Op-Ed

Collaborators of the worst kind

Israel is trying to portray herself as a nation that is defending itself, while the truth is that Israel is a cruel occupying power trying to force a people out of their land. And this is being done with the help of some Arab nations; the very same nations that constantly talk about Arab and Muslim solidarity. These nations are: Egypt, Saudi Arabia and Jordan. The often asked question, when it comes to the Palestinians, is about the role of Arab countries in the Palestinian struggle for freedom. The people not familiar with the political landscape of the area often see the Middle East as two camps, Arab countries on one side and Israel on the other. The reality is totally different. Israel has seldom been alone>>>

Palestinians vs Israel

Israel has created 2 ghettos. One in the West Bank that it and the US likes, run by a former terrorist, heading a terrorist group that has merely said that it now renounces terrorism, and has merely said that it accepts Israel. The another ghetto, in Gaza, that Israel and the US really really doesn't like, run by Hamas, an active terrorist organization that refuses to merely say "it". Now if you suddenly see that none of this makes any sense, and that this is all one big humanitarian disaster, that too is your own doing. I will admit that I most definitely see it as a humanitarian disaster. I will further admit that in the 21st century, it is an utterly unacceptable situation for any country bordering on the Mediterranean sea to conduct itself in this barbaric fashion. Especially Jews>>>

تکرار همان مذاکرات؟

می توان پرسيد که آيا در پی بقدرت رسيدن آقای اوباما در آمريکا ديگرباره در ايران شاهد تکرار دوم خرداد، آمدن خاتمی، و بقدرت رسيدن اصلاح طلبان وفادار به ولايت فقيه خواهيم بود که از آمريکا برای بقای حکومت اسلامی تضمين می گيرند و در مقابل برای رعايت حقوق بشر در ايران تضمين می دهند؟ و، در آن صورت، اگر گروه خاتمی چی ها می توانست حقوق و آزادی های مورد نظر آقای اوباما را اعطا کند چرا قبلاً چنين نکرد و تنها به «توهم آفرينی» مهلک در مورد آن پرداخت؟ و چگونه بود که ـ حتی هنگامی که دولت آقای کلينتون بر سر کار بود و هنوز شيوه های کاوبوئی بوش مطرح نشده بود و آمريکا دست دوستی بسوی خاتمی دراز کرد ـ او مذبوحانه در دستشوئی های سازمان ملل پنهان شد و نتوانست «زمينه را بر ايجاد روابط حسنه در بين دو کشور» فراهم سازد و اکنون کدام نشانه از نوتوانی خاتمی مشاهده می شود و آيا ـ اگر خاتمی به رياست رسيد و در مذاکره با آمريکا روبروی نمايندگان دولت اوباما نشست، اين دولت را همان تضمين های ميان تهی راضی خواهد کرد؟>>>

Grand Occasion, Mixed Signals

As one of millions of people in the “Middle East”, I have been watching Mr Obama’s progress from relative obscurity to presidency over the past two years. His triumph in spite of the color of his skin is a mark of progress in human history. His call for freedom and equality for all is most encouraging after several decades during which the United States has tried to dominate the rest of the world. To be sure, other US presidents have made similar calls, but Mr Obama’s do sound more sincere, especially against the background of the past eight years. However, once again from a “Middle Eastern” perspective, there have been worrying signs about the specific ideas President Obama may have in mind for this region>>>

Empowering Iranians

The situation in Iran is not good. One could argue that the economy of the country is weak and the government lacks consistencies in the laws and economical regulations. This has helped the corruption to an extent of hopelessness for any real resolutions. The unjustified social restrictions do not help the situation either. In short, the Iranian society seems unwell. The dilemma is more complicated than what appears first hand. One could argue that the economical pressures facing our society have given birth to certain cultural and social attitude unfit for an ancient civilization. People are not happy and the constant complaints about their lives in Iran become tiresome and frustrating>>>

