Archive - Dec 26, 2009 - Article

On the Ropes

The military regime in Tehran is in its final days. The signs of an imminent collapse, perfectly traceable on the Iranian streets, are evading the most prominent Washington experts. The slogans on the walls, the nighttime chorus of Allah-o-akbar on the rooftops, the crowds chanting "death to the dictator," all signaling a collective defiance despite the brutal backlash, and all reflecting a mass mobilization unseen since the 1979 revolution. The recurring cycles of peaceful protests and state violence is part of a larger transformation sweeping through Iran. But in Washington, this magnificent collective action spurs only arrogant dismissal on the part of the Iran policy industry >>>

Multiplied, not Humiliated

The on-camera martyrdom of Neda Agha-Soltan, the 26-year old philosophy student shot dead during the protests after the fraudulent presidential election in Iran in June, caught the imagination of the world. But the post-election crackdown has two other victims whose fates better capture the radical shift in the country’s political culture. One victim was the protester Taraneh Mousavi, detained, reportedly raped and murdered in prison, and her body burned and discarded. The other is Majid Tavakoli, the student leader arrested on December 8, after a fiery speech denouncing dictatorship during the demonstrations on National Student Day>>>

«پدر حقوق بشر»؟

تا کنون لقب «پدر حقوق بشر ايران» متعلق به کورش بزرگ بود و او را ـ به خاطر تاکيد بر چند اصل مهم مثل آزادی مذهب، لغو برده داری، و آزادی انتخاب مکان زيست و مجری آن شدن ـ با اين عنوان بزرگ می خوانند. اما آيا به راستی چگونه می شود هم به اعلاميه ی تبعيض برانداز حقوق بشر معتقد بود و هم هر کسی را (هر چقدر خوب و مومن) که تا دم رفتن به نهاد ولايت فقيه و قانون اساسی تبعيض آفرين جمهوری اسلامی باور داشت و او را «پدر حقوق بشر» خواند؟>>>

اسارت و انقلاب

آلبوم جدید محسن نامجو مثل همیشه ساختار گریز و گستاخ است. آثار این مجموعه مانند گذشته چیدمانی کانسپتوالیستی از شعر و موسیقی می باشد که درک زیبائی شناختی آنها تنها با نگاهی علمی و بی طرفانه بر موسیقی، شعر، هنرپیشگی و آوازخوانی امکان پذیر است. رویکردی خارج از ساختارهای سنتی با دریافتی خردگرایانه و امروزی از میراث های فرهنگی ایران و جهان همراه با نگاهی فردگرایانۀ هنری در وصف حال و روز ما ایرانیان>>>