Archive - Feb 2009 - Article

Dangers Ahead

In conversations with some of my friends in Iran, I find myself bewildered by the extent of their credulity and naiveté about the whole Obama fanfare. Much to my dismay, I find that they are not alone in this. After eight years of suffering at the hand of George Bush’s America, a large majority of the people around the world have psyched themselves into believing that Obama is a qualitatively different president, and that a new era is about to begin in the U.S. under his leadership. It seems to me that a lot of people around the world, especially the younger generation in the developing countries, have become intoxicated -- or to put it bluntly, duped -- by the Obama euphoria>>>

The ‘Fun’ Hoveida Years

During the great oil boom of the 1970’s, the irrational exuberance of the Iranian upper classes and the unquenchable greed of the royalty played havoc with the domestic economy. Hoveida’s half-baked plans for hasty modernization and the Shah’s expensive upgrades for the army, created a number of economical and social dislocations. That deluge of projects, which were unnaturally fuelled by the soaring oil prices, played havoc with the fledging Iranian economy and infrastructure; creating cyclic booms and busts, deficiencies and speculations, inflation and hoarding>>>

جامعهء مدنی يا جامعهء سکولار؟

در پی حدوث انقلاب 57 و تبديل شدن حاکميت ايران به استبداد مطلقهء مذهبی و برقراری سلطهء شرع بر جامعه، و ظاهراٌ بمنظور کوشش برای درک موانع رشد دموکراسی در ايران، يکی از مفهوم های کهن علم سياست که در دههء دوم انقلاب بشدت مطرح شده و مورد بحث متفکران ايرانی قرار گرفت مفهوم «جامعهء مدنی» بود. ما اوج سلطء فکری اين «گفتمان» را در انتخابات دوم خرداد 1376 و بقدرت رسيدن «اصلاح طلبان خودی» مشاهده کرديم. در واقع، دههء 1370 را می توان دههء پيدايش مفهوم سحرآميزی به نام «جامعهء مدنی» دانست که قرار بود پاسخگوی همهء حرمان ها و شکست ها و براندازندهء همهء موانع استقرار دموکراسی باشد. >>>

نگاهی به درون

آشفته ام، در هم ریخته، و مثل کسی که پول زیادی را گم کرده باشد، مرتب سوراخ سُنبه های مغزم را می گردم. می دانم که خودم بانی بودم، و فقط بخاطر یک پُز و یک اَدا، که نه، نباید زود وا داد. باید مقاوم بود. باید طرف را اگر تشنه هم هست تشنه تر کرد، رهایش کردم. و شاید بیشتر به خاطر خودش بود که نمی خواستم گرفتار من بشود که فکر می کردم وصله مناسبی نیستم. و راستش بیشتر بخاطر کم شهامتی خودم بود. مردی بزدل که از عشق و از زندگی فرار کرد. این همه واهمه برای چی و از چی بود؟ و...باختم. من از آن آدم هائی هستم که اگر شانس هم در بزند، نه تنها گوش سنگینی دارم، که حتمن سرشاراز کندی هم هستم. و حالا پریشانی دائم خورده است دست افسردگی گه گاه و دارد کلافه ام می کند>>>

Simple red dots

Like the weight of frost
On a thin branch,
Or,
Simmering water in
A Kettle on hot fire  –
A breaking point shall
Break my torso in half,
Spilling blood splattering
All over on ground. >>>

Revolution within a revolution

The Iranians belong to the most busy users of the Internet worldwide. Seven million people surf regularly, there are about 80,000 private Internet sites. Only in Teheran there exist 5.000 Internet cafés. "Today the Iranian Internet diaries make Farsi to the fourth-most frequent language, in which the sites are written", writes Nasrin Alavi, author of "We are Iran". Her book shows a picture which isn't similar to the official Iran. In the net there are no taboos. One writes about everything what is hidden, otherwise, in the Iranian republic with pleasure. The Blogger discuss drugs and sex, about the Mullahs and their power avarice, about war, torture and prison, about religion and the custom guards>>>

A Bomb for Everybody

They’re in the news often enough, but Iran’s relationship with the world hasn’t actually changed for nearly a decade. The sticking point is the nuclear bomb and no progression or regression is possible in Iran’s relations with the world until a genuine conclusion is reached. It’s hard to read the scorecard, but if the Iranian government’s desire was to win time they have won admirably. A conclusion will arrive in one of three options: Iran will get the bomb, Iran will be bombed for trying to get the bomb or Iran will renounce the bomb. The best result for everyone, perhaps surprisingly, is for Iran to hurry up and get the bomb. The sooner they do, the sooner Iran can begin to believe what much of the world already knows: Iran has become a major power>>>

Think big

Only 15 minutes into his term as president, Barack Obama did what his predecessor had refused to do for eight years. He reached out to Iran. By calling for a new approach to the Muslim world based on "mutual respect," Obama signaled Tehran that a new dawn in U.S.-Iran relations may be in reach. His outreach was stronger and swifter than many had expected. It was a wise move, but there should be little surprise that Tehran has yet to fully respond. It won't. While small steps like these are necessary to set the stage for diplomacy with Iran, they will not break the gridlock between the two countries. To get the Iranians to respond, Obama must start with the end in mind>>>

