Archive - Jun 18, 2008 - Article

بیسوادی

روزهای اخیر شاهد ِ نقد اندیشه های امام راحل بودیم و گروهی ناجوانمردانه رییس جمهورِ مهجورِ کشورمان را به تخطی از اندیشه های امام متهم می نمودند! در این چند سطر سعی دارم با استفاده از نوشته ها و سخنرانی های آن از یاد رفته، به نتیجه ای ساده دست یابم: مهمتر از همه، سخن این است که آیت الله خمینی، دارای "اندیشه" بود! این خود جای بحـث دارد، استفاده از واژه مقدس اندیشه در جایی که تضاد، ناهمخوانی و ضعف اطلاعات عمومی و اولیه مشخص است، درست نمی باشد (گوشه ای از سخنرانی های آقای خمینی گواهِ این مطلب است): >>>

Groundless suspicion

The main theme of The Fish Fall In Love ("Mahiha ashegh mishavand" directed by Ali Rafii) is so familiar to the Iranian viewer that few of us may complain about its plot making no sense. Or if the viewer is not Iranian, he/she may adopt a post-modern disregard for plot logic and concentrate on the clearest message of the film: suspicion destroys our best hopes. Newly freed political prisoner, Aziz, (Reza Kianian) sneaks back to his Caspian hometown to find his fiancée, Atieh, has been married off. Philosophical about life, he sneaks back out to roam the planet doing we know not what. These events happen years before the movie begins >>>

Good vs. Evil, again

Marjane Satrapi's film, Persepolis must have made George Bush and his new ally, Nicolas Sarokzy, quite happy. After all, despite Satrapi's rhetoric against the two leaders, her film's core argument is one that Bush and Sarkozy have long been busy constructing: the evil state versus the wonderful people. Aesthetically, Persepolis is a refreshing and beautiful black-and-white animation, but it is also built on a black-and-white viewpoint of Iran. Satrapi's world is divided into two very separate groups: you are either with Marjane, in which case you'd are a nice, warm human being with properly drawn features; or you are against Marjane, and therefore either a black spectre with no human face features or an angry robot who represents the Iranian state>>>

Tired of being ignored?

I was returning home the other day in a commuter train, suddenly one of the passengers in our car sneezed and many reacted kindly by saying “God bless you”. A few minutes later, I sneezed; not once, three times, no one said anything. After a while, I sneezed again intentionally to assert my hypothesis that people do in fact ignore me. No reaction yet again. Even the thoughtful custom of saying “God bless you” after someone sneezes does not apply to the minorities. This is how overtly we are being ignored by others in this society! I am so used to it after so many years of trying to cope with it. Don’t jump into premature conclusion. No, I am not a timid turned-off bore with geeky attitudes. >>>

مقصد شما کجاست؟

هنوز چند جمله ای نخوانده بودم که سنگینی نگاهی را روی صورتم حس کردم. می دانید که چه می گویم؟ لابد برای شما هم اتفاق افتاده. کسی از پشت سر، یا از پهلو، یا اصلن از روبرو نگاهتان می کند، و شما متوجه نیستید. اما سنگیی آن نگاه را روی صورتتان، کله تان، روی ذهنتان حس می کنید. سرم را بالا کردم، همین خانم بود. با همین آرایش مو. خوب، مد است البته؛ موها را شانه نکرده رها می کنند دور و برشان. از زیر چشم دیده بودم که آمد و نشست. باور کنید همین شلوار جین مشکی هم پایش بود. نگاهم با نگاه آبی عشوه گرش تلاقی کرد. شرم اجازه نداد بیش از چند لحظه نگاهش کنم. برگشتم روی کتاب. خب، خستگی و سرمای بیرون، بعد هم گرمای داخل کوپه و حرکت ننو وار قطار، می دانید که؟ پلک هایم سنگین شدند. سرم را تکیه دادم به پشتی صندلی. ولی آن نگاه آبی سمج آنجا بود. تیز و تحریک کننده!>>>