دوربین دیجیتال

وقتی برای اولین بار با دوربین دیجیتال جدیدم عکس گرفتم اصلاً فکر نمیکردم در روی صفحه مونیتور وضوح اینقدر بالا باشد. در مقایسه با دردسرهای دوربین های آنالوگ و سنتی و حتی دوربین دیجیتال قبلیم که حافظه محدودی داشت، واقعاً عکس های محشری میگرفت و من که عاشق عکاسی بودم سر از پا نمی شناختم. مهمترین سوژه مورد علاقه من عکاسی از مردم در شرایط گوناگون بود. تازه صاحب دوربین شده بودم که همسایه پیرمان مرد و خانمش که پیرزن محترمی بود از من خواست که از تمام جریانات تصویربرداری کنم. به هزار ترفند و توجیه برایش توضیح دادم که عکس هایی که من می گیرم خیلی موثر تر از فیلم هستند که اصلاً برایش قانع کننده نبود ولی وقتی برایش گفتم که می تواند همه و یا برخی از عکس ها را چاپ و هر گاه خواست برای شوهر مرحومش اشگ بریزد، قانع شد و رضایت داد >>>

وضعیت سیاه

وضعیت غریبی ست
از چهار به پنج
از پنج به نا امنی کامل پناه می بریم
دارد دوباره جهان از دستم می رود
بر دهان روزنامه ها ماسک چسبانیده اند
و مردم از ترس خوک ها لبخندشان را قورت داده اند
تنها من از دست دستهای خالی >>>

امروز بهانه ای است

امروز بهانه ای است:
تا جاسوسی
امروز بهانه ای است:
تا مزدوری
امروز بهانه ای است:
تا رقص تازیانه
امروز بهانه ای است:
تا آویختن طناب دار >>>

Generation Gap

One of the most interesting debates to emerge in the past month is about whether or not the US should reach out to Iran. This debate encompasses many of the controversial issues that divide the Iranian community outside Iran. But like most debates, this one is full of passion and strong feelings and sometimes the parties involved get personal and nasty with those that they take to be their opponents. In this way the debate becomes murky, confusing and often distorted. I want to clear away some of the confusion and shed some light on the issues involved in this debate and what the different sides are saying. As a background, I begin by looking closely at Roger Cohen’s views on better relations with Iran and Obama’s recent New Year message to Iranians>>>

معاشرت کردم

خواهرم می گفت: "پریناز، دلت نمیخواد سرو سامون بگیری؟ با یکی باشی که دوستت داشته باشه و دوستش داشته باشی؟ شاید هم باهاش ازدواج کردی و تشکیل خانواده دادی!" همیشه می خندیدم و میگفتم: "میخوام چکار؟ هرچی میخوام دارم بعلاوهء آزادی. حوصله داری؟ یکی رو بیارم تو زندگیم بهم بگه بکن، نکن!" دوستم گلاره می گفت: "آدم باید تا هنوز جوونه بگرده و جفتشو پیدا کنه. در میانسالی و پیری خیلی مشکل میشه." یک چیز مبهمی توی قلبم می سوخت وقتی می گفتم: "وقتی پیداش کردی مثلن چی میشه؟ چه تضمینی وجود داره که حتما عشق یا ارتباط مهمی بر قرار بشه؟ اگه پیداش کردی و عاشقش شدی و گذاشت رفت میخوای چیکار کنی؟ من حوصلهء پیچیدگی های عاشق شدن را ندارم." وقتی از طریق دوستهام با بابک آشنا شدم با خودم فکر کردم این بار دیگه واقعا وقت میذارم و میشناسمش و دنبال ساختن یک رابطهء واقعی میرم. پیش خودم میگفتم این بار با این یکی به آسونی نمیخوابم >>>

The Secret Agent

“But why would the British want so badly to put a spy in the Khan’s household?” I asked incredulously. “Going so far as to marry one of their agents into the family seems like overkill for a mere opium lord. Now if it was the royal family, I could see.” The ghost sat back down into his sofa, leaned comfortably and lit another cigarette. “Three puffs on this cigarette is all the time you have to figure that out. Let’s see if you can do it, my wannabe spy master.” I didn’t need three puffs, just the assurance that there really was a solution. “Mossadegh’s secret service almost recruited a British spy,” I said. >>>

