فارسی

دل خوشی‌

این روزها وقتی به بیرون خانه می‌رویم، چه می‌بینیم؟ جوانان و نوجوانانی که شور و هیجان انتخابات به سرشان افتاده. شب‌ها بوق ماشین‌ها و موتورهای‌شان همراه صدای ضبط‌های‌شان که نوار شاد ایرانی و خارجی گذاشته‌اند، با فریادهای تبلیغاتی له و علیه احمدی‌نژاد و موسوی مخلوط است، در حالی‌که با سرعت زیاد می‌رانند، برای اینکه خودشان را نشان دهند؛ اینها به تصویری عادی تبدیل شده است، تصویری که در هیچیک از انتخابات‌های گذشته نظیرش را ندیده بودیم. چه شده است، چه اتفاقی در جریان است؟ دلیل این هیجان دوباره چیست؟ (هیجانی از جنس دوم خرداد 76) آیا این می‌تواند به این معنا باشد که هر چند دوره یکبار مردم به این انتخابات‌ها دل می‌بندند؟ می‌گویند، مردم ایران حافظه‌ی تاریخی قوی‌ای دارند، می‌گویند مردم ایران باهوش هستند. بارها این را شنیده‌اید که مردم ایران روحیه‌ی لطیف و باذوق و قریحه‌ای دارند و خیلی از چیزهای دیگری که از فرهنگ و تمدن ایرانیان گفته‌اند.>>>

انتخابات 88

اکثر طرفداران میرحسین موسوی، عاری از احساس مسئولیت، ایران نو- استعمار و دیکتاتوری زده را با کشورهای پیشرفته اروپای غربی، ژاپن، استرالیا و آمریکای شمالی مقایسه میکنند که حداقل 300 سال تکامل شیوه تولید سرمایه داری و انکشاف نیروهای مولده و مناسبات اجتماعی مربوط به آن را پشت سر گذارده اند. این بخش از مردم ایران بسادگی انتظار دارند که در طول چهار سال مدیریت کشوری دولت احمدی نژاد، ایران همان فاصله ای را در مسیر پیشرفت فناوریها، انباشت سرمایه و آزادیهای اجتماعی و سیاسی بپیماید که برای ملل غرب صدها سال طول کشیده است. در مدت چهار سال میتوان ظواهر را تغییر داد، اما تغییر در اعماق بوروکراسی اداری، اقتصاد، ایدئولوژی، سیاستگذاری، قانونمندی، سرمایه گذاری در بخشهای راهبردی، آموزش و پرورش، بهداشت، تامین خدمات سلامتی، احترام به حقوق زنان، مردم سالاری وامانت داری به مدت بسیار طولانی تری نیازمند است>>>

مادرم معذرتم را بپذیـــــــــــــر

ای مردِ پُر از باد وُ غرور
باید اینک بپذیری در ذهن
عصرِ روشندلی وُ جلوۀ فرهنگ به آغاز شدست
مردوُ زن زوجِ برابر هستند
وَ زنان خالقِ تو تویِ جهانی هستند
که تو در پهنــــۀ آن سینــۀ خود گستردی:
"منم این طاوُسِ عِلیّن منم"
>>>

رشوه و رستگاری

در اداره ای که کار میکنم همه به خوبی می دانند که من اهل رشوه و حق و حساب گرفتن هستم. راستش تا حالا کلی مقاله و پژوهش های میدانی و خیابانی و میلانی در خصوص غیر قابل اجتناب بودن رشوه گیری انجام داده و حقانیت آن را به همه آدم و عالم ثابت کرده ام. رساله معروف بنده به نام " رشوه و ادبیات ایران" به چندین زبان زنده و مرده و نیمه جان دنیا ترجمه شده و هر روز از طریق تلفن و ایمیل سئوالات فراوانی در این خصوص به ویژه از هم میهنان مقیم خارج دریافت می کنم که خواستار توضیح این فن ظریف و تعمیم آن به همه ممالکی هستند که در حال حاضر به حضور رعایای ممالک محروسه ایران مزین شده است. سایتی نیز دراین مورد راه انداخته ام با عنوان : زیرمیزی.پول چایی دات کام که در خدمت همه علاقمندان است>>>

بدون آزادی، انتخابات آزاد نیست

می گویند: درست است که این انتخابات آزاد نیست، اما در این مقطع و بلافاصله کلمه ی "حساس" و "تاریخی" را نیز بر آن می افزایند، و ادامه می دهند: شرکت یا عدم شرکت به سرنوشت ایران گره خورده و برای نجات ایران باید احمدی نژاد را به عقب راند تا کسی، و تاکیدشان بر موسوی است ، به صحنه بیاید . آنچه در نظر دارند سیاست خارجی به غایت فاجعه بار دولت احمدی نژاد است و منظورشان استفاده از فرصتی است که بقدرت رسیدن اوباما برای نزدیکی به غرب ایجاد کرده است. می گویم: آنچه مسکوت می گذارید این واقعیت مهم است که تصمیمات اصلی در مورد سیاست خارجی ایران نه در دفتر ریاست جمهوری که در بیت رهبری گرفته می شود. حتی اگر موسوی دمکرات ترین امکان موجود این نظام هم باشد، با دادن آدرس اشتباه نه تنها این سرزمین را از سقوط نمی رهانید بلکه با توهم سازی، در مهندسی این سقوط سهیم می شوید>>>

