Life

اسلحه ای قویتر از خنجر

خانم مهین اشتری در همان دقایق اول با ایفای نقش قوی خود مرا مجذوب موضوع داستان کرد و چیزی نگذشت که فهمیدم آقای کاظم اشتری کیست. از این گونه کاظم ها ما در جامه بسیار داریم و در زندگی روزمره با آنها برخورد داشته ایم. ولی آنچه نظیرش کمتر هست خود خانم اشتری است. او با یک تفکر واقع گرایانه و با استفاده از رنج های پنهانی سالهای سپری شده اش تصمیم گرفته بجای کینه و بجای دشمنی با معشوقه ی سابق همسرش ، که او نیز قربانی آقای اشتری بوده ، یک همکاری دوستانه و منصفانه را آغاز کند که بنفع خودش ، دخترش و معشوقه ی سابق همسرش باشد. تمام زیبایی و نکته نمایشنامه در همین تصمیم خلاصه می شود که بسیار انسانی، فمینیستی و خرد گرایانه است و اسلحه ایست قویتر از خنجر!>>>

فرار مغزها

راستش نمیخواهم سرتان را درد بیاورم ولی همینقدر عرض کنم که بعد از خدمت نظام وظیفه، به کون ما بستند که شما در گروه سپاهیان دانش ممتاز قرار گرفته اید. البته دستشان درد نکند و ما شکایتی نداریم. ولیکن، شخص بنده هرگاه لغت "ممتاز" بگوشم میرسید، بیشترآن آجیل فروش معروف را بخاطر میاوردم و یا نان خامه ای ممتاز را و فی الواقع تعبیر "سپاهی ممتاز"، قدری ثقیل مینمود و نوش دارویی بود بعد از مرگ سهراب. گرسنگی کشیدیم، با عقرب، رتیل، کک وساس و پشه و ژاندارم دست و پنجه نرم کردیم، پنجاه شاگرد را در دهکده ای دور افتاده درس دادیم، در ساختن حمّام هم شرکت کردیم و مخصوصأ آنکه نگذاشتیم برخی از اهالی دهات مجاور، آجرهای کلات ناصری را به یغما ببرند. چند ماه بعد از اتمام خدمت، بلیط هواییمای باربری نظامی را که از تهران به آمریکا پرواز میکرد، تهیه نمودم، که اگر خاطرتان باشد، افراد غیر نظامی نیزدر صورتی که هواپیما خالی به آمریکا میرفت،>>>

Life is beautiful

Not so good

The results of a PAAIA/Zogby survey indicate that about half of all Americans have a favorable impression of Iranian Americans, as well as the Iranian people. On the other hand, about one-eighth of all Americans have an unfavorable impression of Iranian Americans and the Iranian people. Significantly, however, about one-third of Americans are not familiar with either Iranian Americans or the Iranian people. The similarity of the American public’s overall impressions of Iranian Americans and the Iranian people perhaps indicates that such impressions are in large part formed by media reports on Iran. In contrast to generally favorable impressions of Iranian Americans and the Iranian people, two-thirds of Americans have an unfavorable impression of the Iranian Government>>>

One is enough

Children develop self-esteem and a sense of well-being when they are raised in a nurturing and loving environment. If abandoned by either parent, children may feel unwanted or unloved. When attention and praise are withdrawn, or absent, children often respond by becoming anxious and/or depressed. During my work in the Saudi kingdoms ch2 TV as a director and presenter of social program- titled with Dr. Parisa.- each week I covered a real life story of abused women and children coming from broken families. In making these life stories, I interviewed many social workers, teachers and therapists who treat abandoned women and children. I also visited charity centers such as Al-Al-ashram, Al wafa, Ensan king abdoulazize and others>>>

My Vote Felt Good

The 2008 presidential elections has been said to be historical, a shift in American politics. It must have been a unique and personal experience for many, including the Iranian American population. I went to the Student Union at the University of Arizona to cast my early vote about a week prior to the Election Day. A student volunteer standing there with some papers informed me that I had to wait more than two hours before I could actually get into the room at the end of the hallway to vote. I decided to stay anyway. But immediately I tried to decide what to do while waiting. I had a campus newspaper in my hand, which I had picked up from a table as I arrived in the Union area>>>

Parsa's Bride

We have known each other through our childhood and college years, and as each of us has started working in a professional field, we have kept in touch, visiting each other once a month at a small marina café. It is our time to be that which defines our identity, so drastically different from that of our parents', and still very different from non-Iranians. We are the odd Iranian American bunch of our metropolitan city. One of us is a graphics artist, another a dental student, a third one a psychologist interning with the prison system, and there are two software engineers, a teacher, and a bartender in our midst. I am still attending law school. Every first Sunday of the month, we get together at the corner table of the noisy Café Roma, where we have breakfast and catch up with each other>>>

