Arts and Literature

Treading softly

October 7th 2008 marks the 80th anniversary of the birth of one of Iran’s most celebrated modern poets, Sohrab Sepehri. On that day, hundreds of people will make their way to the lonely, remote mosque of Mashhad Ardehal, (on the desert road between Kashan and Dilijan), to pay their respects, recite poetry and lay flowers on the grave of this much-loved poet. Awaiting them will be no grand memorial tomb such as that of Hafez or Sa’adi: no pavilion with fragrant gardens, no trees to adorn and give shade. All they will see is a marble flagstone in the courtyard of the mosque (outside the women’s entrance), sometimes trodden below the feet of visitors on their way to prayer. The inscription on the stone reads:>>>

یرما: آبرونامه ی زنان جهان

دیشب نمایش یرما اثر فدریکو گارسیا لورکا را دیدم. پیش از رفتن به نمایش دلم می خواست چند کلمه در موردش بنویسم ولی کار و گرفتاری نگذاشت و برای همین موکولش کردم به نوشتن مطلبی به بهانه اجرای یرما. از اجراهایی که در آن یرما از صبح تا شب با لباس خواب جلوی چشمان خوان می چرخد تا او را به رختخواب بکشاند و باز هم تلاشی بکنند تا شاید بچه دار شدند خوشم نمی آید. از ویکتوری که هی مردانگی مذکر خود را به رخ تماشاچی می کشد خوشم نمی آید. از خوان قلدری که زنش را له و لورده می کند خوشم نمی آید. نکته ی شخصیت های لورکا در دوگانگی وجودی شان است. یرما در عین عفیف بودن پر است از امیال سرکوب شده. خوان در عین قلدری و سختی، شکننده هم هست. ویکتور دخترکش نیست، بلکه جفت مناسبی است برای یرما و آن دو خودشان این را نمی دانند بلکه ما هستیم که این را می دانیم و در خلال نمایش به آن پی می بریم.>>>

Brushing orientalism

"The Lure of the East" exhibition at Tate Britain is currently showing paintings made by British artists of the ‘Orient’ (4th June – 31st August 2008). In this context ‘Orient’ meant those parts of the eastern Mediterranean world, which could be accessed relatively easy, particularly after the development of steamboat and rail travel in the 1830s: Egypt, Palestine and Turkey but predominantly Muslim world that was under the Turkish Ottoman Empire coming up to our own Iranian doorstep>>>

Irrational eyes

The picture that Jose Saramago presents of the blind is more repulsive than any Eugenicist dares to draw. The reader asks himself if this writer before writing his book had ever met a blind person or after publishing his story, has he ever received feedback from a blind reader? It is ironic that Mr. Saramago intends to write a book in order to criticize a kind of ideological/spiritual bias by which human society is divided into "us" and "the others", but the result is Blindness in which the author has slipped into one of the worst kinds of bigotry>>>

غریبه ای با ما آشنا

در کنار دریای خزر نشسته بودیم با چند تن از دوستان ،یک جائی را پیدا کرده بودیم که دور از دست پاسدارهای نسل خمینی بود. کنار ساحل دراز کشیده بودیم و به صدای شیرین دریا گوش میدادیم که ناگهان سایه شخصی را در کنار مان احساس کردیم ،من با واهمه برگشتم ببینم کیه که یکهو پیداش شد.توی دلم میگفتم نگاه کن جلادای رژیم اسلامی همه جا کمین کردن که ما را بگیرن و بندازن توی زندان. اما وقتی برگشتم ،متوجه شدم که طرف پاسدار نیست،خیلی خوشحال شدم و یک نفس راحتی کشیدم. اما خوشحالی من بیشتر به این خاطر بود که این شخص لباسی بر تن داشت قرمز با موهای بلند و ریشه های بلند که خیلی قشنگ فر داشت و فر خیلی زیبائی هم داشت.یک پارچه قرمزی هم دور سرش بسته بود .کاملا شبیه سربازهای ایران باستان >>>

The Reed flute

It was a summer day year 2000(I think it was 2000). I was in New York City to visit some relatives and enjoyed the stay. A cousin of mine who was interested in Sufism told me about a Rumi conference that was going to be held in the Columbia University. I have had read little about Rumi and remembered some famous lines of his poetry and his love for Shams Tabrizi, but I really did not know so much about him. Also, the only thing about sufism I knew was the paintings of old dervishes with their axe. Back at my parental home we used to have a very elegant copy of the Omar Khayyams Rubaiyat. I enjoyed reading its poems so much that I made my high school special assignment about Khayyam>>>

Fifty Ways To Kill Your Lover

In the beginning was the word, says the Book, but which word and did a sentence follow, and was it funny or all too serious, like Him? You see, this is the question that sort of attacked me one day out of nowhere and, yet, He kept evading my question, so after a while, when I was starting to think vacation and how I should busy myself, being the most workaholic soul in the entire universe, I said to myself: I can be an author! He laughed at me of course and mocked me and eventually we made the bet -- that I would prove my literary skills by getting published by a respectable publisher and, searching the directory, we settled on you, that is why I am here>>>

