بده بیاد

دیده را فایده انست که دلبر بیند

ور نبیند چه بود فایده بینایی

ژاله جان

قربون آدم خوش حساب!

نازی جان، نون ایراندخت را داده بودیم،

"ز" را بهش بدهکار بودیم. ما زیر بر بدهی نمیمونیم.