Fiction

مترجم ساعتی

دو هفته پیش ترجمه همزمان دادگاه متهم فارسی زبانی را بهم داده بودند که با خودش نزدیک یک کیلو تریاک از مشهد آورده بود و مدام اصرار داشت که دکترش برایش تجویز کرده و معنی این سوال را که حالا چرا دکتر دو و نیم پوند تریاک آنهم برای مدت کوتاه یک ماه سفر توریستی به آمریکا را تجویز کرده را هم اصلا نمی فهمید. آخرش هم کلی به من فحش و بد و بیراه ناموسی به من داد که تو هموطنت را فروختی و خائنی و پدر مادر نداری. هرچی هم با احترام سعی می کردم برایش توضیح دهم که بابا وظیفه من فقط مترجمی است و کاری به جز ترجمه حرفهای شما و ترجمه حرفهای قاضی برای شما ندارم، رگ گردنش کلفت تر می شد و سرآخر هم با کلی احوالپرسی از اقوام اناث نسبی حقیر به بازداشت برگشت>>>

This great moment of change

Swaying from this moment to another, I’m going from age to age, looking back with resentment or thrill, to define this singular instant that carries its weight on me, and I’m disfigured, haunted, stabbed, distorted, disappointed or content – over and over -- by times, by faces, by who I were. By who I didn’t want to be. I’m three. Running in between dying trees of my grandmother’s backyard, I’m surrounded by the shadows of the tallest walls of the world. I leap over dead roots of oaks and I touch the sadness of Grandma’s weeping tree. I pass by that broken seesaw that nobody else has ever shared with me, and the sky gets lost and the trail that could take me back to the house. It’s raining and I’m scared>>>

Farimah's Story

Farimah was late to the wedding. By the time she showed up the Aghd was over and the guests at her friend Sima’s daughter’s wedding were drinking merrily in preparation for the dinner reception. She found Sima with the bride and handed her small package containing her present to the beautiful bride. Sima told her she looked exceptionally lovely tonight. Farimah appreciated the rare compliment from her fashion designer friend! The photographer was busy flashing pictures at the clusters of guests surrounding the bride and the groom. She joined in a pose with Sima and the newlyweds, flashing her smile at the photographer. She felt his gaze on her before her eyes could see him and her brain started a somersault of puzzlement and slow recognition>>>

اشتباه در اشتباه

هر کسی در در این دنیا عیبی دارد و عیب من هم عشق به تاتر هست و ترجیح میدهم در تاتر و اگر نشد در تله تاتر های تلویزیونی و فیلم های سینمایی بازی کنم. شاید تصور کنید که اشتیاق من برای هنر بازیگری نه تنها ایرادی نیست بلکه حتماً حسن است ولی با توضیحاتی که خدمتتان عرض خواهم کرد کاملاً متوجه خواهید شد که چرا این علاقه من به هنر نمایش باعث درد سرم شده است. در مدرسه که بودیم همیشه جزو گروه تاتر و نمایش فعالیت میکردم. حافظه و صدای خوبی داشته و در تقریبا در همه ژانرهای نمایشی استعداد داشتم. از همان نوجوانی از دیدن تاتر های چخوف نویسنده روسی از خود بیخود میشدم. نمیدانم چرا من اینقدر نوشته های چخوف را درک میکردم. شاید دلیل عمده آن همسایگی دو کشور و داشتن شرایط تقریباً یکسان سیاسی و فرهنگی میتواند باشد. >>>

فیس بوک

رو فیس بوک بودم. جمعه بود و خوشحال از اینکه بالاخره دختره جواب داد. "چه دختر ناز و مامانی است." با خودم زمزمه کردم و دستهایم را به هم مالیدم. ناخودآگاه یاد ویدئو کلیپ نوری زاده افتادم که پشت مانیتور نشسته بود و با شادمانی می گفت: "خوشگلم اومد. به به." از کار خودم خنده ام گرفت. دخترک را ده دوازده باری تو مترو دیده بودم. قد بلندی درحدود شش فوت داشت و اندامی قلمی. موهای قهوه ای روشن و چشمان عسلی اش از بقیه متمایزش می کرد. لبخند ملیحی رو صورتش داشت که می شد با نگاه کردن بهش همه بدهی ها و صورتحسابهای آب و برق و اجاره و تلفن آخر ماه را فراموش کرد>>>

Safa of the Spring

They walk along a dirt path to visit Auntie Sareh. It is one cool, sunny day and Safa remembers the old woman’s gentle face that was like cracked marble. She remembers her blue eyes and the tiny lines radiating from the corners of her smiling mouth. Last time she visited her with Father every thing about her was in white. Her long magical white hair, combed straight down her white silk dressing-gown. She was lying in her white bed, head resting on a pile of white pillows, on the far side of a white room, ready to die. Father whispered to Safa that they had come to say their last goodbye>>>

The Secret Agent

“But why would the British want so badly to put a spy in the Khan’s household?” I asked incredulously. “Going so far as to marry one of their agents into the family seems like overkill for a mere opium lord. Now if it was the royal family, I could see.” The ghost sat back down into his sofa, leaned comfortably and lit another cigarette. “Three puffs on this cigarette is all the time you have to figure that out. Let’s see if you can do it, my wannabe spy master.” I didn’t need three puffs, just the assurance that there really was a solution. “Mossadegh’s secret service almost recruited a British spy,” I said. >>>

