Human Rights

دادگاه های فرمایشی و نمایشی

عدم مشروعیت اخلاقی و وجاهت قانونی اعترافات آقایان عطریانفر و ابطحی و آنها که در آینده نزدیک در صحنه ای که بشکل دادگاه آراسته شده است علیه خود شهادت خواهند داد در انظار ایرانیان و جهانیان از آفتاب نیمروز روشنتر است. آنچه مبهم است بهره هوش سیاسی آنهائیست که چنین نمایشی را براه انداخته اند. میگویند دشمن دانا به از نادان دوست. توجه کنید که این دوستان نادان چگونه با تکرار اتهام "انقلاب مخملی" جمهوری اسلامی را در جای نظامهای تمامیت خواهی که یکی بعد از دیگری به زباله دان تاریخ میپیوندند گذاشته اند. چه سودای این گروه باورمند نمودن مردم باشد و چه ارعاب آنها، قدر مسلم اینست که آنها ظاهراً صدای افتادن طشت رسوائی اینگونه نمایشهای مخوف در جهان را نشنیده ان>>>

مجاهدین انقلاب چه می‌گویند؟

جنبش سبز به استناد نیروهای شرکت کننده در آن و شعارها و خواست‌هایی که مطرح کرده و ترکیب افرادی که در چند هفته گذشته به دلیل شرکت در آن از سوی عوامل وابسته به حاکمیت مورد ضرب و شتم قرار گرفته و مجروح و کشته یا زندانی شده‌اند، یک جنبش ملی است که هیچ حد و مرز ایدئولوژیک و سیاسی را به رسمیت نمی‌شناسد. شعار «ما همه با هم هستیم» بیان کننده خصوصیت فراگیر و ملی آن است. کسانی که با مرزبندی‌های سیاسی یا ایدئولوژیک در مقام محدود کردن جنبش در قالب‌های محدود مورد نظر خود بوده‌اند در برابر کشته‌ها یا مجروحان یا زندانیانی که در قالب فکری و سیاسی آنان نمی‌اندیشیده‌اند چه پاسخی دارند؟ آیا اینان می‌پندارند که اگر کسی خواهان آزادی انتخاب است باید این آزادی را فقط در چهارچوب یک نظام مشخص بطلبد؟ >>>

آب در هاون کوبیدن

در ایران معاصر اعتراف گیری تاریخچه ای دیرپا دارد و در رژیم سابق و فعلی به وفور مورد استفاده قرار گرفته است. پرویز نیکخواه، کورش لاشائی، رضا براهنی، غلامحسین ساعدی، و پرویز قلیچ حانی از معروفترین قربانیان پروژهء اعتراف گیری در رژیم پهلوی به شمارمیروند. پرویز نیکخواه در دادگاه به عنوان یکی از عوامل طرح ترور محمدرضا شاه در سال ۱۳۴۴ به ده سال زندان محکوم شد و مدت شش سال در مقابل فشارهای ساواک ایستادگی کرد ولی به یکباره مقاومتش در هم شکست و در ششمین سال زندان به جرم خود اعتراف کرده و شروع به همکاری با رژیم شاه کرد. پس از آن بود که از کسوت یک قهرمان خارج شده و حتی بین همفکرانش در گروه های چپ نیز به عنصری منفور و خائن بدل گشت>>>

Images of Camp Ashraf

The disturbing images of Iranians being threatened and beaten and killed has become all too common these days on all the online media. When I see baton-wielding men in uniform beating civilians, wherever they are from, I am disheartened. When I see that the victims are from my own country, I see in their faces my sister, my mother, my aunts and uncles and grandparents, and I am sickened. On July 28, 2009, Iraqi forces stormed Camp Ashraf, the compound of the Mujahideen Khalq Organization since 1986. Seven members of the organization were killed, and the number of those injured is still unclear, but likely very high. Dozens of members have been taken into custody for questioning. The headquarters that houses some 3400 Iranian men, women, and children, had been under the protection of the U.S. government>>>

Confession of an Islamic Republic supporter

First they came for monarchists
and I did not speak because I was not a monarchist

