Op-Ed

از حکومت تا «رژيم»

آيا هيچ از خود پرسيده ايد که چرا در ادبيات معمول و رايج سياسی و روزنامه نگاری، اغلب می بينيم که، مثلاً، از «رژيم تهران» سخن گفته می شود اما کسی از «رژيم پاريس» سخنی به ميان نمی آورد؟ و اگر هم به چنين موردی بربخوريم با تعجب از خود می پرسيم که «رژيم پاريس» ديگر چه صيغه ای است؟ می خواهم بگويم که در اين واژۀ «رژيم» راز و رمزهائی نهفته است که گشودن آنها پيچيدگی های برخی از معانی ظاهراً بديهی اش را آشکار می سازد. اگر به معنا و تعريف فرهنگ واژگانی «رژيم» مراجعه کنيم می بينيم که آن را بصورت «روش يا سيستمی برای حکومت و اداره کردن» تعريف می کنند که می تواند به يک فرد، يک گروه، يک دولت يا يک کشور مربوط شود. به عبارت ديگر، اين واژه را، در معنای عام اش، می توان در مورد همۀ روش های حکومت و اداره، و نيز سيستم های حاکميت و مديريت بکار برد. اما همۀ ما به تجربه دريافته ايم که برخی از واژه ها، به هنگام کاربرد روزمره، از «عاميت» خود می افتند و معناهائی اختصاصی می يابند>>>

بگو تا خون بریزم

رئيس "جمهور"حکومت اسلامی آقای دکتر احمدی نژاد روز چهار شنبه ۲۹ آبان در زنجان گفتند, ملت ایران, یعنی امت حزب الله, با "چاقو" دست و پای بد خواهان به حقوق ملت ایران, و مخالفان, را قطع خواهد کرد. تهدید آقای "دکتر" با چاقوی خوش جنس و خوش دست زنجان, آنهم درکشوری با دستگاه های عریض وطویل امنیتی و نظامی و نیروهای آزموده و با تجربه و سلاح های مدرن - که بمب اتمی هم به آن اضافه خواهد شد- و نیز معرفی امت شان به عنوان ملتی "چاقو کش", تعجب و اعتراض عده ای را برانگیخت. این بر انگیختگی ی تعجب و اعتراض پیرامون بیانات آقای رییس جمهور حکومت اسلامی , متاسفانه نشان از بی اطلاعی برانگیخته شدگان از جایگاه چاقو و قمه در ذهنیت و فرهنگ حکومت اسلامی (که قمه زنی یکی از بارقه های چنین ذهنیت و فرهنگی است), و رابطه ی تاریخی و حسنه مسلمین و رهبرانی چون آقای احمدی نژاد با این آلات قتاله دارد>>>

توجيه تفکر ضد خردمداری

مهم ترين قدمی که امسال در بزرگداشت حقوق بشر برداشته شده، از سوی دو تن از فعالين حقوق بشر بود که به شکل مخالفتی علنی با نقض حقوق بشر به بهانه ی تئوری «نسبيت فرهنگی» صورت گرفت. اين دو فعال حقوق بشر، خانم شيرين عبادی و آقای وول سويينکا، برندگان جايزه ی صلح نوبل از دو کشور ايران و نيجريه، بودند؛ دو کشوری که هر دو بر اساس شريعت اسلامی اداره می شوند. در اين اعتراض، خانم شيرين عبادی، بعنوان يک حقوقدان، ساختار «شورای حقوق بشر» را از يکسو، و «نقض حقوق بشر« در کشورهای اسلامی را، از سوی ديگر، به پرسش گرفت؛ و آقای وول سويينکا، نويسنده ی انساندوست نيجريه ای نيز رسماً عليه ديدگاه «نسبيت فرهنگی» ايستاده و «وحشی گری» هایی را که کشورهاي مسلمان زير پوشش سنت و توجيه آن بوسيله ی اين تئوری انجام می دهند سخت مورد انتقاد قرار داد. >>>

Bridging the Persian Gulf

After months of intense focus on the economy, the recent attack in Mumbai was a sombre reminder that the incoming Obama administration will have to confront many other serious threats as well. Beyond terrorism, Iran's nuclear programme is also likely to be high on the president-elect's priority list. The success of US strategy in tackling and resolving these critical issues will depend, in large part, on how effectively the new administration is able to work with -- and gain the cooperation of -- the countries in the Persian Gulf. The Mumbai attack offers a case in point. The Gulf remains a major source of funding for al-Qaida and its affiliates, with millions of dollars being sent from the region to terrorist groups>>>