بازنده جنگ غزه كیست؟

جنگ خونین و فاجعه‌‌بار غزه پس از سه هفته و در آستانه تحلیف رییس جمهوری جدید آمریكا آقای ‌اوباما به پایان رسید. مردم غزه این مدت را در زیر حملات سنگین شبانه روزی اسراییل با ترس و وحشت به سر بردند. جنگ بیش از 1300 كشته از مردم غزه، و از جمله سدها كودك و زن بی دفاع، بر جای‌ گذاشت. علاوه بر آن، چندین هزار نفر دیگر زخمی و مجروح شدند. تلفات اسراییلیان در جریان این جنگ از 14 نفر تجاوز نكرد. سرانجام نیز جنگ با اعلام یك طرفه آتش بس از سوی اسراییل، و سپس اعلام مشابهی از سوی‌ حماس پایان گرفت. در این جنگ، هر دو طرف متخاصم ادعای پیروزی كردند. این ادعاها هر دو تا حدی درست است. هر دو طرف این جنگ می‌توانند بر روی ویرانی‌های غزه و تلفات سنگینی كه بر مردم غیر نظامی غزه وارد شد خود را پیروز بنامند. ولی آیا این جنگ بازنده‌ای نداشت؟ برای پیدا كردن بازنده جنگ باید از صحنه جنگ بیرون رفت و آن را هزاران كیلومتر دورتر از غزه جستجو كرد.>>>

President Obama, Say Something!

Today is inauguration day. It is the day all of us who supported Obama have been awaiting. It is the day welcomed by all those, the world over, who have had enough of George Bush and his band of neoconservatives. But for many of us, especially Americans of Middle Eastern descent the mood for celebration has been dampened by the just-ended-for-now, in-time-for-the-inauguration, massacre of Palestinians in Gaza. You see some of us just can’t switch off the anger and remorse we feel towards the murder of 1312 Palestinians, including 417 children, 108 women and the injury of another 5430 people in Gaza>>>

The empire has a new emperor

This paper examines the democratic process in the United States and in particular the much heralded election of Barack Obama as the “hope for the world” in light of systemic imperatives and contradictions. It is argued that the overwhelming preponderance of systemic contradictions reduces even a chief executive’s effectiveness as an agent of change aimed at “solving” specific problems resulting from systemic contradictions. That is the subjective capacity of a chief executive as an agent of change is limited and defined not only by laws, but by class interests in which the “state,” as represented by the President, must perform certain functions. Is the state as represented by the President capable of pursuing the interests of everyone (as it is assumed to be its role in a democracy) in light of systemic contradictions?>>>

پدر فلسفه‌ی آزاد

فلسفه در ایران با جمالی از خواب عمیق چندین سد ساله برمی‌خیزد و از پیله‌ی سخت پرسش‌های مزمن سر برون می‌آورد. در فلسفه پرسش‌ها همواره برتر از پاسخ‌هایند. هر پرسش پیش‌پا افتاده‌ای پاسخی متناسب با ارزش‌های حاکم بر جامعه دارد. اما هیچ پرسشی برای یک فیلسوف بی‌ارزش نیست. چه نخستین چیزی که یک فیلسوف را از دیگر اندیشمندان جامعه‌اش متمایز می‌سازد، نادیده‌گرفتن ارزش‌های حاکم از سوی او و تلاش برای جایگزینی آنها با کشف و یا آفرینش و برتر شمردن ارزش‌های نوین است. محفوظات فلسفی کسی را فیلسوف نمی‌کند، گرچه آنها لازمه‌ی کار فیلسوف‌اند؛ و نه حتا این و یا آن اندیشه‌ی فلسفی که هر از گاه از انسان تراوش می‌کند. فیلسوف پژوهشگری بی‌امان است که با پرسش‌های خود در زمینه‌ی چگونه‌اندیشی و چگونه‌زیستی به کشفیات و از همین راه نیز به آفرینشی نوین دست می‌زند.>>>

Paper punches

So far, it seems that Iran's support for Hamas is limited to political and diplomatic efforts. The choice of Said Jalili, the secretary of the Supreme Council for National Security, for a diplomatic trip to Lebanon and Syria should also be understood in this context. Iran could have sent Foreign Minister Manoucher Motaki, who is close to hardline president Mahmoud Ahmadinezhad, for its meetings with Hassan Nasrallah and Syrian president Bashar al-Asad, had it wished to irritate Arab leaders and increase their fears of Iran's influence over Hizballah and the militia's potential actions in support of Hamas>>>