The Secret Agent

She had an attractive figure, large hazel eyes, dark hair and soft looking skin . But it was the riding outfit that promoted her from pretty girl to beautiful woman. She stood, whip in hand, one boot on a rock, planting a kiss on the muzzle of a magnificent white stallion. In that outfit and pose, she looked like she could be the leading lady in a movie starring Golbaz as the male hero. “Did you ever get to meet her?” I asked. “It would have been better for both of us if we had never met,” he said cynically. “You fell in love with Nojoom’s fiancée?” >>>

هیزم شکن های نروژی

از کنار رودخانه که رد می شدم خورشید را دیدم که داشت خودش را در میانه ی آب می شست. سر جای همیشگی خورشید ، کس دیگری نشسته بود. خانم ماه در کنار رودخانه با حوله ی سفید، نگران شنا کردن آفتاب بود. می ترسید خدای نکرده اتفاق ناگواری بیافتد. از روی پل معلق رد شدم. رودخانه مشغول کار همیشگی اش بود. آب می چرخید و سنگ ریزه های کوچک تکان می خوردند و سنگ های بزرگ نشسته بر کف رودخانه، خود را صیقل می دادند با سمباده ی آب! آقای خدا، کنار بیشه به روی صندلی چوبی دراز کشیده بود. همان طور که خورشید آب بازی می کرد، باران شروع به باریدن کرد. رنگین کمان، موقعی شکل گرفت که آفتاب به روی باران رقص گرفتنش گرفت. آقای خدا لبخند قشنگی زدو دست هایش را صلیب وار باز کرد و با صدای بلند نفسش را بیرون داد>>>

The Secret Agent

The ghost exhaled a fog of smoke, enveloping us in the mists of the past. “Two years before you were born, something important happened in Iran. Is your head full of Churchills and Roosevelts, or do you know your own history?” “Mossadegh?” I hazarded. He nodded approvingly. “When he became prime minister he knew Iran needed an independent secret service in order to protect our constitution against foreign enemies. So he quietly planned an organization made up of the most trusted people.” Ah, the top-secret classification, I remembered. “Did the Shah know of this?” I asked surprised. “Made up of the most trusted people,” he repeated with emphasis>>>

A bird in love

Getting away from the madness of every day’s life I retreat to my small sailing boat moored in MDR almost every weekends, it’s quite refreshing to sleep in the boat with latch open above your head, gazing at the star at night or watching the birds fly over during the day while the bed rocks gently, it’s a lullaby by itself, it reminds me of my childhood memories of sleeping on poshtebaam (rooftop) during the summer time. One day while reading my favorite book I saw a couple of tiny birds arrived and sat on the boat next to mine, I didn’t think of it much until I noticed one is chirping his heart out while the other is carrying small sticks to making a nest under the main sail cover, wow, I was amazingly surprised to have couple lovers in my neighborhood>>>

حساب قرض الحسنه

دفترچه قرض الحسنه اسم دفترچه ای است که فعلا توش لیست بدهی هایم را نوشته ام. اینکه به چه کسی و چه قدر بدهی دارم. عمده بدهی هایم معطوف به شرکت های بزرگ سوپر مارکت ها و فروشگاههای معتبر است. می پرسید چه طوری؟ آهان. الان بهتان می گویم. این شرکت ها و سوپر مارکت ها که مثل کاسبهای ایران حساب دفتری و مرام و معرفت ندارند که وقتی پول نداری ازشان نسیه بگیری و بعدا بهشان پس بدهی برای همین این حقیر در اقدامی خودجوش و انتحاری اقدام به انجام عمل خداپسندانه نسیه به شیوه حرفه ای گرفته ام تا در اسرع وقت، زمانی که از زیر دیون وبدهی های کردیت و بانک خلاص شدم، حساب آنها را صاف کنم.>>>

The Secret Agent

Nojoom didn’t return until we were ready to board the bus. Meanwhile other hospital staff hosted us. I was waiting in the boarding line fending off Fournier’s inquires as to why I wanted us to stay, when I felt a nudge at my elbow. I turned around and was surprised to see Dr. Nojoom. “Excuse me,” he said, pulling me out of earshot ”I gather you are Iranian?” “Yes,” I said in Farsi. “Interesting bunch you are with,” he said. “What sort of school is this anyway?” I was sure he had been briefed by Dr. Parson, so I assumed he wanted an Iranian’s point of view.” I explained that it was mostly for children of foreigners living in Iran, and that my father had enrolled me here for a period because our family travels had put me out of synch with the Iranian school system>>>

سیزده به در نحس

من مثل آن شاعری هستم که بر خلاف بقیه اصلاً بلبل را خوش آواز نمی دانست و احتمالاً تره جعفری و شنبلیله را هم بر دیدن گل های رز و گلایل و کاملیا ترجیح میداد. از همان روز ازل معتقد بودم که ماندن در خانه در روز سیزده فروردین نه تنها نحسی ندارد بلکه به علل گوناگون فواید زیادی به قول قدما بر آن مترتب است. ازجمله ایمنی اعضای خانواده در اثر حوادث گوناگون، صرفه جوئی در هزینه های خورد و خوراک و صد البته خوابیدن راحت بعد از صرف نهار در هوای بهاری و آن هم در تخت خوابی که همیشه عادت به استرحت برروی آن دارم. ولی چه کنم که نوعی دموکراسی کمونیستی در منزل ما بر قرار است و آن هم اینکه وقتی همه عقاید خود را در خصوص برنامه سیزده به در گفتند، این نظر عیال بنده است که صائب بوده و صد البته دلایل منطقی و عاطفی و اقتصادی و اجتماعی فراوانی برای توجیه آنها می توان ارائه نمود>>>