Archive - Jan 25, 2009 - Article

Sasanian Chemical Warfare?

Regardless of whether there is any political meaning behind the news of the Persian use of chemical warfare and the current controversy regarding “weapons of mass destruction”, it is still interesting to see whether this new piece of research has any scientific value. For this, we turned to a colleague, Mr. Reza Yeganehshakib, who is a PhD student at the department of history, University of California, Irvine. Mr. Yeganehshakib comes to UCI with previous degrees in Chemical Engineering (BS) and Environmental Studies (MS). He has a strong understanding of the scientific processes that might have resulted in what has been reported in the news bit above. The following are his comments>>>

Collaborators of the worst kind

Israel is trying to portray herself as a nation that is defending itself, while the truth is that Israel is a cruel occupying power trying to force a people out of their land. And this is being done with the help of some Arab nations; the very same nations that constantly talk about Arab and Muslim solidarity. These nations are: Egypt, Saudi Arabia and Jordan. The often asked question, when it comes to the Palestinians, is about the role of Arab countries in the Palestinian struggle for freedom. The people not familiar with the political landscape of the area often see the Middle East as two camps, Arab countries on one side and Israel on the other. The reality is totally different. Israel has seldom been alone>>>

Important dates

The Iranian Women Equality Calendar is an expanded English version of a Persian women calendar collected and organized by the efforts of Noushin Ahmadi Khorasani and published by Nashre Toseeh first in 1998. The publication of the “Women Calender” was banned and she was prosecuted in 2003. In a recent article written by Noushin Ahmadi Khorasani, she states that the calendar “provides a glimpse into the hidden history of Iranian women, a history that has not only remained unfamiliar throughout the world, but one that has yet to receive its due attention in Iran.” >>>

آقای پرزيدنت، خانم فرست ليدی...

در روزهای گذشته، من هم از ديدار شادمانی مردمانی که همه جا با غرور حضور داشتند و از برگزيده ی خود که در مراسم مختلف شرکت می کرد تا تاريخی ديگر را شروع کند، از ديدن همسر او که همه جا شانه به شانه و دست در دست او بود، و از ديدن زنان ديگری که هر کدام نقشی در گذشته و آينده اين سرزمين داشتند شادمان بودم. اما غمی بزرگ هم بهمراه اين شادی دلم را می فشرد؛ همان غمی که هر آمده از جامعه ای ديکتاتور زده در اين لحظات حس می کند. در آن لحظات نمی توانستم غمگين نباشم وقتی می ديدم که مردم سرزمين من و به خصوص زن ها از ساده ترين و طبيعی ترين حقوق خويش بی نصيب هستند>>>

رویای خیس

بار اولی که رویای خیس داشتم، از ترس گیج شده بودم. شنیده بودم مردها رویای خیس دارند، جوانها بیشتر و پیرتر ها کمتر، اما هرگز نشنیده بودم زنها هم همینطور. البته اطلاعات من راجع به این موضوع یا هر موضوع مربوط به مسایل جنسی چیزی حول و حوش لطیفه و مزاح بود، چرا که من اصلا چیز زیادی راجع به این جور چیزها نشنیده بودم و نمی دانستم. فردای روزی که اینطور گنگ و وحشت زده از رویای خیسم برخاسته بودم، تمام روز در حال بدی بودم. مثل این بود که تمام روز تحریک بودم و نمی دانستم چه باید بکنم. لای پاهایم و در مرکز وجودم یک زلزله، یک آتش سوزی مهیب، یک خواهش غیر ممکن، تمام روز میسوزاندم و تکانم میداد و قدرت تفکر و زندگی روزمره را از من سلب کرده بود. >>>

چهل و چند

حالا که چهل و چند ساله شدم
نه سبیل دارم
نه صندلیهای خالی به من رشک می ورزند
بند سیاه کفشم
چون گره مار سمی
روی سطحی واکس خورده
اعتماد به نفس پا روی میزانداختنم شده >>>