Arts and Literature

Amor Perdido

In a heartbeat
In a smile
In a kiss on the cheek
In a look filled with passion but disguised in friendship
Love was lost
In waiting for a train on a platform
In the loud sound of speakers announcing your departure >>>

Fire

i can feel the string of your palm
against my skin
the delicious moment of connection
like a perfect brandy
in a hazy
always remembered night >>>

Sanity vs Insanity

First and foremost let’s be clear on the fact that madness and insanity is a global problem and not limited to specific regions or cultures. However, in most places, the insane are almost always products of unfavorable environments, and never products of pre-planning and training. What we have today in the Middle East is a network which finance, plans and organizes development of insane humans for the sole purposes of engaging in terrorist acts against the general population. This process of “producing terrorists” requires a favorable social and cultural groundwork which has been provided by what has evolved as the post-Islam Arab cultures and religion>>>

Love knows no partition

Who would have thought? Marylou is in love! The queen of mean, the whistleblower of the year, the spy who hates me, she is in love. The woman, that people would re-route their path in the maze of the office cubicle isles just to avoid crossing her path, is in love. How do I know? Her teeth are whiter, her eyes are brighter, her cheeks are blusher, her lips are more vermilion, and her sagging breasts are perkier. Last week I figured out why there was so much change in her. She was talking to Joe, and I recognized her giggle over the partitions that separate my cubicle from the people who residing on the next isle. No one has ever heard her giggle before as long as anyone can remember. But, the giggle was unmistakably hers, a mimic of her voice, which sounds like a tree slamming into a house on a stormy night>>>

کارت منزلت

صفر پناهی آموزگار بازنشسته بعد از 30 سال تدریس ، سرانجام با اصرار زنش رفت و کارت منزلت گرفت. همکاران سابقش وقتی در پارک محل او را می دیدند چنان از مزایای کارت منزلت که می توانی با آن مجانی سوار اتوبوس های شرکت واحد و یا مترو بشوی حرف می زدند که انگار به قول فرانسوی ها" Pass Par tout" گیرشان آمده و با آن می توانند به هر جائی خواستند سرک بکشند. در اداره بازنشستگی آموزش و پرورش، اغلب کارمندان از معلمان سابق بودند که حالا بد تر از مش صفر بالای 70 سال داشتند. بیشترشان دارای سمعک و عینک بودند و وقتی می خواستند فرمی را پر کنند، گوینده باید در گوششان داد می کشید.مش صفر پرسان پرسان مسئول صدور کارت منزلت را پیدا کرد. وقتی مقابل صندلی او نشست ، هر دو دقایقی به قیافه همدیگر زل زدند. >>>

رويــداد

دستی به هوا رفت و دو پيمانه به هم خورد
با آن دو دل عاشق و ديوانه به هم خورد

دستی به هوا رفت و نگاهی به نگاهی
پيچيد و دو دست و دو دل و شانه به هم خورد
>>>

Boa

Well, let me tell you about myself, my name in BO and for some unpleasant reasons some call me BOA, mistaking me for a reptile, but I see that as an insult, so hopefully no one in this audience will fathom throwing this at me again, or there will be consequences, as there are penalties for defamation, and I am sure you agree with me that stigmatizing a person with snake-like identity is rather slanderous, no matter what the justification. I want to preempt the question that is on the mind of so many people about my special powers and what it means to use or it to live with it, knowing that it can be abusive or, at the least, engrossing or, perhaps a better word is, absorbing or even obsessive>>>

مرا دریغا دریغ...

همین چند وقت پیش بود که فیلمی از خانه بامداد تهیه شده بود و وسایل و یادگارهای احمد شاملو را در آن فیلم دیدیم و آیدا از عشق برایمان حرف زد و من از دیروز که خبر حراج وسایل و چوب سیگار شاملو و پیراهن و لباس تنش را خوانده ام از شدت کلافگی و خشم مثل مار به خودم می پیچم. شما را نمی دانم ولی خواندن این خبر برایم دردناک تر از خواندن خبر شکستن سنگ قبر شاملو توسط اراذل و اوباش بود و باز دردناک تر از قطع کردن پایش. آدمیزاد از نزدیکانش بیشتر خنجر می خورد تا از دشمنانش، چون می داند که دشمنانش کی هستند؛ آدمیزاد از دشمنش توقعی ندارد اما از اطرافیان و نزدیکان توقعی اندکی شرف و انسانیت و مدارا دارد. >>>

Monsters

My memories of my childhood are mostly vague but still I can remember being on the playground of my old school; while other children played hide and seek, I was only hiding, trying to make certain nobody would ever find me. I knew they hated me as much as the teachers liked me. I was the one with all the answers. I used to read as many as books I could to maintain my status of a nerd; I was transforming into a huge, mute, lonely devourer of words, and still hungry for anything real. “With each book you read, you’ll grow,” Father used to say. “In my time, I didn’t have this chance. I’m sure you will not disappoint us.”>>>