جهانی شدن ادبیات

جهاني كردن ادبيات ايران چند سالی‌ست که به یکی از داغ‌ترین بحث‌های جامعه‌ی ادبی‌مان تبدیل شده است. عده‌ای کوتاهیِ مترجمان ایرانی را مهم‌ترین عامل معرفی نشدن آثار ادبی ما به آن سوی مرزها می‌دانند و کسی نیست از آنها بپرسد که آیا ادبیات بقیه‌ی کشورها را هم مترجمان همان کشورها به جهانیان شناسانده‌اند؟ اشتباه نکنید؛ هدف ما از برگزاری این میزگرد، مچ‌گیری از مقصر اصلیِ جهانی نشدنِ ادبیات ایران نیست، بلکه در کنار این بحث که جهانی‌ شدن اصولاً چقدر حائز ارزش و اهمیت است، به بررسی گرایش شاعران و نویسندگان ایرانی به جهانی شدن و به تبع آن، تئوری‌های جهانی در ادبیات و فلسفه و مقایسه‌ی این رویکرد با گرایش‌های شاعران و نویسندگان مهاجر - که در قلب آنچه از نظر بسیاری «جهان» محسوب می‌شود، زندگی می‌کنند - پرداخته‌ایم>>>

Squeezed between Russia and Britain

After Agha Mohammad fell, his army disintegrated and several months of infighting followed among the Qajar princes. Finally, his nephew was crowned as Fatah-Ali Shah, in 1798, whose only Fatah (victory) was over several hundred wives and concubines. The 35 years of Fatah-Ali Shah’s reign witnessed a gradual decline of Qajar dynasty, who started the nineteenth century like blood-thirsty wolves, but finished it like frail rats. The crippling blow came in the form of Persian-Russian wars. In 1800, incapable of protecting his people against the Qajar invasions, the king of Georgia simply relinquished his crown to the Tsar of Russia! This initiated 14 years of war that coincided with the Napoleonic wars in Europe>>>

Seema

Like many of my Iranian compatriots, I frequent Las Vegas for three primary reasons: gambling, alcohol and a hooker named Seema. If hookers were rated based on appeal and performance, Seema would have been up there with the best of them. Seema is beautiful -- damn beautiful. She looks something like a malnourished Bollywood star blended with Selma Hayek and a drop of Kate Moss. If that look does it for you, Seema is your girl. Her best features, by far, are her eyes. They are dark and mysterious. Her long legs, perfect nose (nose job) and bodacious tatas (implants) make her stand out in the crowd.>>>

In defense of free speech

...>>>

Santa is ours

I have a recurring dream. I fly to the homes of Jews, Muslims, and leave presents for their children. Christians are outraged. In one north London school, Jews and the Muslims who’ve received Xboxes from me are punched and kicked by the parents of other children. “Santa is ours,” they say. “He’s ours, you can’t have him”. Newspapers columnists: "It's multicultural madness when Santa Claus favours the children of lesbian disabled Jews and Muslims instead of the people who invented him.” In the dream I fly to Lapland. It's not my intention to favour non-Christians, it just happens that way. As for the Jews and Muslims, they are forced into a unity under oppression after being spat at on the school run>>>

من خود ایران هستم!

در تركیه خود را بیحقوق می‌بینم، در فرانسه پناهنده و در امریكا شهروند؛ اما در همه حال یك تبعیدی. سه صفت نخست، وضعیت قانونی مرا در كشوری كه به آن وارد شدم نشان می‌دهد و صفت آخرین، ذهنیت مرا نسبت به وطنی كه ناگزیر به ترك آن شدم. خواه در امریكا بمیرم، روبروی پسرم "آزاد" كه بر بالینم ایستاده و خواه به وطن بازگردم، اگر روی آزادی را ببیند، باز من یك تبعیدی خواهم ماند. درست مثل آن دریانوردی كه نوار آواز او را در كلاس‏ درس‏ فرانسویم در دهكده‌ی "شانتونه" در سال 83 شنیدم كه پس‏ از سال‌ها كه به میهن بازگشته بود آنجا را غریبه یافت و دوباره به سوی دریا بازگشت. نباید خود را گول بزنم: چه خود را در لس‏آنجلس‏ جزیی از یك جامعه‌ی "موفق" ایرانی امریكایی ببینم و نام این شهر را به "تهران‌جلس" تغییر دهم، و چه خود را چون نادرپور شاعر غریبه‌ای در "شیطان‌جلس" بینگارم، باز یك تبعیدی خواهم ماند. پس‏ بهتر است كه به جای خودفریبی، هویت خود را بشناسم و آن را قدر بگذارم.>>>