بحث «انتخاب» منتفی است

در یک دمکراسی، نیروهای اجتماعی از آزادی برخوردارند تا تشکل ها و شخصیت های سیاسی نمایانگر خویش را شکل داده، گسترش داده و تقویت کنند. به همین دلیل نیز صحنه ی سیاسی تا حدی باز است که نیروهای جدید به صورت تشکیلاتی یا انفرادی وارد رقابت های انتخاباتی برای کسب اهرم های قدرت شوند. اما در نظام سیاسی ایران فضا به روی غیر خودی ها بسته است و نیروهای اجتماعی از فعالیت سیاسی آزاد محروم هستند؛ به همین دلیل نمی توانند نه تشکل های خود را داشته باشند و نه شخصیت های مطلوب خویش را به صحنه ی سیاسی بفرستند. به همین دلیل نیز صحنه ی سیاسی فقط در اختیار طبقه ی حاکم است. هر که را بخواهند می آورند، مطرح می کنند، به هر مقامی بخواهند می رسانند و در صورت عدم نیاز از صحنه حذف می کنند>>>

بی نام و لبخند

آمدی
 مثل خوابی که به دیدن آن ناگزیریم
رفتی و شعر جای تو را گرفت
دیگر به خواب نرفتیم
 نمی آیی
>>>

گپی با رئیس جمهور آینده

یکی از بزرگترین مشکلات اندیشمندان ما این است که اصولا معضل اصلی اجتماع ایران را نفهمیده اند و یا اینکه فهمیده اند ولی ترجیح میدهند چشم خود را به روی آن ببندند و همچنان بر طبلی که سالها است کوبیده اند باز هم مصرانه بکوبند! حرفها و استدلالهای نخ نما شده ای که از فرط تکرار به شدت مبتذل شده اند از هر سو بیرحمانه بر سر مردم آوار می شوند. اپوزیسیون به غایت روشنفکر ما! تمام درد را در وجود پدیدهء شومی به نام جمهوری اسلامی می بیند و بدون اینکه هیچ آلترناتیوی برای آن ارائه دهد فقط آن را و انتخاباتش را بایکوت می کند. ریشهء همهء مشکلات در نظام ولایت فقیه جستجو شده و تنها راه رهایی در سرکوبی سلطهء فقیه خلاصه می شود. در داخل کشور هم اصلاح طلبان نوک تیز پیکان حمله را به سمت اصول گرایان می گیرند و بر عکس اصول گرایان نیر همهء فتنه ها را زیر سر اصلاح طلبان می دانند. خلاصه آش شوله قلمکاری شده که نگو و نپرس>>>

هوس های سکسی مارسیا

مارسیا هر روز صبح که از خواب بیدار می شود پرده های کلفت اتاق را به کناری می زند تا آفتاب بی رمق جزیره تمام زورش را بزند تا کمی اتاق را گرم کند آنقدر که صورت در سایه مانده اش را روشن تر کند تا که چشم هایش رمق بگیرد. تصور کن نور درست ما بین چشم های سیاه و درشتش بتابد و مارسیا شروع به خندیدن کند. صدای ریزش آب چه از داخل حمام و چه از شیرهای دستشویی و آشپزخانه باید از خانه شنیده شود. به قول خودش حس جنسی غالبی دارد که روزش را می سازد. با حوله ی کوچکی که به رنگ شیره ای است از حمام بیرون می آید و آگاهانه سعی می کند سفت به کمرش بسته نباشد تا با تلنگری به پایین غلت بخورد و سعی هم می کند که حواس پرت نشان داده شود!>>>

هوای صادق

امشب دل من هوای صادق دارد

بن بست دلم خیال فارغ دارد

من زنده به گور و برده عشق تو ام

نادر به غلامی تو لایق دارد>>>

احمدی نژاد باید برود

احمدی نژاد باید برود، این را همه می دانیم. اینکه ایشان می توانند انسانی سالم و متدین باشند (که حتما هم اینطور است) دلیلی بر تکیه بر مسند ریاست جمهوری ایران نیست. هزاران جایگاه دیگر برای فعالیت سازنده ایشان در کشور وجود دارد. از منش آقای احمدی نژاد اینگونه بر می آید که احترام متقابل و صداقت در زندگیشان تا به حال مفهومی نداشته است، یعنی به کسی احترام نگذار و اگر بی احترامی دیدی اهمیتی نده، دقیقا چیزی که در سیاست خارجی فعلی ایران و ارتباطات داخلی کشور دیده می شود. پس اولین رکن یک انسان شایسته در شخصیت ایشان زیر سئوال است و بماند هزاران مشکل دیگر، که این روزها، هر ساعت لیست بلند بالای بی لیاقتی های دولت را می بینیم در تباهی 4 سال درخشان ایران. >>>

نذر آزادی!

