يقين به آزادی عين آزادی است!

انتقاد از آمريکا فقط کار کسی می تواند باشد که نخست بپذيرد که سيستمی بهتر از سيستم اجتماعی زنده و کارآيند در آمريکا هنوز در هيچ کجای تاريخ و جغرافيا بوجود نيامده است. انتقاد چنين کسی به آمريکا البته که قابل شنودن و فکر کردن و پذيرفتن است. اما اگر کسی فکر می کند که، مثلاً، سيستم مسلط بر شوروی و اروپای شرقی سابق بهتر، انسانی تر، قانونمند تر و سالم تر از سيستم حاکم بر آمريکا است، يا کوبا را ـ بعنوان مدل و آلترناتيو ـ بر امريکا ترجيح دهد و يا در جستجوی آن باشد که در دل احکام اسلامی پيچ و مهره های ساختن اجتماعی بهتر از آمريکا را بيرون کشد، به گمان من دچار خيال و ماليخوليا شده و بايد خود را به روانپزشک نشان دهد. باور کنيد که قصد من دفاع از آمريکا نيست، که آمريکا به دفاع من نياز ندارد. من اين نکته ها را از آن بابت مطرح می کنم که می بينم اکنون نيز جريانی قوی، که از سنت های گذشتۀ چپ و ملی و اسلامی آب می خورد، در کار آمده است تا ذهن نسلی ديگر از جوانان ايران را مشوب و خراب کند.>>>

«آه، ای روشنی...»

آه، ای روشنی

مگر چه می شد

اگر که می آمدی

تا بر سینه ریز سادگی،

معنای خورشید را

سریر سرودی سازی؟ >>>

Can we forgive and forget?

In a few days, 10 years will have passed since the brutal death of Dariush and Parvaneh Forouhar. Later Mohammad Mokthari, Ja’far Pouyandeh and Majid Sharif were abducted and strangled by rogue agents of the Ministry of Intelligence of the Islamic Republic. To this day, the case of all the murdered victims remains unsolved. No one has really been charged and no one has been imprisoned. Yet, the best and the brightest of our young journalists, women activists and even some of their lawyers have been incarcerated, and the saga continues. The lucky ones get to leave but they, too, have to struggle. The other day, Mr. Abbas Amir Entezam in an e-mail message said that he may have to go back to prison after a furlough. The date is set for the 30th of Aban>>>

Reading Kafka At Harvard

In March 2006, the Harvard Gazette featured a story about a symposium on Iran and the future of non-proliferation regime at Harvard Law School, adorned by a color photo of three of the four speakers. They were, Matthew Bunn, the director of Kennedy School of Government’s program on “Managing the Atom,” an M.I.T. political science professor, Barry Posen, and Flynt Leverett, a former White House national security advisor. Somehow missing from the photo was the speaker identified by the event’s oversized poster as Director of NGO, Global Interfaith Peace, and former advisor to Iran’s nuclear negotiation team, Kaveh Afrasiabi, me. Any one else may have taken issue with the Harvard paper, perhaps wondering if this were a mere case of pure neglect, or photographer’s or editor’s unfriendly choice to exclude me, but by then I was rather used to such discrepant treatments at Harvard>>>

Berkeley Rep Does Arabs

Shahrazad entered and she had the whitest porcelain skin and the lightest blond hair. Dark-haired and dark-skinned actresses surrounded her, playing her sister and slaves but this future queen, the rescuer of Moslem virgins looked eastern European not Middle Eastern! And gone was her self-assertion, the will to decide her own destiny. In Mary Zimmerman’s The Arabian Nights, King Shahryar explicitly asks the Wazir for her. When the father brings news of this fate, Shahrazad weeps and finally acquiesces, reminding herself and the audience that she might be able to save other lives. Her wedding night encounter with the king is screechy, almost whiny. The sexual act is barely implied; yet the gleaming dagger at Shahrazad’s throat is real. It dominates the first act as the unhinged king, ferocious in his desperate pain, keeps it there and presses it into her flesh in every bit of conversation between them >>>

آخرین روزها

روز یازدهم فروردین ماه سال 1361 (31 مارس 1982) با سبیل تراشیده و ریش نتراشیده، با چهره ای خسته و درهم "پای آبله و خسته، غریبه و دلمرده، با ترس كبود، راه گم كرده، متحیر و عاجز، خسته و ناتوان، آشنا به هویت خویش، ولی درمانده، اشكی به یك چشم و خونی به چشم دیگر، در حالی كه نمیداند به كجا خواهد رسید؟ به زمهریر هاویه؟ یا به كنار حوض كوثر؟" با كیف دستی كوچكی از فرودگاه "شارل دوگل" بیرون آمد. در اتوبوسی كه از فرودگاه به شهر میرفت، نگران و پریشان، در ردیف آخر نشسته بود. برای دوستانش از ایران تعریف میكند و از تیرباران بیرحمانه، دوست نزدیكش سعید سلطانپور حرف میزند و از اینكه پس از آن مجبور شده به زندگی مخفی پناه ببرد و بالاخره از آپارتمان كوچك و دخمه مانندی كه در تهران داشته است حرف میزند اما لبهایش میلرزند. >>>

Change in Regime Change

First of all my dear campaign leader for regime change in Iran, please give poor Machiavelli a break and beware of applying his ideas to your activities. ‘The Prince’ is not a recipe book for concocting fast political food. Instead of looking for some self-serving quick fix, invest in the loyalty of the people you are working with. Earn their respect and rely on the kindness and sympathy of those you are trying to liberate. Remember that the art of leadership does not consist of setting man against man. If you think of people as numbers, pawns and vehicles, this attitude sooner or later becomes evident in the conduct of your campaign and the way you organize and direct your regime change activities. Instead of bringing people together you then have the opposite effect of tearing them asunder and making yourself despised by everyone>>>

Drill (somewhere else) baby! Drill!