از قرطبه تا بمبئی 2

یکی از ترفند های توجیه گران تروریسم سنگ انداختن در مسیر تعریف دقیق و روشن این پدیده است. میگویند: "تروریست بودن" بستگی به تعریف دارد یعنی آنکس که به زعم یکنفر "تروریست" است ممکن است برای کس دیگری "آزادیخواه" قلمداد شود. این یک مغلطه محض است. تعریف تروریسم روشن و تفاوت آن به مبارزه آزادیخواهانه معلوم است. تروریسم یعنی "حمله متمرکز روی غیر نظامیان غیر مسلح برای نیل به اهداف سیاسی1". حال اگر تعریف قضیه اینقدر آسان است چرا اینهمه شکّ و شُبهه در کار آمده؟ پاسخ اینست که راز آلود کردن پدیده تروریسم معمولاً علل سیاسی دارد. بعضی از دولتها از تروریسم بعنوان یکی از اهرمهای سیاست خارجی خود استفاده میکنند. اینها در ظاهر به تروریسم حمله میکنند ولی با تروریسمی که منافع آنها را تأمین کند مشکلی ندارند و حاضرند برای آن هزار و یک توجیه بتراشند. >>>

دمکراسی و مخترعین آن

دمکراسی های غربی، ما ایرانیان سکولار و طرفدار دمکراسی را جدی نمی گیرند. کمک رسانی شان به ما به تاًیید های لفظی و اخلاقی محدود میشود... این رفتار مرددانه اروپائی ها و آمریکائی ها ناشی از چیست که نه فقط از کمک به تلاش هائی که ازطرف جامعه مدنی ایران صورت می گیرد خودداری میکنند بلکه عملا از آن نیروهائی حمایت می کنند که دمکراسی غربی را ماموریتی شیطانی از طرف کافران می دانند. کنکاش برای پیدا کردن جوابی قابل قبول مرا به طرف کتابی سوق داد با عنوان «تاریخ مختصر دمکراسی» به قلم یک استاد ایتالیائی بنام «لوچیانو کانفورا» که در دانشگاه شهر «باری» (در ایتالیا) زبان شناسی و ادبیات (فیلولوژی) تدریس می کند، تدوین شده است. وی در این کتاب تلاش می کند برای رفتار ضد دمکراسی دمکرات های غربی جوابی پیدا کند.>>>

New Challenge

The current animosities between the US and Iran governments superficially are claimed to be rooted in the Iranian nuclear program and the support of international terrorism by the rulers in Iran of. Yet, more research of non-dedicated media will reveal that the central disparity between Washington and Tehran is the West’s refusal to take in Iran as a trade partner and its denial of Iran’s yearning to become part of the globalization brotherhood. Certainly there are those elements in Iran who wish to keep the status quo and maintain a deregulated economy, which tremendously serves to enrich them. But, the more practical politicians in Iran realize that globalization is a world reality and they want to be a part of it>>>

از قرطبه تا بمبئی

این هفته مسافر آندلس بودم. رقص صحنه های خونین بمبئی را در شهر زیبای قرطبه بروی شیشه تلویزیون دیدم و بیاد عملیات خرابکارانه چهار سال قبل در ایستگاه قطار آتوچای مادرید افتادم و شبی را که در آتن به بیخوابی و دغدغه به تماشای حوادث اسپانیا و نوشتن بسربرده بودم.1 بعد وقایع یازدهم سپتامبرهفت سال قبل و صبح شومی را بیاد آوردم که مرا مانند منجنیقی از برج عاج نوشتار های تخصصی به دنیای مقاله نگاری پرتاب کرد. اساتید ما همیشه واژه ژورنالیسم را در برابر کار جدی آکادمیک بکار میبردند. ولی جای تردید نبود. وقتی بناممان انسانها را در ساختمانهای تجاری و ایستگاه های راه آهن و هتلها قصابی میکنند و دینمان را به آئین خون و مرگ مسخ میکنند دیگر چه جای نوشتن برای گروه معدودی از هم ریشان دانشگاهی است؟ در این چند ساله نوشتن برای مخاطبین عام را نه تنها راهی برای مقابله با خشونتِ نیست انگارانه تروریسم اسلامی بلکه تسکینی برای اعصاب و روان خود در این جهان ناآرام نیز یافته ام. البته کار با نوشتن تمام نمیشود ولی شاید بعضی کار ها با آن شروع شود. >>>

معمای رضا پهلوی

آقای رضا پهلوی در مسيری خاصی که فکر می کنم به نفع همۀ ماست حرکت می کند و ما نيز متقابلاً وظيفۀ داريم که اگر ذره ای به آيندۀ وطن خود علاقه مندم، بجای بی اعتنائی عملی به سخنان ايشان، به آنها گوش فرا داريم، چند و چون آنها را بسنجيم، از آنها انتقاد کنيم و نظرات متقابل خود را در برابر ديد همگان در ميان نهيم، تا شايد چاله چوله ها پر شود، اپوزيسيون جمهوری اسلامی بتواند، در زير سقف توافقاتی حداقلی و مشروط، تا انحلال حکومت اسلامی و برگزاری رفراندوم، گرد هم آيد و «تشکيلات رهبری» را به همت آقای رضا پهلوی ايجاد کرده و از «سرمايۀ سياسی» ـ يا بزعم من، ملی ـ ايشان استفاده کند. اما، اين تصوير، با همۀ هيجان انگيزی، چند نقطۀ ضعف ابطال گر دارد و، از نظر من، اين نقاط ضعف هم به خود ايشان و هم به طرفداران شان مربوط شده و فضائی را بوجود می آورد که در آن «غير سلطنت طلب ها» آچمز و خلع سلاح شده و رغبت شان به اشتراک در اين طرح از بين می برد. >>>

