در فضای مأیوسكننده سیاسی ایران تنها نقطه كورسویی كه وجود دارد، جنبش جامعه مدنی است: جنبشی كه زیر ضربات شدید و بیرحمانه عوامل حاكمیت قرار گرفته است. محكومیتهای عبدی و كبودوند نشانهای از شدت این سركوب است.
>>>
شواهد حاكی از آن است كه لاریجانی و احمدینژاد به دستور مستقیم خامنهای از دیدار با هیئت اعزامی كشورهای ۱+۵ سر باز زدهاند. این كنترل شدید از بالا بیانگر این است كه از دید آقای خامنهای روابط با غرب به مرحله حساسی رسیده است
>>>
كمپین دادخواهی قتل عام سال ۶۷ باید صرفا یك كمپین حقوقی باشد و از هدفها و موضعگیریهای سیاسی اجتناب كند؛ بر محوریت خانوادههای قربانیان شكل گیرد و ملی و جهانی باشد؛
>>>
سال ۱۳۸۷ بیستمین سالگرد قتل عام سال ۶۷ و شستمین سالگرد اعلامیه جهانی حقوق بشراست. این سالگردها را نباید به برگزاری مراسم یادبود محدود كرد
>>>
ریاست مجلس لاریجانی خبر خوبی برای احمدینژاد نیست. این دو فقط به دلیل رقابت در ریاست جمهوری و یا اختلاف بر سر سیاست هستهای نیست كه با هم مشكل همكاری دارند و
>>>
جمهوری اسلامی در طول حیات خود توانسته است خطرهای داخلی و خارجی را دفع كند و خود را بر سر پا نگهدارد. اكنون نیز اگرچه خطر سرنگونی از درون به صورت بالفعل وجود ندارد، رژیم با یك خطر جدی خارجی روبرو است.
>>>
با زوج خامنهای-احمدینژاد ، انتظار كاربرد عقلانیت در سیاستهای داخلی و خارجی را نمیتوان داشت - واقعیت وحشتناكی كه حتا جهان خارج نیز به سرعت آن را در مییابد.
>>>
قانون قصاص جان محكوم به مرگ را در اختیار بازماندگان مقتول میگذارد تا آن را بفروشند. با این تفاوت، كه خریدار این كالا جز خود قاتل نمیتواند باشد، و اگر او نتواند آزادی خود را بخرد، صاحب كالا میتواند او را سر به نیست كند
>>>
مسئولان جمهوری اسلامی به جای این كه مشخص كنند كه یك جرم شناخته شده در چه شرایطی سیاسی تلقی میشود، به مجموعهای از فعالیتهای سیاسی و بهرهگیری مردم از حقوق اولیه خود صفت مجرمانه دادهاند.
>>>
چهار ماه پس از انتشار گزارش سازمانهای اطلاعاتی آمریكا سخن از حمله نظامی به ایران میرود.
>>>
معلوم نیست كسانی كه خارج گود نشستهاند و برای مردم نسخه میپیچند چه خدمتی به مبارزات دموكراتیك این مردم كردهاند.
>
>>>
قرینه سازی در سیاست كار بیخطری نیست، ولی شرایط ایران امروز سخت به شرایط پیش از انقلاب ۵۷ نزدیك میشود، و رأیگیری ۲۴ اسفند مشابهت بیشتری در این مورد ایجاد كرده است
>>>
چگونه است كه اپوزیسیون در كنیا و پاكستان و زیمبابوه میتواند نقشههای حكومت را برای تحمیل خود در انتخابات به هم زند ولی در ایران حكومت برای سه دهه آزگار هر گونه كه مایل است انتخابات را كنترل میكند
>>>