Archive - Feb 12, 2009 - Article

Who should apologize?

When Mahmoud Ahmadinejad speaks of "60 years of US crimes in Iran” and the coup against the nationalist regime, he sounds less than authentic. He and his regime have never uttered the name of the man responsible for the oil nationalization, whose government was in fact toppled for that reason. Ahmadinejad keeps using old-style rhetoric to enflame people's sentiments against the US and to rally them behind his failed economic and social programs. His pre-election campaign rhetoric, “a man of the people” is now just an empty slogan. His administration has included some of the most corrupt and criminal people since the inception of the Islamic regime.>>>

حضور خاتمی در گفتگو با آمریكا

اعلام نامزدی خاتمی درست در روزهایی صورت می‌گیرد كه مقامات ایرانی و آمریكایی برای اولین بار در طول سه دهه حكومت اسلامی از آمادگی بدون قید و شرط خود برای گفتگو با یكدیگر سخن می‌گویند. این اعلام آمادگی از سوی آمریكا البته نتیجه یك تغییر فاحش در سیاست خارجی این كشور پس از روی كار آمدن رییس جمهور اوباما است. در مورد ایران، اما به تازگی تغییری در حكومت صورت نگرفته است. در واقع، حكومت فعلی ایران تا همین چندی ‌پیش هرگونه گفتگو با شیطان بزرگ را نفی می‌كرد و آقای خامنه‌ای كسانی را كه خواهان گفتگو با آمریكا بودند «بی‌غیرت» می‌خواند. اكنون چه اتفاقی پیش آمده است كه تابوی گفتگوی با آمریكا را برای جمهوری اسلامی شكسته است؟>>>

Voting from the heart

I lived in Iran until I was 14, which meant I was too young to vote. In 1987 we moved to England. During my 17 years there, I never voted. This was because I was either too young, or moving around too much between Universities. Also, on a personal level, I didn't feel connected to the political system. The UK is a wonderful country, but politically, I never felt that I belonged. This all changed when I moved to Israel in 2004. Politically speaking, I felt very connected here. After having left Iran, this was the first place where I felt at home. This country is no paradise by any stretch of imagination, however as an Iranian Jew, I was welcomed and treated as an equal>>>

The warrior in us

When referendums are held, and elections are stolen, when promises are broken, and a nation sits at awe of what could have been, a fist is slowly but undeniably formed and risen. When Khatamis, Ahmadinejads and Ghalibafs have come and gone, when non-violent avenues of political dissent have been exhausted, when the calls for peaceful transition of power fall on deaf ears, when the cries of hunger are unanswered, the Iranian national psyche reverts back to its roots, to the children of the blacksmith who crafted his apron into a banner of defiance and the bloodbaths that have since followed. Such will be the future>>>

عیب می جمله بگفتی، هنرش نیز بگوی

خوب بیاد می آورم که یکی از عمده ترین شکایت های روشنفکران ایران پیش از انقلاب ، عدم استقلال سیاسی ایران و وابستگی شدید آن کشور به امریکا بود. اگر در حال حاضر به سیاست خارجی ایران نگاه کنید می بینید که در حقیقت ایران نوعی سیاست موازنۀ منفی که در زمان حکومت دکتر مصدّق برقرار بود اتّخاذ کرده است. هیچکس نمی تواند هیچ نوع وابستگی نه تنها به آمریکا بلکه به هیچ کشور دیگری در حکومت ایران بیابد. شاید امروزه بتوان ایران را در آن قسمت از دنیا از زمرۀ مستقل ّترین کشور ها بشمار آورد. حتیّ مخالفان سرسخت جمهوری اسلامی هم نمی توانند - مگر غرض مندانه - منکر خودگردانی و استقلال ایران باشند. به این زودی خواسته های خود را فراموش کردیم!>>>

Feb. 11, 1979 - Feb. 11, 2009

When narcissist idealist
Takes over the moment,
However imperfect the moment’s truth,
When dust in the wind
Becomes vanishing motto,
Blasting this house apart, >>>