Archive - Dec 16, 2008 - Article

An Iranian love story

After Sept. 11, 2001, journalists turned to Encyclopaedia Iranica to learn about Afghanistan, part of the "Iranian cultural continent." The staff of Iranica, headquartered at Columbia University's Center for Iranian Studies, is now at work on the 13th volume, which includes the letter “I,”--and the current focus: Iran. Despite his smiling face on the Encyclopaedia Iranica Web site, managing editor Ahmad Ashraf tends to wear a solemn countenance and drives himself and his staff as if they were on a newspaper deadline. Housed in a small duplex in the back of a stately turn-of-the-century building near Columbia University, the tension is palpable inside>>>

Illusion

“I’ll be home a little late,” Adam said to his wife on the cell phone. “How late is late? You know we have guests tonight. Salad and entertainment are your responsibilities.” Shiva said. “That’s exactly why I’ll be late. I need to get a book before I come home. I’ll show you some incredible artworks. A co-worker of mine had a calendar designed with optical illusions. They’re amazing. You’ve never seen anything like it.” “You mean like M. C. Escher’s artwork?” She asked. “Yes, but more mystical. Some of them are really mind boggling. These artworks really threw me off. You’ve got to see them.” “Known artists?” “Most of them are not. We’ll find out tonight.” “Hmm, that’d make an interesting subject of conversation.” >>>

من خود ایران هستم!

در تركیه خود را بیحقوق می‌بینم، در فرانسه پناهنده و در امریكا شهروند؛ اما در همه حال یك تبعیدی. سه صفت نخست، وضعیت قانونی مرا در كشوری كه به آن وارد شدم نشان می‌دهد و صفت آخرین، ذهنیت مرا نسبت به وطنی كه ناگزیر به ترك آن شدم. خواه در امریكا بمیرم، روبروی پسرم "آزاد" كه بر بالینم ایستاده و خواه به وطن بازگردم، اگر روی آزادی را ببیند، باز من یك تبعیدی خواهم ماند. درست مثل آن دریانوردی كه نوار آواز او را در كلاس‏ درس‏ فرانسویم در دهكده‌ی "شانتونه" در سال 83 شنیدم كه پس‏ از سال‌ها كه به میهن بازگشته بود آنجا را غریبه یافت و دوباره به سوی دریا بازگشت. نباید خود را گول بزنم: چه خود را در لس‏آنجلس‏ جزیی از یك جامعه‌ی "موفق" ایرانی امریكایی ببینم و نام این شهر را به "تهران‌جلس" تغییر دهم، و چه خود را چون نادرپور شاعر غریبه‌ای در "شیطان‌جلس" بینگارم، باز یك تبعیدی خواهم ماند. پس‏ بهتر است كه به جای خودفریبی، هویت خود را بشناسم و آن را قدر بگذارم.>>>

عطش

گاه دیده ام نیشخند عقربه
در چهرهء صامت یک ساعت
گاه حس کرده ام خستگی کفش
در دویدنهای بیهوده، بی آهنگ
گاه فهمیده ام سایهء ماسیده به دیوار
در کلافگی ظهر یک خورشید >>>

Christmas biscuits

...>>>