Archive - Oct 8, 2009 - Article

No friend of ours

For the United States to align itself with a government such as the Islamic Republic of Iran would be to kick the opposition in the teeth. The Islamic Republic has shown that it is neither Islamic nor a republic -- in the elegant phrasing of Iran's respected "dissident ayatollah," Ali Montazeri. And now it is running scared. The regime is afraid to kill protesters, since doing so only inflames the opposition. At the September 19 Quds Day protests, it did not even arrest them, aware of how socially explosive the accusations of retaliatory prison rape have been. In contrast, protesters were bold enough to stand next to Ahmadinejad and shout "resign, resign" when he was interviewed on state television>>>

Some Success In Round One

The European Union Foreign policy Chief Javier Solana at the end of his talks with Iran's negotiating team at Geneva, Switzerland on Oct. 1st reported Iran's readiness to allow the Inspector of the International Atomic Energy Agency to visit its recently declared uranium enrichment plant. The visit relieved the tension orchestrated by President Barack Obama and his European allies, President Sarkozy of France and Prime Minister Gordon Brown of Britain. Another progress was that the U.S. and other world powers agreed to process low-enriched uranium from Iran>>>

تغییر سیاست خارجی یا وقت‌کشی؟

عقب‌نشینی جمهوری اسلامی در مذاکرات ژنو البته و به ظاهر در مقیاس محدودی بوده است. موافقت با ارسال اورانیوم تغلیظ شده در حد 3 تا 5 در سد به روسیه برای تغلیظ آن تا 19.75 در سد، دعوت از نمایندگان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی برای بازدید از تأسیسات تازه اعلام شده در قم، و گفتگوی مستقیم نمایندگان جمهوری اسلامی و آمریکا در حاشیه کنفرانس، ظاهرا گام‌های کوچکی در حل مناقشات هسته‌ای ایران با غرب بشمار می‌رود. ولی اگر به مواضع رسمی دولت ایران و رجزخوانی‌های چند ساله اخیر آقای احمدی‌نژاد توجه کنیم به وضوح دیده می‌شود که این گام‌های به ظاهر کوچک از یک چرخش فاحش رژیم جمهوری اسلامی در سیاست هسته‌ای و خارجی آن حکایت می‌کند>>>

Good New - Bad News

First the Good News: We – The Iranian Immigrants of all ages - just made a great showing in New York, of representing our much oppressed countrymen inside Iran. I was there for both days and certainly saw enough to know the majority of Iranians will build on their cumulative showing and will do even better in the future. I am certain of that – especially now that I see so many of our youth, breaking the old taboos and getting involved in politics relating to Iran.>>>

هوس

صدای پارس سگها، تاریکی شب، بیگانگی با محیط و بیشتر از همه خشم و سراسیمگی او را درمانده کرده بود. هرچه تلاش می کرد نمی توانست در آن فضای کم نور عقزبه های ساعت را ببیند اما می دانست چیزی به طلوع خورشید نمانده و بزودی شب شکسته و روز آغاز خواهد شد. نمی توانست پیش از برآمدن آفتاب خود را به شهر برساند و در روشنایی روز هم نمی شد با آن حال و روز و سر و وضع در برابر چشم مردم ظاهر شود. تازه فرضا هم که خود را به خانه می رساند مگر چقدر فرصت داشت در آنجا بماند و به سر و وضع خود برسد.>>>

درحسرت ُهرم آفتاب

وسردمان بود ما،
در عنفوان بلوغ.
تب ِ داغی دربطن تن داشتیم و
لرزش موجی بر جدار جان؛
و در انبوه ِ ازدحام ِ شهر شلوغ
ما مدام سردمان بود >>>