در پديده ی موسوم به «همگرايي بخشی از جنبش زنان» می بينيم که زنان پديد آورنده ی آن از کانديداهای رياست جمهوری «مطالبه ی حقوق» کرده اند. روشن است که اين حق دموکراتيک اين زنان است که چنين خواستی را با چنان کانديداهایی مطرح سازند. اما طرفه آن است که برخی از اين زنان حاضر نيستند بپذيرند که ديگران هم حق دارند موضع گيری و برخورد آن ها را ـ آن هم در جريان انتخاباتی غير دموکراتيک ـ نقد کنند. به راستی چرا بخشی از جنبش زنان حق ندارد به بخش ديگر اين جنبش بگويد «خواست شما در زير سقف حکومت اسلامی، به خصوص آنجا که سخن از پذيرش کنوانسيون رفع تبعيض "با حفظ موازين اسلامی" پيش می آيد تخفيف و پايين آوردن حق زنان است؟» و به راستی چرا باور ندارند که ديگرانی هم حق دارند که بگويند: «اين مطالبه و آن پاسخگويي از جانب کانديداها يعنی درجا زدن در قوانين موجود >>>

آغاز یك تحول

در آستانه رأی‌گیری ۲۲ خرداد، بیش از ۵۰ نفر از شخصیت‌های سیاسی و حقوق بشری، و فعالان كارگری، دانشجویی و زنان در ایران به تشكیل نهادی تحت عنوان «همبستگی برای دمکراسی و حقوق بشر درايران» دست زده‌اند و اولین بیانیه خود را منتشر كرده‌اند. در این بیانیه، از ۱۲‌ ماده به عنوان اصول «مورد نظر» این نهاد یاد شده است. در باره شكل وساختار نهاد، اما، ابهاماتی وجود دارد. در یك جا از این هم‌بستگی به عنوان «جنبش» یاد شده است؛ و در اطلاعیه دیگری كه منتشر شده از آن به عنوان «كمیته» نام برده شده و تعدادی از «مؤسسان» آن تحت عنوان «اعضای شورای موقت اجرایی كمیته» مشخص گردیده‌اند. در اطلاعیه اولی، از «پیوستن» افراد دیگری ‌به «این جنبش» یاد شده است، و در دومی از «همه ایرانیان و آزادی‌خواهان جهان» خواسته شده كه «كمیته را در راستای ‌اهداف خود یاری ‌كنند»>>>

مرگ بر آمریکا

من سفارشی مقاله می نویسم. مثلاً امشب قرار است طبق معمول در تقبیح اقدامات آمریکا و توطئه و اشنگتن برای ایجاد مشکلات در راه پیشرفت ایران مقاله ای بنویسم. اصطلاحاً به این گونه مقالات می گویند : مرگ بر آمریکا. تازگی هم یاد گرفته ام که بر طبق استانداردAPAمراجعی را در طول مقاله اعلام کنم که هیچکدام سروته ندارند. اسم چند نویسنده مطرح را در آمریکاو کاناداو اروپا یاد گرفته و به صورتی کاملاً الله بختکی از کتابهایشان نقل قول میکنم. در طول سی سال گذشته مقالات من روند یکسانی داشته اند، اغلب به صورتی کاملاً کلیشه ای احزاب جمهوریخواه و دموکرات را سر و ته یک کرباس تصویر کرده و هر دو را غلام حلقه به گوش کمپانی های نفتی معرفی میکنم. شاید اگر همه مقالات مرا جمع آوری کنند، تعداد واژه های آنها از یک هزار تا بیشتر نباشد که همانها را درهمه نوشته هایم تکرار می کنم. احتمالاً هم هیچ شعاری را هم به اندازه مرگ بر آمریکا طوطی وار بر قلمم جاری نمی کنم>>>

موسوی انتخاب من است

از صندوقهای رای فرار نکنید. رای شما هیج منزلتی را برای نظام ایجاد نمی کند. اگرحکومت به دنبال مشروعیت سازی باشد عدم حضور شما بهتربن فرصت را جهت مصادرهء به مطلوب آراء از طریق حضور سیاهی لشکر پدید می آورد حال آنکه حضور پررنگ شما چنین ترفندی را به کلی عقیم می سازد. پس لطفا بیایید قهر نکنیم و همگی در روز بیست و دو خرداد به پای صندوقها رفته و با رای به موسوی بر سرنوشت خود سوار شویم. می دانم که همه خزان زده و پژمرده ایم ولی این را هم می دانم و مرا از بزرگی چون قیصر امین پور یاد است که دل به پائیز نباید سپرد. به اندازهء کافی داغ دل دیده ایم و خون دل خورده ایم. دوست و دشمن از جلو و پشت ما را خنجر زده اند که بهترین گواه آن همین وضعیت فعلی جامعهء ماست>>>