سه مرتضی آوینی

مثل خیلی از ماها، مرتضی آوینی، در واقع سه نفر بود. آوینی اول یک جوان هیپی نقاش و شاعر و خوره‌ی فلسفه‌ و ادبیات است که در دانشکده‌ی معماری دانشگاه تهران در سالهای اول دهه‌ی پنجاه برای خودش بساطی دارد. من بخاطر کنکجاوی‌ام به این قسمت از زندگی آوینی خیلی پرس و جو کرده‌ام و بر اساس آنها می‌توانم بگویم که آوینی آن زمان یک جوان غیرمذهبی خوشگذاران اهل فکر عاشق‌پیشه و دخترباز و اهل الکل و مواد مخدر و سینما و موزیک راک بیتلز و لد زپلین و ریش و موی بلند، با گرایش‌های فلسفی و اقتصادی چپ و علاقه به سبک‌های گوناگون معنوی دنیا، البته با لجاجت و استقلال فکری است. این آوینی بسیار آدم جالبی است که اتفاقا جمهوری اسلامی با نادانی آن را سانسور می‌کند. >>>

Boom? Or bust!

If Iran’s oil production capacity remains stable its oil revenue continues to rise drastically due to surging oil price. However, there are some indications that Iran’s production capacity may be diminishing as much as 5% per year according to some analysts. If such speculations are true, the growth of Iran’s oil revenue will decelerate through time. But the troubling issue for the government of Iran is not the extent of oil revenues but the fluctuations in price of oil that have been more intense in recent years>>>

به آقای سيد علی خامنه ای

آقای سيد علی خامنه ای! اگرچه دون شأن من ـ بعنوان يک نويسندهء گريخته از جهنم حکومت اسلامی ـ است که «دنيادار» ی چون شما را مخاطب قرار دهم، و اگرچه می دانم در بين نزديکان و اطرافيان شما آدم با جنمی پيدا نخواهد شد که اين نوشته را به ديد شما برساند، اما، در آستانهء سفر هفتهء آينده تان به استان فارس، فکر کردم چند نکتهء با اهميت ـ از نظر خودم ـ را با شما در ميان بگذارم باشد تا شايد اين سفر را با اشراف و آگاهی بيشتری انجام دهيد. >>>

Friday

Silent Friday.
Desolate Friday.
Friday dreary as decrepit alleys.
Friday of ill lazy thoughts.
Cunning-wide-yawns Friday.
No-anticipations Friday.
Friday of surrenders. >>>

Time to talk

The world is anxiously watching the US and Iran as so many of the issues confronting the international community and our citizenries are currently held captive by our inability to work together to resolve them. Terrorism, military nuclear capabilities, energy, Iraq, and the Israeli-Palestinian dilemma are all major issues confronting the US and the world. All of these challenges are intrinsically linked with Iran and none can be sufficiently addressed or resolved without an appreciation for Iran’s role in each>>>

Dominating others

Published during revolutionary times in Iran in 1979, Missing Soluch is a 500-page tribute to the socialist ideas that so enthused the Iranian intellectuals and writers of that period. Mahmoud Dowlatabadi, who comes from a village in the north-eastern province of Khorasan, has worked in agriculture, as a craftsman, and in theater in Tehran. Published about ten years after the revolution, his longest novel and perhaps the longest existing Persian novel, Kalidar (10 volumes), earned him a permanent place in the history of Persian literature. Kalidar, is about the simplicity, dignity and bravery of ordinary people in a village in Khorasan>>>

The Pomegranate Path (3)

Back at Ollie’s house his mother was brushing her long, silky black hair after having taken her evening shower.Sitting at her vanity mirror in her house robe and slippers, she looked intently at the fine lines which in the past few years had begun to form around her eyes.Even now at forty-nine, she was a fine-looking woman by anyone’s standards. Every night, she meticulously went through the same routine of applying an assortment of expensive creams and lotions to her striking face and gorgeous neck.No one could ever accuse her of not trying her very best to hold back the toll that the hands of time inevitably inflict upon every once young and once beautiful woman.She wasn’t entirely convinced that her regimen of beauty products was having the desired effect, but at least she wasn’t giving up without a fight>>>

189 Steps

I trip down 189 steps...
One: my wife executed in Tehran
Two: my mate leaving me in Venice
Three: my son living between two homes
Four: my sister giving birth in prison
Five: my brother buried in an unmarked grave
Six: my failing eyesight
Seven: my sorrows of exile >>>

Joy vs. suffering

I wish to start this article by first making sure readers fully understand what culture is and can fully distinguish nations, races, tribes, ethnicities, etc….. from cultures. Culture is generally defined as the “Pattern of Human Activity” or as they say here in America the “Way of Life”. It is important to know that several cultures can co-exist within the same country or amongst the same race or ethnical group, even if those cultures are in conflict in many aspects, as long as all follow the same established civil rules>>>

Know thy challenger

For geopolitical as well as geostrategic reasons any Middle East policy which does not encompass a detailed long term policy vis-à-vis the Islamic Republic is a costly exercise in futility. This hypothesis can best be validated by a simple dissection of the events in Lebanon, Israel, including the territories, Afghanistan and Iraq. In every instance the clash of the Islamic Republic’s agenda with those of the West has bogged down any meaningful progress. So the germane question that comes to mind is why such a knowledge deficit about a country as important as Iran?>>>

تصادف با شیر

کم کم دارد جزئیات به یادم می آید! من هم یادم نیست از کجا می آمدیم یا کجا می رفتیم. همین قدر یادم هست که ماشین را در دنده ی خلاص گذاشته بودم، گرم اختلاط بودیم و سرازیری جاده ی"پهلوی" را که "مصدق" شده بود، و هنوز مانده بود تا "ولی عصر" بشود، آرام به پایین می لغزیدیم، که ناگهان اتفاق افتاد. نزدیک بود قالب تهی کنم. آره! یادم هست که جیغ کوتاهی کشیدی که بیشتر شبیه به یک ناله بود، انگار که بگویی؛ خدایا! یا عجب بدشانسی! همان وقت بود که متوجه شدم چیزی پیچیده در یک چادر، روی کاپوت ماشین می لغزد. مثل این که در آن لحظه هیچ کداممان جلو را نگاه نمی کردیم! تعجب من هم از همین بود. در درازای چند ثانیه ای که ترمز کردم و پایین آمدم، صدها فکر در ذهنم می چرخید.>>>

…و

"من شعر نمی‌نویسم: واقعیت‌ها را می‌نویسم". روژه‌ویچ می گفت. روژه‌ویچ آزرده و عاصی. ۱۹۶۹. تقریبن چهل سال گذشته است و این حرف او هنوز طنین سنگینی دارد. در جهان مصنوع ما، جایی که هر چیزی بر صحنه‌‌ای آراسته می‌شود تا "واقعی" جلوه کند، مردم به ناظران بی‌تفاوت و ناتوان واقعیت فروکاسته‌اند. بمباران اطلاعاتی و تسلط تکنولوژی بر بیشترعرصه‌های زندگی اجتماعی (ماشین مَجاز‌سازی) کمتر رمقی برای درگیری رگی و خونی با واقعیت باقی گذاشته است. در این جهان بازگشت به واقعیت شرط اساسی بازگشت به خویشتن و در نهایت کشف دوباره‌ی شعر است. >>>