POETRY

بامدادن که نسیم

‫بوی غمگین تو را می آرد

‫مرغکی با پر و بال خونین

‫از افق های غریب هستی میگذرد

‫خیره بر عمق فرو ریخته تنهایی

‫زیر لب می گویم

‫آه ای دوست بیا

‫یک شب از ساحل دلتنگ غروب

‫دل به دریا بزنیم

‫بر کف نیلی دریای خدا

‫زیر گسترده نیلوفری سقف زمان

‫زورقی با دل خود ساخته بر آب زنیم

‫بگذریم از همه بود و نبود




‫من از این ساحل دور از همه کس

‫چشم خود بر ره مغموم تو میدوزم و بس

‫تو از این ره شبی بگذشتی

‫و دگر باز نگشتی اما

‫اسمان بی تو بسی دلگیر است

‫بغض او مانده به هر سینه ابر

‫کس نداند چه زمان گریه کند

‫کس نداند چه زمان گریه کند...