Souri

Zendeh bad Mr Yassari, thank you

با من اکنون چه نشستنها ، خاموشیها
با تو کنون چه فراموشیهاست

با تو اکنون چه فراموشیهاست
چه کسی می خواهد
من و تو ما نشویم
خانه اش ویران باد
من اگر ما نشوم ، تنهایم
تو اگر ما نشوی
خویشتنی
از کجا که من و تو
شور یکپارچگی را در شرق
باز برپا نکنیم
از کجا که من و تو
مشت رسوایان را وا نکنیم
من اگر برخیزم
تو اگر برخیزی
همه برمی خیزند
من اگر بنشینم
تو اگر بنشینی
چه کسی برخیزد ؟
چه کسی با دشمن بستیزد ؟
چه کسی
پنجه در پنجه هر دشمن دون
آویزد
دشتها نام تو را می گویند
کوهها شعر مرا می خوانند
کوه باید شد و ماند
رود باید شد و رفت
دشت باید شد و خواند

در من این جلوه ی اندوه ز چیست ؟
در تو این قصه ی پرهیز که چه ؟
در من این شعله ی عصیان نیاز
در تو دمسردی پاییز که چه ؟
حرف را باید زد
درد را باید گفت
سخن از مهر من و جور تو نیست
سخن از تو
متلاشی شدن دوستی است
و عبث بودن پندار سرورآور مهر

آشنایی با شور ؟
و جدایی با درد ؟
و نشستن در بهت فراموشی
یا غرق غرور ؟
سینه ام اینه ای ست
با غباری از غم
تو به لبخندی از این اینه بزدای غبار
آشیان تهی دست مرا
مرغ دستان تو پر می سازند
آه مگذار ، که دستان من آن
اعتمادی که به دستان تو دارد به فراموشیها بسپارد
آه مگذار که مرغان سپید دستت
دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد

من چه می گویم ، آه
با تو اکنون چه فراموشیها
با من اکنون چه نشستها ، خاموشیهاست
تو مپندار که خاموشی من
هست برهان فراموشی من
من اگر برخیزم
تو اگر برخیزی
همه برمی خیزند

حمید
مصدق »

با آرزوی بهروزی برای یکایک دوستان

 این آخرین شعر هم عاشقانه شد!  امیدوارم همگی شما در آغوش گرم عشق ، شب یلدای بسیار پربرکت و خوبی داشته باشید.

باز آی ساقیا که هواخواه خدمتم

مشتاق بندگی و دعاگوی دولتم

زانجا که فیض جام سعادت فروغ تست

بیرون شدی نمای ز ظلمات حیرتم

هرچند غرق بحر گناهم ز صد جهت

تا آشنای عشق شدم ز اهل رحمتم

عیبم مکن برندی و بدنامی ای حکیم

کاین بود سرنوشت ز دیوان قسمتم

می خور که عاشقی نه به کسبست و اختیار

این موهبت رسید ز میراث فطرتم

من کز وطن سفر نگزیدم بعمر خویش

در عشق دیدن تو هواخواه غربتم

دریا و کوه در ره و من خسته و ضعیف

ای خضر پی خجسته مدد کن بهمتم

دورم بصورت از در دولت سرای تو

لیکن بجان و دل ز مقیمان حضرتم

حافظ به پیش چشم تو خواهد سپرد جان

دراین خیالم ار بدهد عمر مهلتم

راز حرف ب!

تصور می کنم این حرف ب را رازی باشد، که همهء اشعاری که با آن شروع می شوند عاشقانه هستند!

