Archive - Jun 9, 2008 - Article

Moral advice from a criminal

I was shocked when I read that George Bush advised the graduates at a college the other day to "act responsibly" in their adult life. He told of his dream for a "culture of responsibility" to spread in America so people stay away from too much drinking, sex, and drugs. This immediately reminded me of that proverbial Iranian story about an elementary school teacher who had trouble pronouncing some sounds. When he tried to teach the first letter of the alphabet, his students heard "anef" instead of the correct version, "alef." Naturally, they mispronounced, too. So he got impatient and yelled "when I say anef, don't say anef, say anef" not realizing that the kids were copying him faithfully>>>

دو توصیه و یه پند غذایی!

۱۲۷ گروهی است متشکل از یک سری هنرمند خوش سلیقه که چند وقتی است کارهایشان را این ور و آن ور می شنویم، ولی به اعتقاد من کارهای قبلی ایشان پرسه زدن در وادی های مختلف موسیقی بود در جهت اندوختن تجربه و پخته شدن و اشباع شدن از ایده های نو و «همه اش دود بود، خبری نبود از کباب» ! پس از مدتی تجربه کردن امکانات مختلف موسیقی، این دوستان به یک ساختار موفق و نوآورانه رسیدند و بالاخره جواب دادند که «من کی ام». آلبوم خال پانک به اعتقاد من تمام شاخصه های یک کار نوآورانه را دارد، کاری که در عین داشتن پیچیدگی های یک اثر هنری، آنقدر ساده و قابل هضم است که به محض شنیدن آن آدم احساس می کند که با این آهنگ خاطره دارد.>>>

No ceiling

It was pretty natural for me to start drawing on my Persian heritage in the composition of my music. All artists establish a palette and a vocabulary for their work that is based on what they've heard and seen through their lives. I was born in NYC and grew up all around the East Coast with Iranian parents, so I heard Persian music, Persian poetry, alongside American music and poetry. It's been a pretty natural for me to draw on both cultures in my work. It feels more authentic to blend the two than to exclude one or the other in my work. >>>

ایمانژا

هرچند ما ایرانی ها امروز در همین لس آنجلس ترجیح میدهیم با بچه هایمان به زبان انگلیسی صحبت کنیم اما انگلیسی ها و فرانسوی ها و همین پرتغالی ها از صدها سال پیش تر به اهمیت حفظ زبان برای بقای فرهنگ پی برده اند. آنها طی قرون گذشته پیش از هر چیز دیگر ، زبان پرتغالی را در کشورهای تحت استعمار خود رواج داده اند. همین امروز بعد از سالهای طولانی که از استقلال "هند" می گذرد – زبان انگلیسی – هنوز هم زبان اول این کشور محسوب می شود. در الجزیره و بیروت و حتی ویتنام زبان فرانسه زبان رایج و معمول مردم است و در آنگولا از کشورهای قاره آفریقا – زبان اصلی مردم پرتغالی است! >>>

Beyond the Flesh

How far beyond the flesh can you go?
How are your taste buds trained? By Coca-Cola, chewing gum and cereal? Or by bourbon, tobacco and the taste of a woman?
How does your breath smell like? Fire or a none-smelling fart?
How soft are your lips? Soft as an angel’s feather or coarse as used sandpaper on wood?
Are you repulsed by sagging breasts and do not see the beauty of a bosom?
Are you turned off by wrinkles around her eyes and miss the sparkle in those eyes? >>>