Then they came for Kurds
and I did not speak because I was not a Kurd

Then they came for the left
and I did not speak because I was not a leftist >>>

Ever so dearer to us

Dear Mr Abtahi, In such circumstances, even if you have actually made the confessions that the lying, outrageous and preposterous news agencies have attributed to you, they would not reduce your value in the least. You were not a nameless, opportunist who would join a group for a short while, motivated by greed and ambition, in the run-up to the elections, only to make such confessions after a few hours of interrogation and threats, and add something to them to gain favors. You are a well-known personality and your weblog alone proves that you have been, and still are, one of Iran’s thoughtful and prestigious politicians; one who has withstood several weeks of continuous pressure, so crushing that we may not even be able to imagine it>>>

These Hands

Shhhhh…
she whispered through the crack in the wall
Listen!
Do you hear me?
I am still here!
I am still here!
Do you hear?
She stretched her hands outside…
Less than 5 minutes >>>

We will never be silent

I am Mehdi Saharkhiz, Proud son of the journalist and political activist Isa Saharkhiz. He is in jail for speaking his mind in opposition to the dictators that hijacked the elections in Iran. He was kidnapped in a way that his ribs were broken, he is kept in solitary confinement in an undisclosed location. My dad dedicated his life in order to depose the Shah and help with the establishment of the Islamic Republic of Iran—a republic that was supposed to be free and respect peoples’ votes, voices, and opinions. My father spent years fighting Saddam whom had illegally entered Iran's sovereign land and imposed a war against the Iranian people. He fought alongside his brother, my uncle, Saeed who was eventually killed in the war, and millions of other brave Iranians>>>

Iranian You

I am part Iranian, part Danish. Mention of my Iranian blood stops people in their tracks these days. It used to be something that most outside our San Francisco bubble avoided. "Iranian". Not anymore. The world is watching, not enough, but the world is finally watching. So people want to know how I feel. What is this conflict about? How am I impacted as an Iranian woman? Yes, they hear the catch word of the day, "Iranian", and they want to know how I feel. Hm. I was on Facebook the moment the video of the now-well-known-then-unknown-and-nameless-woman Neda's death was released. I watched her die>>>

Point of no return

More than one month has passed since the ruling faction of the Islamic Republic tried to silence all voices of dissent by rigging the election results and staging a semi coup-d’etat. By now it looks like a large portion of young Iranians have come to share the views that many intellectuals and progressive forces have had since before the elections: a regime which is founded on injustice and fear is not reformable; a view that reflects the realities of the streets of Iran today. Meanwhile, the so-called reformists and their supporters outside Iran, who had received a severe blow on the night of the elections, saw their game of haggling within the system completely crushed and ruled out by the Supreme Leader>>>

مبارزه بي خشونت

مبارزه ء بی خشونت بر اصل ساده ای استوار می شود و آن نافرمانی است. اصلی که به ما می گويد مردم هميشه اوامر حاکمانشان را اجرا نمی کنند و گاه قادرند به کارهايی دست بزنند که بر ايشان ممنوع کرده اند. زيردستان از قوانين زبردستان تخطی می کنند. کارگران با اعتصاب خود اقتصاد را فلج می کنند. بورکراتها از انجام دستورات ساده سرباز می زنند. دانشجويان از خطوط قرمزی که برايشان معين شده عبور می کنند. نيروهای انتظامی از سرکوب خودداری می ورزند و حتی دست به شورش می زنند. وقتی همه ء اين اقدامات با هم رخ می دهند مردی که تا مدتی پيش از آن شاه يا ولی فقيه بوده در اندک زمانی تبديل به شهروندی عادی می شود. قدرت سياسی وقتی مردم حمايت خود را از آن دريغ کنند به سرعت از همان می پاشد>>>

Simplistic and shallow

During this highly emotional and volatile period in our history “Stoning of Soraya M” is released and what a timely arrival as if Hollywood had possessed a looking glass into the future. At the first glance, a movie that exposes the brutality of theocratic regime and its repressive laws and customs must be welcomed by all freedom loving Iranians, but the whole project reeks of an odious distortion. Presumably, in pursuit of freedom and justice we must embrace any document that exposes the brutality of evil and dark forces that extinguishes life and liberty. But the film makes rather spurious presumptions, and that is precisely the problem with the film; Iran is an arid land dominated by forces of darkness and evil doers>>>

از چنگالش خون باز هم

حقه‌ها در حقه ها
مردان زنان حتا کودکان
را لحظاتی بی حس
اما آفتاب فصل بیداری
و مردمی مقاوم باز هم
ایران زنی با ندای آزادی
در هم میشکند
اسارت از رژیم تازی
>>>