باز آی و دل تنگ مرا مونس جان باش

وین سوخته را محرم اسرار نهان باش

زان باده که در میکدهء عشق فروشند

ما را دو سه ساغر بده و گو رمضان باش

در خرقه چو آتش زدی ای عارف سالک

جهدی کن و سرحلقهء رندان جهان باش

دلدار که گفتا بتوام دل نگرانست

گو می رسم اینک بسلامت نگران باش

خون شد دلم از حسرت آن لعل روان بخش

ای درج محبت بهمان مهر و نشان باش

تا بر دلش از غصه غباری ننشیند

ای سیل سرشک از عقب نامه روان باش

حافظ که هوس میکندش جام جهان بین

گو در نظر آصف جمشید مکان باش

برنیامد از

برنیامد از تمنای لبت کامم هنوز

بر امید جام لعلت دردی آشامم هنوز

روز اول رفت دینم در سر زلفین تو

تا چه خواهد شد درین سودا سرانجامم هنوز

ساقیا یک جرعه زان آب آتشگون که من

در میان پختگان عشق او خامم هنوز

از خطا گفتم شبی زلف ترا مشک ختن

میزند هر لحظه تیغی مو براندامم هنوز

پرتو روی تو تا در خلوتم دید آفتاب

میرود چون سایه هر دم بر در و بامم هنوز

نام من رفتست روزی بر لب جانان بسهو

اهل دل را بوی جان می آید از نامم هنوز

در ازل دادست ما را ساقی لعل لبت

جرعهء جامی که من مدهوش آن جامم هنوز

ای که گفتی جان بده تا باشدت آرام جان

جان بغمهایش سپردم نیست آرامم هنوز

در قلم آورد حافظ قصهء لعل لبش

آب حیوان میرود هردم ز اقلامم هنوز

برای همراهان غایب مشاعره

بخت از دهان دوست نشانم نمیدهد

دولت خبر ز راز نهانم نمیدهد

از بهر بوسه ای ز لبش جان همی دهم

اینم همی ستاند و آنم نمیدهد

مردم درین فراق و درآن پرده راه نیست

یا هست و پرده دار نشانم نمیدهد

زلفش کشید باد صبا چرخ سفله بین

کانجا مجال باد وزانم نمیدهد

چندانکه بر کنار چو پرگار می شدم

دوران چو نقطه ره بمیانم نمیدهد

شکر بصبر دست دهد عاقبت ولی

بد عهدی زمانه زمانم نمیدهد

گفتم روم بخواب و ببینم جمال دوست

حافظ ز آه و ناله امانم نمیدهد

این هم آرزویی برای شب عزیز یلدا

بود آیا که در میکده ها بگشایند

گره از کار فروبستهء ما بگشایند

اگر از بهر دل زاهد خودبین بستند

دل قوی دار که از بهر خدا بگشایند

بصفای دل رندان صبوحی زدگان

بس در بسته بمفتاح دعا بگشایند

نامه تعزیت دختر رز بنویسید

تا همه مغبچگان زلف دوتا بگشایند

گیسوی چنگ ببرید بمرگ می ناب

تا حریفان همه خون از مژه ها بگشایند

در میخانه ببستند خدایا مپسند

که در خانهء تزویر و ریا بگشایند

حافظ این خرقه که داری تو ببینی فردا

که چه زنار ز زیرش بدعا بگشایند

بعد ازین دست من

بعد ازین دست من و دامن آن سرو بلند

که ببالای چمان از بن و بیخم برکند

حاجت مطرب و می نیست تو برقع بگشا

که برقص آردم آتش رویت چو سپند

هیچ رویی نشود آینه حجله بخت

مگر آن روی که مالند در آن سم سمند

گفتم اسرار غمت هرچه بود گو می باش

صبر ازین بیش ندارم چکنم تا کی و چند

مکش آن آهوی مشکین مرا ای صیاد

شرم از آن چشم سیه دار و مبندش بکمند

من خاکی که ازین در نتوانم برخاست

از کجا بوسه زنم بر لب آن قصر بلند

باز مستان دل از آن گیسوی مشکین حافظ

زانکه دیوانه همان به که بود اندر بند

برای سوری خانم عزیز

بنفشه دوش بگل گفت و خوش نشانی داد

که تاب من بجهان طره فلانی داد

دلم خزانهء اسرار بود و دست قضا

درش ببست و کلیدش بدلستانی داد

شکسته وار بدرگاهت آمدم که طبیب

بمومیایی لطف توام نشانی داد

تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش

که دست دادش و یاری ناتوانی داد

برو معالجه خود کن این نصیحت گو

شراب و شاهد شیرین کرا زیانی داد

گذشت بر من مسکین و با رقیبان گفت

دریغ حافظ مسکین من چه جانی داد

از حافظ

بتاج هدهدم از ره مبر که باز سفید

چو با شه در پی هر صید مختصر نرود

بیار باده و اول بدست حافظ ده

بشرط آنکه ز مجلس سخن بدر نرود

با سلام خدمت بانو سوری عزیز

یلدای شما مبارک!  ببخشید که دعوت به مشاعرهء شما را همین الان دیدم و این برای من بدترین وقت سال برای این کار است.  معهذا، ساعتی را مهمان شما هستم و برای شما آرزوی زمستانی گرم و پر ز عشق و مهر می کنم.

از همان بانو سیمین بهبهانی:

با او به شکوه گفتم "کو رسم دلنوازی؟"

چون شعله تندخو شد کاینجا زبان درازی؟!

در آستان دلبر، سرباختن نکوتر

کانجا به پا درافتد آن سر که در نبازی

در بزم باده نوشان، از قهر، رخ مپوشان

با ناز خود فروشان، ماییم و بی نیازی

در پای دلستانی، دادیم نقد جانی

این مایه شد میسر، کردیم کارسازی

آه از حریف ناکس!--ای دل بیا کزین پس

گیریم اختران را، چون مهره ها، به بازی

ننگ است، ننگ، "سیمین"!  چون غنچه چشم تنگی

در باغ دهر باید، چون تاک، دستبازی

معلم و شاگرد

بانگ برداشتم : آه دختر
وای ازین مایه بی بند و باری
بازگو ، سال از نیمه بگذشت
از چه با خود کتابی نداری ؟
می خرم ؟
کی ؟
همین روزها
آه
آه ازین مستی و سستی و خواب
معنی ی وعده های تو این است
نوشدارو پس از مرگ سهراب
از کتاب رفیقان دیگر
نیک دانم که درسی نخواندی
دیگران پیش رفتند و اینک
این تویی کاین چنین باز ماندی
دیده ی دختران بر وی افتاد
گرم از شعله ی خود پسندی
دخترک دیده را بر زمین دوخت
شرمگین زینهمه دردمندی
گفتی از چشمم آهسته دزدید
چشم غمگین پر آب خود را
پا ،‌ پی پا نهاد و نهان کرد
پارگی های جوراب خود را
بر رُخَش ، از عرق، شبنم افتاد
چهره ی زرد او زردتر شد
گوهری زیر مژگان درخشید
دفتر از قطره یی اشک ، تر شد
اشک نه ، آن غرور شکسته
بی صدا ، گشته بیرون ز روزن
پیش من یک به یک فاش می کرد
آن چه دختر نمی گفت با من
چند گویی کتاب تو چون شد ؟
بگذر از من که من نان ندارم
حاصل از گفتن درد من چیست
دسترس چون به درمان ندارم ؟
خواستم تا به گوشش رسانم
ناله ی خود که : ای وای بر من
وای بر من ، چه نامهربانم
شرمگینم ببخشای بر من
نی تو تنها ز دردی روانسوز
روی رخسار خود گرد داری
اوستادی به غم خو گرفته
همچو خود صاحب درد داری
خواستم بوسمش چهر و گویم
ما ، دو زاییده ی رنج و دردیم
هر دو بر شاخه ی زندگانی
برگ پژمرده از باد سردیم
لیک دانستم آنجا که هستم
جای تعلیم و تدریس پندست
عجز و شوریدگی از معلم
در بر کودکان ناپسندست
بر جگر سخت دندان فشردم
در گلو ناله ها را شکستم
دیده می سوخت از گرمی ی اشک
لیک بر اشک وی راه بستم
با همه درد و آشفتگی باز
چهره ام خشک و بی اعتنا بود
سوختم از غم و کس ندانست
در درونم چه محشر به پا بود

سیمین
بهبهانی »

Beautiful poems dear friends

Dears Redwine, goltermeh and Yolandad, thank you so much.

Now we will hit the "B" from tonight on.

I'll be back with a new poem which start with a "B".......

Please everybody helps, for we can keep the blog stand up for Yalda.

Thanks to all.

......