سوژه ساعت هشت و چهل

یک روز یک مردعکاس که برای یافتن سوژه ای به باغ ملی رفته بود. دختری را دید که از در اصلی باغ داشت می آمد با قد متوسط و موهایی مشکی و شلوارکی سیاه با پیراهنی صورتی پر رنگ و کفش پاشنه بلندی به پا و کیف کوچکی به دست. مرد عکاس از دختر شروع به عکس گرفتن کرد و از زوایای مختلف در دوربین اش از او کادر ساخت. مرد از همه زنها متنفر بود و هیچ وقت دوست نداشت عاشق بشود ولی صورت این سوژه با همه صورت هایی که دیده بود خیلی فرق داشت. به خانه برگشت و در استودیو عکاسی اش شروع به ظاهر کردن همه عکس هایش کرد. وقتی اولین نما از صورت دختر را که دید یک لحظه ایستاد و در آینه به خودش نگاه کرد رنگش پریده بود، عکس ها را در کادر بزرگ چاپ کرد و همه را به رخت آویخت از اتاق بیرون رفت. >>>

خون دادن

انگلیسی‌ زبانها نمیتوانند "خ" را تلفظ کنند، به جای آن "ک" تلفظ می‌‌کنند. احمدی نژاد یک روز تصمیم گرفت خون بدهد. وقتی به محل خون دادن، که درون یک چادر بود، رسید دید صف برای خون دادن بسیار دراز است، ولی‌ وقتی مردم دیدند احمدی نژاد به آنجا آمده است به او گفتند بفرمایید جلوی صف، شما لازم نیست در انتهای صف وایسید. شما بفرمایید اول صف و هرچه زودتر خونتان را بدهید و به کارهای مملکت برسید. وقتی احمدی نژاد رفت جلوی صف، نفر اول صف گفت: " به به چه روز خوش آیندی! بفرمایید خونتان را بدهید." >>>

Our blended imagination

In my eighth year as a child growing up in Iran, I spontaneously composed a stanza, a poem, observing the falling of snow, when something took over and I knew it was poetry I was jotting down in a nylon-covered notebook. That notebook remained in the piles of things left behind. This was the country in which I recited over and over again “The woods are lovely, dark and deep, / But I have promises to keep, / And miles to go before I sleep, / And miles to go before I sleep” for our fifth-grade English class. In the fourth grade, the entire class would stand up from our wooden benches and recite an homage poem to mothers. At home, it was Sohrab Sepehri, “Wherever I am, let me be / The sky is mine / … Our work is perhaps / To run after the song of truth/in the distance between the lotus and the century.”>>>

ex-super power

Americans are fascinated with bigness. We believe we should have the best and the biggest of everything. Only ten years ago, the United States was at the top of the world’s biggest lists in most categories. That is the thing of the past according to Mr. Fareed Zakaria the author of a book entitled; The Post-American World. Consider the following facts: “The tallest building in the world is in Taipei, The world’s richest man is Mexican. Largest publicly-traded company is Chinese. The world’s biggest plane is built in Russia and Ukraine, (the) leading refinery is under construction in India, and (the) largest factories are in China. The biggest movie industry in terms of both movies made and tickets sold is Bollywood, not Hollywood. Of the top ten malls in the world, only one is in the United States; the world’s biggest is in Beijing” according to Mr. Zakaria>>>

The Scream (3)

Sure enough, David was gone from his pedestal. Soon to follow were the Venus of Milo and the Nike of Samothrace both skipping town the same day. The Thinker no longer thought. Oslo’s Vigeland Sculpture Park, once like a fully functioning city within a city, was but a ghost town. The Vatican was the hardest-hit, losing Jesus Christ from their famous Pieta. The Virgin Mary now cradled just a bunch of air where her slain son had once laid, expiring. Like their painted brothers and sisters, the marble and terra cotta and stone creatures dreamed up by geniuses from the Far East to the Wild Wild West had inexplicably disappeared>>>

Why doesn't Tarzan have a beard?

...>>>

آشتی ملی

باری، بعد از سالها تفکر و اندیشه در مورد پیدا کردن یک راه حل منطقی برای فیصله دادن به درگیری تمام نشدنی بین ملت ایران با دولت و حکومتشان و امید تحقق به آنچه که برخی آنرا آشتی ملی میخوانند، سرانجام به یک نتیجه گیری و راه حلی رسیدم که به امید خدا اگر شما آنرا مطا لعه بفرمائید و بدون غرض ورزی و چوب لای چرخ گذاشتن سبک ایرانی مفاد آنرا مورد بررسی قرار دهید، شاید بلطف حق آنرا متفقاً تاُیید و به دفتر سازمان ملل ارائه دهیم تا در یک رفراندم با تمام هموطنان در میان بگذارند و ملت ایران سرنوشت خودرا انتخاب کند. حالا بنده کاملاً آگاه هستم که با خواندن حتی همین چند سطر، بعضی بلافاصله پرگار شک و تردید را باز کرده اند که دلیلی پیدا نمایند تا دور مارا خط و دایره بکشند. لذا قبل از اینکه آن چند هموطن از گفته ما دل ببرند و بقیه مطالب را نخوانند، بنده باطلاع و سمع ایشان برسانم که: نروید! چون مسئله مهمی است و خیلی پول توشه! >>>