Glimpse of Hope

Under the sun, through the night;

With a load of memories, a taste of happiness, a glimpse of hope;

I trekked the lands, crossed the oceans, wandered through time, through space >>>

Killing Peace

Prime Minister Benjamin Netanyahu's speech to a joint session of Congress brought political theater to a new height-and the State of Israel to a new low. With his unabashed arrogance and demagoguery on display as never before, Netanyahu's address effectively slammed shut any window of opportunity for a peace settlement. Perhaps he could not hear the windows closing through the deafening applause of more than two dozen standing ovations from the members of Congress>>>

Shane & Josh

Today, I carry the torch of a rolling hunger strike for Shane Bauer and Josh Fattal, two American journalists who have been detained in Iran for more than twenty months without a trial. In these long twenty months, they have only been permitted two short phone calls, one family visit, no opportunity to write a letter to their loved ones, and since October last year, they have only spoken to and seen prison guards. Their families do not even know how they are coping. Shane and Josh's story is unfortunately not an uncommon one>>>

سیلویا

با سیلویا تو جنگل نزدیک خانه آشنا شدم. داشتم دوچرخه سواری می کردم که تو بیشه ی نزدیک رودخانه دیدمش که مچ پایش را گرفته بود. نگاهش کردم و با چشمهایم گفتم اگه بخواد بهش کمک می کنم. لبخند خفیفی زد. دوچرخه را کنار درخت تنومندی پارک کردم. به طرفش رفتم. بهش گفتم: دراز بکش و پاتو بیار بال. به نرمی نگاهم کرد و روی سبزه دراز کشید.مچ پاشو آروم شروع به ماساژ دادن کردم>>>

مورچه های تونسی

آقای ادیبی، دبیر بازنشسته زیست شناسی، آدم محترمی در محل بود. با وجود آنکه بیست سالی از بازنشستگیش می گذشت، حتی برای خرید های معمولی هم لباس های هر چند از مد افتاده و کهنه ولی مرتب و اطو کشیده، می پوشید. همیشه غم این داشت که اتفاقاً شاگردان قدیم خود را ببیند و آن وقت اگر پوشش مناسب یک دبیر بازنشسته نداشته باشد!؟... باعث شرمندگی تام خواهد بود>>>

تبخال

خوشبخت زمان ماست تبخال لبت
تبخال نگو ، بگو شده خال لبت

این خال گزنده عین  زنبور عسل
شکر خورد از چشمه سیال لبت
>>>

Rest in peace, gallant sister

We - Arabs, Iranians, Afghans, Africans, Asians, etc - are in an inaugural moment of our renewed claims to our history, humanity and dignity. Today in the streets of Tehran, Kabul, Baghdad, Damascus, Cairo, Tunis, Tripoli, Sanaa, Manama, and scores of other major and minor cities from the Atlantic to the Indian Ocean, our people are busy writing the allegorical parables of our future claims on who and how and what we are. Our people are writing new legends, crafting new metaphors, coining neologism for our emerging poetries>>>

500,000 or 5 Million?

If you go with the official count (which is the one that counts for anything you want or think you deserve from the US government), then off or accurate, like it or not, the 400k number is going to be it. And that makes us 0.13% (or 1 tenth of one percent) of the US population. Or, smaller than the Viet-Namese, the Filipinos, and of course much smaller than the Chinese. All the Asians combined are less than 7% of the US population>>>

Big Fuss Over Nothing

Recently, I noticed an email in my inbox which had the name of Anousheh Ansari on it. Soon after a glance, I realized that, this is something that must have been sent to all Iranian dot com members whose email addresses have been generously given to NIAC and supplied to others to spread their propaganda and present themselves as a real force for making any change in regards with American policies towards Iran. Before I go any further, I need to write a few words about Ms Ansari whose name appeared on an email sent to me without me asking for it>>>

بد حجاب

آی مردمان خفته به بالین سرد نادانی‌!
چشم بگشایید
و ببینید
دختران این سرزمین را
شیرزنان شیرین وار >>>

چه کسی ما را به مدارا خواهد خواند؟

خبر آنقدر ناگوار و یکباره بود که باورش را نا ممکن می کرد: هاله سحابی درگذشت. با بهت روبروی این صفحه لعنتی کامپیوتر نشسته بودم و در حرکت های عصبی لابلای صفحه ها ی ایننترنتی دنبال تکه خبرهایی میگشتم که راوی مرگ عزیزی بودند. تکرار خبر قطعیت فاجعه بود. هاله تصویر پدر در آغوش گرفته بود تا پیکر عزیز او را که چراغ زندگی اش بود به خاک بسپارد که زیر ضربه ها و دشنام های ماموران حکومتی از پار درآمد، قلب پاکش از ضربان ایستاد و هلاک شد>>>

Last Drop

Our failure to unite, our failure to accept our differences and rally under one flag, our failure to create a viable leadership for the opposition, our failure to meet the courage of those who have more of it than we do, our failure as an united opposition is responsible for her tragic death. It is this that I mourn. This helplessness that I feel, this paralyzing distance that separates me from the hallowed ground on which Haleh and others have shed their blood is why I weep>>>

مبارزه برای آزادی «زندانیان وجدان»

به جرأت می‌توان گفت که امروز کمتر زندانی سیاسی یا عقیدتی در دورافتاده‌ترین نقطه جهان است که نام عفو بین‌الملل را نشنیده باشد و یا اگر نام یک زندانی سیاسی یا عقیدتی به این سازمان برسد سازمان برای احقاق حقوق او مبارزه نکند. محوری‌ترین طریق این مبارزه در عین حال ساده‌ترین آن نیز هست: نامه‌نویسی اعضا به مقامات یک کشور برای آزادی یا تأمین حقوق زندانی و یا به خود زندانی برای اعلام همدردی و تقویت روحیه او>>>