 My favorite love poem by Rumi:

"Cactus in the Desert"

اینهم یک الف سبز و تمیز از دکتر سعادت نوری

The tree of liberty must be refreshed from time to time with the blood of patriots and tyrants: 3rd president of the USA, Thomas Jefferson (1743-1826) درخت آزادی را باید گاه ‌گاه با خون میهن‌پرستان و ستمکاران آبیاری کرد  

 درخت آزادی

ای درختان_ سبز_ آزادی/ بهر_ا نسا ن ، نها ل_ بنیادی
ای كه زا یند ه ی نشا ط_ فضا/ ای نما د_ حیا ت و آ با دی
ریشه و ساقه ی شما خشك است/ به دیار_ كهن : غمان وادی
نه گلستا ن ، نه ‌پهنه بستا نی/ یک جوانه ، نه رسته بر شادی
نه سرودی ز عشق و از امید/ نه درودی ، نه با نگ و فریا دی
سربه سر محنت است و رنج و عذاب/ نه عطوفت ، نه دست_امدادی
بستر_ خاك ، سرخ و خونین باد/ ای درختان_ سبز_ آزادی : منوچهر سعادت نوری

...

رقص گل دوش چنان برد زسر هوش نسيم
كه دريده است درين معركه تن پوش نسيم
به زيارتگه خاك آمده زوار بهار
تنگه دهكده آكنده ز چاووش نسيم
بارد از مزرعه ابر بهاران باران
آيد آواز گل از بيشه مغشوش نسيم
خفته در دره انبوه علف سايه كوه
مي چرد آهوي مهتاب در آغوش نسيم
تا زگلدستهٌ خورشيد پرد هدهد نور
مرتع باز افق پر شود از جوش نسيم
باد آواره شتابان رود از كوچه صبح
گيسوي شاخه فرو ريخته بر دوش نسيم
ليلي آب سحر گفت، به مجنون درخت
چيست افسانهٌ نجواي تو در گوش نسيم
گفت اي يار! جهان مظلمه گاهي كهن است
ريخت سودابهٌ گل خون سياووش نسيم

الا ای طوطی گویای اسرار

الا ای طوطی گویای اسرار
مـبادا خالیت شـکر ز مـنـقار
سرت سبز و دلـت خوش باد جاوید
که خوش نقشی نمودی از خط یار
سخـن سربسته گفتی با حریفان
خدا را زین مـعـما پرده بردار
بـه روی ما زن از ساغر گـلابی
کـه خواب آلوده‌ایم ای بخت بیدار
چه ره بود این که زد در پرده مطرب
که می‌رقصند با هم مست و هشیار
از آن افیون که ساقی در می‌افکند
حریفان را نه سر ماند نه دسـتار
سـکـندر را نمی‌بخشـند آبی
بـه زور و زر میسر نیست این کار
بیا و حال اهـل درد بـشـنو
بـه لـفـظ اندک و معنی بسیار
بـت چینی عدوی دین و دل‌هاست
خداوندا دل و دینـم نـگـه دار
بـه مسـتوران مگو اسرار مستی
حدیث جان مـگو با نـقـش دیوار
بـه یمـن دولـت منصور شاهی
عـلـم شد حافظ اندر نظم اشعار
خداوندی بـه جای بـندگان کرد
خداوندا ز آفاتـش نـگـه دار

Hafez

Thank you Mona jan

آنکه رخسار تو را رنگ گل و نـسرین داد
صـبر و آرام تواند به مـن مـسـکین داد
وان که گیسوی تو را رسم تطاول آموخـت
هـم تواند کرمـش داد من غمـگین داد

مـن هـمان روز ز فرهاد طمـع بـبریدم
کـه عـنان دل شیدا به لـب شیرین داد
گـنـج زر گر نبود کنج قناعت باقیسـت
آن که آن داد به شاهان بـه گدایان این داد

خوش عروسیست جهان از ره صورت لیکـن
هر که پیوست بدو عـمر خودش کاوین داد
بعد از این دست من و دامن سرو و لب جوی
خاصـه اکـنون که صبا مژده فروردین داد

در کـف غصه دوران دل حافـظ خون شد
از فراق رخـت ای خواجـه قوام الدین داد

Hafez

...