جنبش ضد اعدام

این روزها حركت نسبتا گسترده‌ای‌ در ایران در مخالفت با مجازات اعدام بزهكاران خردسال صورت گرفته است. در هفته‌ها و ماه‌های اخیر و در واكنش به ادامه سیاست كودك‌كشی ‌حاكم در جمهوری اسلامی ایران، تعدادی از نخبگان اجتماعی و فرهنگی و حقوقی و سیاسی با صدور اطلاعیه‌هایی خواهان توقف این عملكرد خشن و ناانسانی‌شده‌اند. برخی از دید حقوقی آن را به نقد كشیده‌اند، افرادی از زاویه فقهی به آن برخورد كرده‌اند، دیگرانی ارزش‌های حقوق بشری و تعهدات بین‌المللی ایران را پیش كشیده‌اند، و كسانی هم از نقطه‌نظرهای تربیتی و جامعه‌شناسی به آن پرداخته‌اند. این مسئله اكنون تا آنجا پیش رفته كه به عنوان یك مسئله انتخاباتی نیز مطرح شده و دست كم یكی از نامزدهای اصلی رأی‌گیری ۲۲ خرداد نیز لغو مجازات اعدام بزهكاران خردسال را در دستور كار خود قرار داده است>>>

احتمالات آینده

استمرار جمهوری اسلامی یکی از احتمالات آینده است. مذهب تشیع (پس از زبان فارسی) بارزترین وجه مشترک مردم ایران است. شکل حکومتی جمهوری نیز از لحاظ تاریخی بسیار پایدار می باشد. پس چه دلیلی برای عدم انطباق جمهوری اسلامی با شرایط ایران وجود دارد؟ اول آنکه، از جمهوریت تنها اسم و ظاهر آن موجود است و در حقیقت، رژیم کنونی یک استبداد بسته عقیدتی است. شکل استبدادی حکومت هم به عامه مردم خدمت نمیکند، بلکه آنان را خادم سیادت و سلطه خود می سازد. لاجرم با گذشت زمان، حاکمان مستبد بیشتر و پیشتر از نیازهای جامعه و واقعیات زندگی اجتماعی دور می شوند و در برابر مخدومین نافرمان، دست به سرکوب و آزار می زنند. دوم اینکه، اسلام و خرافات هزار ساله تشیع، اگر چه عاملی مهییج برای انقلاب و شورش بوده است، اما توانایی هدایت و راه گشایی در شرایط جهان مدرن را ندارد!>>>

Birthday

Today, I had my birthday
Though he did not recall
The one to whom I gave love  
To whom I gave it all
Today, I had my birthday
I spent the day in sun
I vowed to find stillness
As sun and sea were one >>>

My House

Fragile is the four walls
Surrounding me
Away from the cold
That awaits me in anger
I walk to the moon
A pale face fallen
In the midnight river >>>

Restoring the Balance?

A familiar specter is haunting foreign policy circles, hovering in particular over liberal experts and intellectuals, compelling them to re-examine their views on two former ideological adversaries, namely Richard Nixon and Ronald Reagan. In an exceptional turn of events, the two ex-presidents are being unanimously hailed as a pair of foreign policy visionaries--Nixon for going to China, and Reagan for embracing Mikhail Gorbachev. The specter, of course, is Henry Kissinger. Nowhere is this transformation better evident than in the debate about Iran. These days, the new conventional wisdom in Washington advocates the pursuit of a diplomatic solution with Tehran. The only existing disagreement is not over whether to negotiate but when to negotiate>>>

Right time, wrong man

As Iran nears its presidential elections, Ahmadinejad's team who were so far acting rather low-profile in gathering support for his second-term, are slowly beginning to make public one of the largest and most coordinated media campaigns in Iran's history. Perhaps interestingly not a single private donor will contribute to this campaign. Nor will Ahmadinejad need any local campaign offices, according to himself. Costly bill-board adverts? Why bother when you have the combined resources of the country's largest newspapers, hours and hours of unchallenged airtime on state TV and radio stations, coupled with analysis that often only adds insult to injury>>>