موضوع انشاء؛ یک روز تعطیل

از رختخواب به زور بیرون می آیم. باید یک شنبه باشد! پرده را کنار می زنم. آفتاب مثل کلاه زرینی سر بلوک روبرویی را تزیین کرده. پس نباید یک شنبه باشد! سرم را از پنجره بیرون می کنم. هوای خنک و تازه ی صبحگاهی صورتم را می نوازد. با نگاهم محوطه را، بلوک ها و پنجره ها و چمن را دور می زنم. هیچ کس هیچ جا نیست. پس صبح یک شنبه است! گوشه ی یکی از خیابان های باریک بین بلوک ها، خانمی ایستاده. افساری در دست دارد. پس باید سگش را برای گردش صبحگاهی بیرون آورده باشد. کمی آن طرف تر سگ به پایین تنه ی درختی می شاشد. اوه، حتمن یک شنبه است! با فنجان قهوه کنار پنجره ی آشپزخانه، رو به محوطه ی چمن می نشینم. آفتاب کم کم از بالای پنجره به داخل آپارتمان می خزد. شبنم یخ زده ی روی چمن ها می گویند صبح سردی باید باشد. هیچ پیاده یا دوچرخه سواری در محوطه به چشم نمی خورد. >>>

Green liberation

Congratulations to Iranian women for achieving another milestone, the official inauguration of the first women-only park in Tehran, called Mothers' Paradise Park. Many Westerners might not know that women in Iran have been going to parks for centuries, however in the old days it was called bagh (garden), a place where they would go to have a good time (hal kardan). But, in recent history the word "bagh" has been changed to "park", which originally is an Arabic word pronounced "bark", which means the outer covering of woody stems and roots of trees and shrubs. In another word, it meant a landscaped place where people went to let their donkeys roam freely while they relaxed in the shades>>>

هیس هیس ِ نجابت

پرتابِ نقل وُ سکه وُ پولک
سنجی که به هم میکوبند
و دَفی که در هوا میگردد
دست به دست.
گفتم: - صدای پرتا بِ سنگ می آید.
گفتند: - نوای مبارک باد است این >>>

چراغ پیرزن

سرهنگ پیرزاد، اساساً فرد آرامی بود و از وقتی بازنشست شد، آرامتر گشت. اعضای خانواده اش به این وضعیت عادت کرده بودند. گاهی اوقات طی روزها فقط چند کلمه بیشتر نمی گفت. برنامه زندگی روزانه مرتبی داشت. پیاده روی و دیدار با دوستان در پارک. نهار، خواب، مطالعه و سرانجام خواب. به سبک دوران خدمت هر روز زود از خواب بیدار شده و به ورزش های سبک می پرداخت. آنقدر آرام بود که گاهی اوقات اعضای خانواده اش فراموش می کردند که سرهنگ با آنها زندگی می کند. حتی سر میز نهار و شام هم کمتر داخل بحث ها میشد. یونیفرم های دوران خدمت را مرتب در کمد لباسهایش چیده بود و هر از چند گاهی آنها را از کاور هایشان بیرون آورده و تماشا میکرد.برخی اوقات هم وقتی ساعتها محو تماشای آلبوم عکس های قدیمی میشد، بر می خواست ولباسهای نظامیش را می پوشید.>>>

Among so many Eves

The poems in this collection are no more than forty-two lines long, yet they all make their message palatably clear to the reader in a short amount of space. These are poems of longing and loss, yet they all honor the esteemed place poetry holds in Persian culture. In addition, these female poets are reveling in their right to freely speak their minds and transfer their hearts onto the page—certainly not a small feat in the eleventh or even the twenty-first century... With so many Iranians living abroad as a result of the Cultural Revolution, a poetry collection such as this one is made all the more important, strengthening national pride, and also applauding Iranian women writers across genres and across the ages>>>

Clueless

Clueless, I entered the lab
on such a beautiful day
chatting with the radiant girl
playful and pregnant.
A little voice nagged
at the back of my head:
Remember the last time
we acted this way? >>>

An Evening with T

As I half-listened to the ebb and flow of the conversation, hypnotized by the contractions of the curtains, my mind wandered off to the time a few years ago, before the revolution, when I had brought T back to this very room from a night out carousing. It was summer too, but quite late and still – every movement and whisper muffled by the heat. She was beautiful, stunningly attractive with a visage one could stare at for hours. Full, heavy hair wound with curls colored a deep brown framed her not quite perfect face and fell to her shoulder. A broad, open forehead and eyes flecked with green that continuously teased and laughed at me, and soft freckles like raindrops on her cheeks courtesy of her Irish mother. Her mouth was always aquiver, egging me on with full lips that were slightly parted, as though waiting for a kiss>>>