ای شاهد افلاکی در مستی و در پاکی
من چشم ترا مانم تو اشک مرا مانی
در سینه سوزانم مستوری و مهجوری
در دیده بیدارم پیدایی و پنهانی
من زمزمه عودم تو زمزمه پردازی
من سلسله موجم تو سلسله جنبانی
از آتش سودایت دارم من و دارد دل
دلغی که نمی بینی دردی که نمی دانی
دل با من و جان بی تو نسپاری و بسپارم
کام از تو و تاب از من نستانم و بستانی~ رهی معیری

خوشه چین ~ سالار عقیلی

//www.backupflow.com/g.htm?id=48466

رسوای زمانه ~ علیرضا قربانی

//www.backupflow.com/g.htm?id=46715

روز خوبی‌ داشته باشید سوری خانوم، دوباره به بلاگ شما سر می‌‌زنم.

مونا :)

ترانه ها

اگر خواهی شب دوری سراید
صبوری کن، صبوری کن، صبوری...
شب مهتاب اگر یاری نباشد
بگو مهتاب هم، باری، نباشد
نه تنها مهر و مه، بل چشم ِ روشن
نباشد، گر به دیداری نباشد.
زمین پوشیده از گُل، آسمان صاف
میان ما جدایی، قاف و تا قاف
به امید تو کردم زیب ِ قامت
حریر ِ خامه دوز و تور ِ گلبافت.
شب مهتاب یارم خواهد آمد
گُلم، باغم، بهارم خواهد آمد

سیمین
بهبهانی »

آرش کمانگیر

آری آری زندگی زیباست
زندگی آتشگهی دیرنده پا برجاست
گر بیفروزیش رقص شعله اش در هر کران پیداست
ورنه خاموش است و خاموشی گناه ماست

پیر مرد آرام و با لبخند
کنده ای در کوره افسرده جان افکند
چشم هایش در سیاهی های کومه جست و جو می کرد
زیر لب آهسته با خود گفتگو می کرد

زندگی را شعله باید برفروزنده
شعله ها را هیمه سوزنده
جنگلی هستی تو ای انسان
جنگل ای روییده آزاده

بی دریغ افکنده روی کوهها دامن
آشیان ها بر سر انگشتان تو جاوید
چشمهها در سایبان های تو جوشنده
آفتاب و باد و باران بر سرت افشان

جان تو خدمتگر آتش
سر بلند و سبز باش ای جنگل انسان
زندگانی شعله می خواهد صدا سر داد عمو نوروز
شعله ها را هیمه باید روشنی افروز

کودکانم داستان ما ز آرش بود
او به جان خدمتگزار باغ آتش بود
روزگاری بود
روزگار تلخ و تاری بود

بخت ما چون روی بدخواهان ما تیره
دشمنان بر جان ما چیره
شهر سیلی خورده هذیان داشت
بر زبان بس داستانهای پریشان داشت

زندگی سرد و سیه چون سنگ
روز بدنامی
روزگار ننگ

سیاوش
کسرایی

مرغ دریا

آن که مست آمد و دستی به دل ما زد و رفت
در این خانه ندانم به چه سودا زد و رفت

خواست تنهایی ما را به رخ ما بکشد
تنه ای بر در این خانه ی تنها زد و رفت

دل تنگش سر گل چیدن ازین باغ نداشت
قدمی چند به آهنگ تماشا زد و رفت

مرغ دریا خبر از یک شب توفانی داشت
گشت و فریاد کشان بال به دریا زد و رفت

چه هوایی به سرش بود که با دست تهی
پشت پا بر هوس دولت دنیا زد و رفت

بس که اوضاع جهان در هم و ناموزون دید
قلم نسخ برین خط چلیپا زد و رفت

دل خورشیدی اش از ظلمت ما گشت ملول
چون شفق بال به بام شب یلدا زد و رفت

همنوای دل من بود به هنگام قفس
ناله ای در غم مرغان هم آوا زد و رفت

هوشنگ
ابتهاج

چشمی کنار پنجره ی انتظار

هوشنگ
ابتهاج

Thank you

Orang aziz, dear Hooshi and dear Daneshjoo, for the beautiful conritbutions.