Ok, there is this old dude, T. Boone Pickens. He’s an old oil dude, or as they say it in Texas, “ole” to replace “oil” not “old”. He’s been yapping about alternative energy, dependency on “foren” oil, which is actually “foreign” oil, solar energy, natural gas…blah blah blah... He started this fine concern about our air and dependency just last year. He is 80 years old, mind you, and just last year, after 54 years of being in the oil business, he just realized that we should look for alternative energy. After years of producing, oil and knowing what it does to the environment he had an epiphany in 2007 and started talking. Couple of years, few months, or even a few days from meeting his maker he became an environmentalist>>>

The Newlyweds (18)

Dear Brother: I never thought that I could be so happy. Kati and I have made our decision. We are going to be together. Together forever like we were always meant to be. I can’t stop grinning these days and it is all I can do to stop myself from packing up this very minute and saying good-bye to my former life, if one can even call it a “life.” It was more like existing without purpose, breathing under water, forever suffocating, dying little by little. It didn’t come easily of course. At first, Kati refused to see me, to heed my calls. When I finally saw her face to face for the first time after the kiss we shared, she put up the resistance that I expected from her. She tried to deny it at first, saying it was a mistake, we got carried away, etc. But every time I touched her, she recoiled like she had been struck by lightning. She kept trying to turn from me, avoid my gaze>>>

آزادي وجدان: پايه مردم سالاري

وقتي كه شيرين عبادي پشت ميكرفون مي‌آيد همه برمي‌خيزيم و برايش كف مي‌زنيم. او ديگر به خودش تعلق ندارد. نماينده‌ي ملت است. اعطاي جايزه صلح نوبل به يك ايراني به ملت ما فرصتي تاريخي داده است تا عليرغم حكومتي سركوبگر و ويرانگر به جهانيان نشان دهد كه جنبش آزاديخواهانه‌ي مردم ايران درون و برون مرز، طرفدار زن، صلح و مردم سالاري است. البته تا آن روز برخي از سخن ها و مصاحبه هاي شيرين عبادي را شنيده بودم و از برخي از مواضع او انتقاد داشتم. ولي اكنون مي‌خواهم خودم سخنان او را بشنوم و از نزديك حضور او را حس كنم. وقتي از قتل مختاري، پوينده و فروهرها حرف مي‌زند و از تبعيض نسبت به زن در ايران سخن مي‌گويد شاد مي‌شوم و پس از شنيدن نام ناصر زرافشان از دهان او شروع به كف زدن مي‌كنم. ولي متاسفانه شيرين عبادي در افشاي ماهيت ضددموكراتيك رژيم از حد آوردن چند‌ نمونه فوق فراتر نمي‌رود و بخش عمده‌ي صحبت خود را به تجاوز آمريكا به عراق اختصاص مي‌دهد كه در جاي خود خوب است ولي مي‌توانست آن را از تريبون مجلس در تهران نيز ايراد‌ كند>>>

سمپاشی هدفمند

در این فیلم ساختگی، مشخصاً نگاهی یکطرفه و منفی به موسیقی رپ و راک ایران و حتی نوع لباس پوشیدن و مدل موی جوانان شده است. نگاهی هدفمند با چیدمان تصاویر و گفتگوهای یکسو با روانشناسان و کارشناسان انتخابی و نظر پرسی های بی پایه واساس از جوانانی که ناآگاه از گزینه های خود هستند. در فیلم «شوک» بی آنکه از دیدگاه های سازندگان این نوع موسیقی ها و آگاهان از این نوع گرایش های اجتماعی پرس و جو شود نتیجه گیری نامنصفانه ای از نوع زندگی و سلیقه های متجددانۀ جوانان گرفته شده است. از اینرو بد نیست به گونه ای حتی با نوشتاری کوتاه این موج موسیقی متفاوت نسل معاصرمان را مستند کرده و به سازندگان و مخاطبین فیلم «شوک» دیدگاههای دیگری را نیز نشان دهیم. از آنجائی که در این فیلم تلاش بر انحراف افکار عمومی و ارتباط این جوانان و موسیقی مورد علاقه آنان به شیطانپرستی و مواد مخدر بوده و همچنین بیشترین حمله بطرف موسیقی و موسیقی پردازان رپ فارسی شده، بد نیست ما نیز بیشتر بر روی این نوع موسیقی تمرکز کنیم و بطور خیلی خلاصه به آن بپردازیم. به امید آنکه آموزنده و روشنگرانه باشد. >>>