Start With Visas

President Obama should honor this promise by fixing a glaring problem for young Iranians seeking to study here: the Single-Entry Visa policy. For many young Iranians, studying abroad offers a reprieve from the repression they face at home from their government. Students have faced increased restrictions since 2005 under Ahmadinejad that has only escalated in the aftermath of the 2009 elections. And students seeking to study abroad are pressured not to study in the west, with some Iranian officials even threatening to ban study in the US entirely>>>

It Matters

Like any intergovernmental body, the UN Security Council certainly has its shortcomings, but I strongly disagree with your overall assessment that the Council has done little in the less than five years since its founding. Your ill-informed opinion of the full range of the Council's activities does a disservice to the thousands of victims who have been helped by the Council's attention>>>

From Koorosh to Khoresh

Before Cyrus, Iran was made up of a collect of tribes and states. The diets of these people in Persia were very simple made up of bread, cheese and some forms of vegetables and fruit. By the early 6th century BC under Darius I, Iranian people’s diet was varied namely the nobles and kings. This included all sorts of meats, vegetables (imported from India and the banks of the Nile) nuts (from the hills of central Iran) and complex dishes>>>

صادق هدایت و برتری نژادی

نمی دانم اما کافی‌ست که به آلبوم های خانوادگی عکس های دوران رضاشاه نگاه کنیم تا دریابیم که گذاشتن این نوع سبیل رواج همگانی داشته و مانند سبیل پرپشت ملی ‌گرایان و ریش شرعی اسلام ‌گرایان نشان از دلبستگی ‌های آرمانی می ‌دهد. در آن زمان تب هیتلردوستی در کشور بالا گرفته بود و طبیعتاً گذاشتن سبیل هیتلری نیز میان جوانان باب شده بود>>>

پل مدیریت

پیرمرد کنار دست راننده جا به جا شد. به دقت نگاهی به صورت شوفر جوان انداخت و گفت: من پل مدیریت پیاده می شوم. راننده با بی حوصلگی اصلاً نگاهش هم نکرد و زیر لب غرغر کرد: باشه! پیرمرد بدن نحیفی داشت با کله ای به اندازه توماس مان. دماغش مثل بینی مجسمه های جزیره آستر بود. راننده قیافه مچاله شده ای مثل ادگار آلن پو داشت. به همان عنقی>>>

درد

می کاود روح ِبی صبرم
می گوید و می گوید
و تیغ  فرومی کند باز
در زمان
بیرون می کشد از سیاهی ِستیز >>>

Democracy by Other Means

The President of Carnegie Corporation, Vartan Gregorian (an Iranian-American), suggested in 2009 that President Obama should send a letter of friendship to Tehran. About the American response to the 1979–1980 hostage crisis he proposed that President Obama should write that “[n]o country, certainly no country in posses­sion of the vast power of the United States, would have failed to act under such circumstances. But we restrained our response, because the powerful have the option not to exercise their power…out of a sense of responsibility.” >>>

چه ظهوری بسیار نزدیک است؟

اخیرا چشممان به ویدئویی هشت قسمتی در یوتیوب تحت عنوان «ظهور بسیار نزدیک است» روشن شده که بی شک نمایانگر حد اعلای تقلای پروپاگاندایی حکومت آسیدعلی و آمحمود می‌باشد. تلاشی که معلوم نیست در راستای چه هدف نامعقولی است. آخر، حکمت این کارهای احمقانه چیست؟ چرا نمیتوانند در صلح و آرامی و مدارا با جامعه بین‌المللی ادامه به چپاول و حیف و میل ثروت بی‌پایان کشور بدون اینکه مردم را دچار فاجعه جنگ کنند بدهند؟ >>>

زندگی و مرگ یک قوزی

شش نفر قوزی ردیف نشسته اند روبروی قاضی. آن قدر کریه و بد قیافه اند که نمی شود به شان نگاه کرد دراز، کوتاه، باریک، پهن و هر کدام به نوعی بی قواره. اما همگی در بدبختی و فلاکت اشتراک دارند و در قوز پشت شان و هم چنین در حکم دادگاه، همه از دم اعدام. در دادگاه هیچ کس حرفی نمی زند. هیچ کس اعتراض نمی کند. هیچ کس از هیچ کس دفاع نمی کند. هیچ کس شهادت نمی دهد. اعلام حکم تنها صدایی است که شنیده می شود، حکم اعدام>>>

اصفهان در جاز و شیراز در ناپا

در حدود یک سال پیش بود که به کمک اینترنت و جادوی یوتیوب چند قطعه موسیقی جدید شنیدم. کارها مخلوطی بود از موسیقی کلاسیک ایرانی با کمی موسیقی جاز. از یکی از این کارها خیلی خوشم آمد. تنظیم و ورسیون جدیدی بود برشعرمشهوروقدیمی" خوابم یا بیدارم " ایرج جنتی عطایی که سالها پیش توسط گوگوش اجرا شده بود. بعدتر کارهایی بیشتری از این گروه شنیدیم>>>

A play “just” about love

Khosrowjah has recreated that seminal debate in her play about a play, and like Sean and Atoosa, each of us will come away with a different judgment about the characters. Some would say she slept with him to get her play produced. A favor for a favor. Others, like me, would see two people looking for an excuse to fall in love. Still others may favor their attention on the intellectual dialogs about how East and West typecast each other>>>

Eshgh e Aasemaani

...>>>