We will continue with the "alef" today. But the moshaereh is not going fast enough. I'm afraid we can't keep it going after Yalda night. Most of the friends are not participating. Where are they?

I will post a few poems today and wait for more participation.

Thanks to all of you.

here a «د»

Thanks Souri jan for kind words. 

Usually I'm not very good in Moshaereh, but there I a have Dal

//iranian.com/main/blog/orang-gholikhani-129

در قطار شب دروغ میگویم

به خودم به ستاره ها

در قطار شب پند بیجا میدهم

به زمان به بیگانگان

در قطار شب از زمین دل میکنم

برای آسمان برای چشم تو

در قطار شب هذیان میگویم

از سر بستگی از بی هدفی

در قطار شب کمبود شده سرنوشتم

May I? for ت

تا ز میخانه و می نام و نـشان خواهد بود
سر ما خاک ره پیر مـغان خواهد بود
حلـقـه پیر مغان از ازلم در گوش است
بر هـمانیم که بودیم و هـمان خواهد بود

Daneshjoo آتش زده ای بجان من بار دگر

Daneshjoo

آتش زده ای بجان من بار دگر

جز سوختنم نباشدت کار دگر

دانی که بهار من و امید منی

کم زن بدلم شرر بیا بار دگر

Bah Bah, lovely music

Mona jan,

Az always you are great in selecting wonderful pieces.

I enjoyed it so much. Thanks a lot.

Have a good evening, you too.....

I'll be waiting for you to come back again :)

Merci Mehman jan, what a beautiful poem

آن پیک نامور که رسید از دیار دوسـت
آورد حرز جان ز خط مشکـبار دوسـت

خوش می‌دهد نشان جلال و جـمال یار
خوش می‌کند حکایت عز و وقار دوست

دل دادمش به مژده و خجلت هـمی‌برم
زین نقد قلب خویش که کردم نثار دوست

شـکر خدا کـه از مدد بخـت کارساز
بر حسب آرزوست همه کار و بار دوست

سیر سپـهر و دور قمر را چه اخـتیار
در گردشـند بر حسب اختیار دوسـت

گر باد فتنه هر دو جهان را به هـم زند
ما و چراغ چشم و ره انتـظار دوسـت

کحل الجواهری به من آر ای نسیم صبح
زان خاک نیکبخت که شد رهگذار دوست

ماییم و آستانـه عـشـق و سر نیاز
تا خواب خوش که را برد اندر کنار دوست

دشمن به قصد حافظ اگر دم زند چه باک
منت خدای را که نیم شرمسار دوست

 

...

ای صبا برگی از آن گلشن بی خار بیار
حرف رنگینی از آن لعل گهر بار بیار
به بهاران برسان قصه بی برگی ما
برگ سبزی پی آرایش دستار بیار
هر چه می‌‌گویی از آن لعل شکر بار بگو
هر چه می‌‌آوری از مژده دیدار بیار
وعده آمدنی گر همه باشد به دروغ
به من ساده دل از یار جفا کار بیار
خبری داری اگر از دهان یار بگو
حرف سربسته از عالم اسرار بیار
صائبا این غزل حافظ شیرین سخن است
کای صبا نکهنی‌ از خاک ره یار بیار

* آهنگی دلنشین اثر استاد همایون خرم و استاد جواد معروفی  تقدیم به
همگی دوستان به مناسبت نزدیک شدن شب زیبا یلدا، امیدوارم که لذت ببرید
//asset.soup.io/asset/0302/2518_8e81.mp3

** جناب اورنگ تولد شما مبارک، شاد و پاینده باشید

شب شما خوش سوری خانوم عزیز

مونا :)

الا

الا یا ایها زیبا سخن از عشق گو با ما

 چه آسان می رباید دل   شکرخندت و نرگسها

ز پبچ و تاب مژگانت هراسان حال و سرمستم

بَسا شیدایی و شورت پریشان می کند دلها

خیال وصل گیسویت شرر در خرمن جان زد

چو دانستم تویی آتشفشان هیزم دلها