Give and take

Change often occurs at a faster pace than people can comprehend. That is certainly the case with the quickly shifting political realities in Washington on Iran. In less than 50 days, America will be led by a president who made dialogue with Tehran a campaign promise--and yet he won. Perhaps even more surprising, one of the most powerful lobbies in Washington failed--in the middle of an election year--to convince the US Congress to pass a resolution calling for a naval blockade of Iran, even though the resolution had more than 250 co-sponsors. The debate in Washington is no longer whether to negotiate with Iran, but how, when and in what sequence such negotiations should take place. This, however, does not mean that talks will occur or that they will succeed>>>

Let’s Have a Referendum. Not!

Our motherland has said no to the Pahlavi dynasty, has rejected the dark ages of mullahs, has dismissed the advances of Mojahedin-e Khalq to tryout another flavor of Islam, and still awaits the revelation of a new, coherent proposal from the radical left. As a child of the revolution, I have earned the right to say on behalf of my motherland, “What part of no don’t you understand, gentlemen?” And as an Iranian woman who is anything but a “silenced, mute, and answerless mother,” I submit to you the fruit of my labor: Generations of patriots and freedom fighters raised by Persian mothers since the dawn of our civilization. Unite them to change our future! A referendum in the current environment of Iran is a joke at its best and a fraud at its worst. Upon whom will we bestow our trust to conduct and monitor such a referendum? >>>

ستیز با سانسور

گفته می شود واژه سانسور (ممیزی) یاحذف کلام و سخن, از زمان ناصرالدین شاه و توسط اعتماد السلطنه به زبان فارسی راه یافت و مورد استفاده قرار گرفت. پیش از آن که این واژه در میان واژگان فارسی جا باز کند, حذف کلام تحت عنوان ممیزی به بهانه ی حفظ حرمت " اخلاق و شریعت " در قانون اساسی حکومت مشروطه جا داده شد : "تمامه مطبوعات , غیر از کتب ضلال و مواد مضره به دین مبین , آزاد و ممیزی در آن ها ممنوع است و هر گاه چیزی مخالف قانون مطبوعات در آن ها مشاهده شود نشر دهنده یا نویسنده بر طبق قانون مطبوعات مجازات می شود. اگر نویسنده معروف و مقیم ایران باشد ناشر و طابع و موزع از تعرض مصون هستند." و کتب ضلال هم شامل " آثاری که با دین مباینت دارند" و مواد مضره به دین مبین هم "آثاری که در انتقاد از دین و مراسم و سنن دینی باشد" تعریف شدن>>>

A Time for Diplomatic Renewal

President Obama’s principal focus will need to be on Iran, because the clock is ticking on its nuclear program. He should offer direct official engagement with the Iranian government, without preconditions, along with other incentives to attempt to prevent Iran from developing a capacity to produce substantial amounts of nuclear weapons-grade fuel in a short amount of time. Simultaneously, he will need to concert an international effort to impose harsher sanctions on Iran if it rejects an outcome the United States and others can accept. The objective is simple to describe but will be difficult to achieve: to generate a suspension of Iran’s enrichment program before it builds the capacity to enrich enough uranium to provide it with this “breakout” capability>>>

Lessons from inside the ring

I understand that there is great political sensitivity when it comes to addressing women’s needs and rights in Iran and which with the increased activism on the part of women in demand of their rights is also on the rise, making it difficult for the UN and even some sympathetic government officials to work with women’s rights groups in addressing women’s needs. But certainly I believe that at a minimum there should be efforts expended to understand, take into account and build upon the innovative work which women’s rights activists in Iran have done. In fact, this should be a prerequisite for anyone wanting to address women’s rights and issues>>>

We still have a dream

While sexual assault and rape in Iraq war remains largely ignored and disregarded, while the incidence of acid attacks and rape of Afghan Women in recent weeks by Taliban forces remains unresolved, while women in Iran still enduring violence, arrest, detention and harassment perpetuated by government in physical space and cyberspace and on November 25th, the website of advocates for changing the discriminatory laws against women in Iran was filtered for the 17th time and while the endless atrocities against women in Congo, Sudan and Rwanda, forced prostitution and trafficking , honor killings, and many other forms of violence against women and girls are widespread, the global civil societies, human rights defenders, peace activists, women’s right activist and feminists embarked on the 16 Days of Global Activism Against Gender Violence>>>