برنده و بازنده

اين داستان مال سال 1344 است، در سرآغاز ده سالی سراسر از اينگونه تجربه ها که در پائيز 1357 به نقطۀ عطف خود می رسيدند. اکنون من در انگلستان دانشجو بودم و ايران در آتش شورش های خيابانی می سوخت، در جهانی که هنوز اينترنت و ماهواره در آن پا ننهاده بودند، هر روز خبر تازه ای از ايران می رسيد، سيل جمعيت در خيابان ها براه افتاده بود و آنچه از جانب پادشاه «فضای باز سياسی» خوانده شده و خود را بر شرايط آن روز تحميل کرده بود، هر لحظه افق های تازه و دلهره آورتری را در برابر ما می گشود. آن روزها احمد شاملو از نيويورک، و غلامحسين ساعدی از پاريس به لندن آمده بودند، تا نشريۀ «ايرانشهر» را منتشر کنند. شاملو قبل از آمدن، تلفنی از چند تن نويسندگان ساکن لندن، و از جمله مرا، به همکاری دعوت کرده بود. زمانی را به ياد دارم که شاملو و آيدا به لندن آمده و در حومۀ جنوبی اين شهر خانه ای کرايه کرده بودند و ساعدی نيز به آنها پيوسته بود. >>>

Israel, Gaza and Iran

In talking about the assault on Gaza, neo-conservative pundits and Israeli hardliners have relied on a familiar frame. The fighting in Gaza, they say, is a struggle between Israel and so-called "moderate" Arab states (namely, Egypt, Jordan and Saudi Arabia) on the one hand, and Iran, Syria, Hezbollah and Hamas on the other. In reality, Israel is fighting Iran in Gaza, the argument reads. These imagined Manichean fault lines defy logic and reality. This conflict is the last thing Tehran would have wished for in the last few weeks of the Bush administration. It increases the risk of a US-Iran confrontation now, and reduces the prospects for US-Iran diplomacy once President elect Obama takes over >>>

I hope I am wrong

After about 70 years in existence, the BBC Persian Service is naturally a household name in Iran. In a move calculated to expand its reach in the Islamic Republic, BBC Persian has ventured into television. Launch is just weeks away. Though satellite television is illegal in Iran, more than half its urban dwellers have access to satellite television by some estimates. Over the past few years, the number of Persian-language satellite stations has continued to grow. At last count, there were about 50 stations, most of which are based in Los Angeles, home to the largest Iranian expat community>>>

آرزوی بزرگ

تا زمانی که روشنفکران ايران در نيابند که در برابر حکومت اسلامی دينکاران در کشورمان، بدون توسل و ابرام بر سکولاريسم (که آلترناتيو هر حکومت ايدئولوژيک است) هرگز نمی توان به پلوراليسم و دموکراسی رسيد، مطرح ساختن شعار «دموکراسی خواهی»، بعنوان نخستين اولويت مبارزه، راه را بر جا افتادن انواع سوء تفاهم های اختراعی اصلاح طلبان حکومتی می گشايد. بعبارت ديگر، حکومت دينکاران در ايران، و جناح های مختلف آن، همواره از اينکه مخالفانشان خواست سکولاريسم را به کناری نهاده و خواهان دموکراسی شوند استقبال می کنند و همواره آماده اند تا با ايجاد بحث های انحرافی مختلفی همچون «مردمسالاری اسلامی» وقت مردم و رقبا را تلف کرده و بر سر قدرت باقی بمانند. >>>

Voting in the Dark

In a few months Iran will hold presidential elections, which most likely will result in Ahmadinejad remaining as president. This will not be due to an expression of what the majority of Iranians want but due to the fact that there still remains a slight chance that Iran will be attacked. After America invaded Iraq preparations were made within the Iranian power structure for war, and this included installing Revolutionary Guard hardliners throughout government organizations, with Ahmadinejad being the most visible. Essentially a shadow military junta has been created so as to back up the theocracy in the event Iran has to go on a war footing>>>