Archive - May 26, 2008 - Article

Behind the Garden Door - Love

For the most part it was the circumstances – we were literally thrown together by the restrictions imposed on us from the outside and, like prisoners in a jail cell, we turned to each other out of necessity. It was really quite ironic – the very things that should have kept us apart: our different religions, the tyrannical nature of the regime and its constant attempt to control intermingling between man and woman, the political intrigues, our very cultures and mindsets – all these were washed away in the tidal wave of the revolution like matchsticks, causing us to become closer, and, having no one but each other to turn to, ever closer still>>>

برنامه ی یکسان

ویدیو با این جمله هیلاری کلینتون آغاز می شود که «ایرانیان باید بدانند که اگر من رییس جمهور شوم به ایران حمله می کنم.» چه جمله ترسناکی که واقعا خون را به چهره همه ما ایرانی ها می دواند. ولی به عنوان یک شهروند مطلع باید بتوانیم بعد از این که خشم خود رو فرو خوردیم درباره این موضوع با دید کنجکاوانه تری قضاوت کنیم. مثلا این که باعث تعجب است که کسی که تا به حال بر دیپلماسی با ایران تاکید داشت به این صراحت می گوید که حتما به ایران حمله خواهد کرد. و چقدر بیشتر مایه تعجب که گروه های ضد جنگ درباره این کاری نکردند و بلافاصله هیچ عکس العملی نشان ندادند و از آن عجیب تر این که سوالی که توسط مجری برنامه پرسیده شده از این ویدیو کاملا حذف شده است. چرا>>>

"دل بسته اي ؟‌"

درچشمهی ِ ديوانگي
در زجر ِ ناهنجار ِ اين آوارگي
در ساحت ِ بيگانگي
پايان ِ دورافتادگي
برديده اي ؟
برعمق ِ اين گم گشتگي
خنديده اي ؟ >>>