Other

گام بعدی

این مجموعه برای خرد کردن اعصاب خانم ها در قرن بیست و یکم تهیه نشده است بلکه در ابتدا نگاهی داریم به تاریخ حرمسراداری در ایران و سپس با هشیاری کامل از این که قرار نیست نه فیلم هنری ببینیم و نه فیلمی از وضعیت فعلی ایران، به تماشای فیلم مستند "چهار همسر و یک شوهر" که بر اساس زندگی یک روستایی چهار زنه تهیه شده است می نشینیم. فیلم به درد تحقیقات مردم شناسی و انسان شناسی و دیدن در جمع های کوچک تخصصی می خورد و معلوم نیست چرا بانوی فیلمساز متعهدی از سوئد راه افتاده است و در روستایی گمنام یک مرد چهار زنه پیدا کرده است و از زندگی چهارزنه ی او فیلم مستندی تهیه کرده است؟ آیا این فیلم سندی از زندگی زن ایرانی است؟ آیا آن مرد روستایی چهارزنه، نماد همه ی مردان ایرانی است؟ آیا زندگی همه ی ایرانیان به این گونه است؟>>>

Persian Love

Music video>>>

Rumi in tears

Under the pretext of celebrating Rumi, the 13th century Persian mystic, poet and philosopher, the Hollywood Bowl presented a showcase of Islamic fundamentalism on Sunday, September 27th. The event attracted a huge crowd (15,644 officially attended) made up mainly of Iranians who have emigrated to Southern California since the Islamic Revolution swept Iran in 1979. Initially, they were proud and excited that the Hollywood Bowl was paying attention to their culture. They thought that perhaps the grandeur of the Bowl, together with a grand budget and grand vision has yielded a grand tribute to the beauties of their culture. But, by the end of the night, many of them, if not most, found themselves disappointed after being trapped for almost four hours, and forced to witness the less grand aspects of that same culture>>>

Unity through Film

In a small theater in Rotterdam, there is Iranian music humming in the hall, people are either anxiously waiting in line to pick up their tickets or chatting in groups, while drinking a cup of tea around small round tables. The volunteers walk around the hall upbeat and excited, wearing their white t-shirts with a beautiful print of a phantasy bird on the front. It is the opening evening of the Iranian Film Festival, at last. I’m one of the last people who gets into the movie theatre before the lights are dimmed. Looking around I notice that every single seat is filled. Parwin Mirrahimy takes the microphone and welcomes the audience. Then Farah Karimi holds a speech expressing the one thought that was just running through my mind: This festival is one of the very few occasions that brings us individualistic Iranians together in The Netherlands! >>>

راه گلشیفته را باز نگه داریم

من کی باشم که بخواهم برای یک دختر بالغ و عاقل و باهوش مثل گلشیفته‌ی فراهانی تکلیف تعیین کنم که چه کند یا نکند، چه بپوشد یا نپوشد، موهایش را چکار کند یا چکار نکند. ولی می‌خواهم به همه‌مان یادآوری کنم که ذوق‌زدگی‌مان از اینکه یک هنرپیشه‌ی جوان و با استعداد ایرانی در یک فیلم متوسط و در یک نقش درجه سه‌ی کلیشه‌ای اورینتالیستی (بقول گایاتری اسپیواک، زن سبزه و مومشکی‌ای که توسط یک مرد فداکار سفید چشم آبی از دست مردان مو‌مشکی وحشی نجات پیدا می‌کند، یا هر ورسیون دیگری از آن) کمی زیادی است. هالیوود مگر چه گهی است جز اینکه ۹۵ درصد محصولاتش مزخرفاتی است که برای سن عقلی ۱۲ تا ۱۶ سال ساخته می‌شود؟ یا دی کاپریو مگر کدام خری است که قرار است همبازی بودن با او به من یا شما یا گلشیفته افتخاری بدهد؟>>>

I Ran Into Myself in the Street and Asked

I performed a creative piece at the gathering of the Society for Human Rights in Iran, Southern California, on the occasion of the 20th anniversary of the 1988 Political Prisoner's Massacre in Iran. My piece was intended to promote the participation of Iranian youth, as well as give those unfamiliar with the atrocities in Iran an idea of what we are remembering. The event was held at UCLA and was not affiliated with any political organizations, and simply wished to remember the thousands of innocent people who were tortured and executed in the 1980s by the Islamic Republic of Iran's regime and promote the need for Human Rights organizations around the world to make sure that such travesty never occurs again. >>>

راه دور و درازی در پیش داریم

راستش وقتی فکرش را می کنم بین ایرانیان، کسانی که حتی توان نوشتن یک صفحه بدون غلط را ندارند با چه تحقیری از نویسندگان پرفروش و محبوب مردم، نویسندگانی مانند محمد حجازی یا ر. اعتمادی و فتانه سید جوادی و فهیمه رحیمی حرف می زنند در حالی که خودشان از فرط تنبلی، حتی عرضه پاکنویس کردن یک کتاب این نویسندگان را ندارند، وقتی می بینم کسی که از همان جمله ی اولش غلط املایی و دستوری دارد و بلد نیست قلم به دست بگیرد تا لاف های غربت خود را به روی کاغذ بیاورد و برای هر کاری با انواع شگردها و حقه ها مدام از این و آن کمک می خواهد با چه حس نفرت و تحقیری نسبت به انواع ادبیات و تولیدات نویسندگان و هنرمندان محبوب دوران خود که حافظه ی جامعه را تشکیل می دهند حرف می زند، از کوته فکری ایرانیان چه در خارج از کشور و چه در داخل کشور شرمنده می شوم >>>

AriaNaz

...>>>

[Re]defining Iranian comedy

Part of being an immigrant in the US, is understanding that there is a period of time that one has to go through, as the rest of America begins to accept you and your culture into it's fold. Before you can truly melt into the pot. The concept of melting, depending on your culture and it's character might be a bit daunting to some, more easily accepted to others. For example, it certainly appears that Indians have been more willing to blend into American culture as they immigrate. They seem to have arrived recently, or certainly after we did, and they look far more comfortable with the process of Amercanizing their culture, than we seem to be>>>

Atashbad

...>>>