بزرگترین توهین

بهره‌برداری رژیم جمهوری اسلامی از كشتگان‌ جنگ خانمانسوز ایران و عراق پس از گذشت دو دهه دراز از پایان این جنگ هم‌چنان ادامه دارد. در آخرین نمایش از این نوع، اجساد چند نفر از این كشتگان به دانشگاه امیركبیر تهران كشانده شدند تا در برابر اعتراض شدید و گسترده دانشجویان این دانشگاه در آن جا به خاك سپرده شود. عوامل رژیم كه در عزم خود بر تبدیل دانشگاه به گورستان مصمم بودند با وسایل ضربتی مختلف به جان دانشجویان معترض افتادند و عده زیادی از آنان را مضروب و مجروح كردند. ده‌ها نفر از دانشجویان نی‍ز دستگیر شدند و به زندان افتادند. شاید برای شكستن حرمت قربانیان جنگ اقدامی بهتر از این نمی‌شد انجام داد. >>>

به سوی راک فارسی

گروه راک «حک» یکی از گروه های فعال در شکل گیری موج موسیقی راک ایران در یک دهه اَخیر بوده است. این گروه مانند بیشتر گروه های راک در ایران یک پروژۀ موسیقی یک نفره می باشد که با همیاری و همکاری موسیقی پردازان متعددی از جمله؛ نوازندگان گروه راک «سرخس» و شهرام شعرباف رهبر گروه راک «اوهام» و نوازندگان و موسیقیدانان حرفه ای مانند؛ رضا اَبائی، کسرا ابراهیمی، اِحسان خواجه مولائی، مونا نامور، علی جبرئیلی به رهبری «مانی صفیخانی» تاکنون به پیش رفته است. پروژۀ حک در سال 2001 میلادی آغاز به فعالیت کرده و تا به امروز 4 آلبوم در سبک های آلترناتیو، فیوژن-راک و پروگرسیو-راک انتشار داده است.>>>

1959

was still years before
Kennedy's demise.
It was the year of Cuba,
of space and of Russia.
The Caspian Tiger
became extinct in Iran.
For the first time, in Congo,
AIDS killed a man. >>>

Forgetting they are human

It is now thirty years that the Islamic regime has been engaged in a brutal, systematic and organized persecution of the Baha’is in Iran. This religious sadism, however, has recently been much more intensified. The Islamic Republic forces elementary school teachers to publicly humiliate the Baha’i children, and with utter inhumanity to insult their religion. This is one of the manifestations of their brand of “Islamic Justice” whose like is rarely seen even among the most despotic and racist contemporary regimes of the world. The reactionaries, led in this “holy war” against these children by the leaders of the Hojjatiyeh Association [a secret anti-Baha'i society], have opened up new chapters in the annals of courage and humanity>>>

No War, No Surrender

Those who overlook the lessons of history are likely to repeat the mistakes of the past. President Barack Obama seems to be treading the same path on Iran that former President Jimmy Carter was on. That path led to the disastrous circumstances that are still being felt in today’s political sphere. Carter’s misstep was to turn on a key ally in the region the guise of promoting human rights, thereby assisting in the establishment of the current dictatorship. Carter urged that Shah’s regime take up the cause of human rights, in effect accusing the Shah of Iran, Mohammad Reza Pahlavi, of blatant human rights violations. This was in the midst of Pahlavi’s democratic and economic reforms>>>

Action and Reaction

Any play with Iranian-born Bella (Ramezan-nia) Warda in the cast necessarily draws special attention to the acting. A cautious playwright creates a solid enough work to make her play’s ideas as immune to the quality of acting as possible, and playwright Joyce Van Dyke has done that in A Girl’s War. But powerful actors like Warda dig their spurs deep into the work, making it bolt like a trained animal shocked back into its wild nature. It is noticeable how much the other actors enjoy sharing their scenes with Warda as Arashaluis, the fiercely patriotic Armenian mother. To survive the intensity that this actress brings to the stage, the other actors courageously counter with their own show of force >>>

خیانت کردم

من چون از سکس با شوهرم بدم میامد، برای مدت طولانی فکر می کردم که من اصولا سرد مزاجم، که من از سکس بدم میاد و مشکل خیلی بزرگی در این زمینه دارم. نمیدانستم باید به کی بگم و چه کار بکنم. می دانستم داشتن ارگاسم برای زنها در انتهای عشقبازی با یک مرد چیز مهمیه و خیلی دلم می خواست من هم بدانم که چه احساسیه، اما نمی دانستم باید چکار کنم. حداقل سه بار متوجه شدم که بهم خیانت کرده، اما چون فکر می کردم من سردمزاجم، بعد از قهر و آشتی های وحشتناک بعدش، بخشیدمش و باهاش زندگی می کردم. تا اینکه با مردی سر کارم آشنا شدم و نمیدانم چطور شد که عاشقش شدم. او هم زن داشت. شش ماهی کاری نمی کردیم بجز اینکه تمام روزمان را با هم سرکار بگذرانیم.>>>