پدر سهراب

وقتی مرد سالخورده در خیابان ولیعصر به طرف شمال به راه افتاد، موشی توجهش را جلب کرد که برای لحظه‌ای از جوی کنار خیابان بیرون جست و گویی با دیدن ازدحامِ جمعیت، دوباره به همان جویِ خودش پناه برد. آقای ایزدی لحظه‌ای ایستاد و مخفی شدن موش را زیر پلی تماشا کرد. مردم بی توجه به موش، می‌رفتند و می‌آمدند. دلش نمی‌خواست به خانه برود. خیره، نه به گذر آب در جو، که ماندابی تیره و عفن بود، بلکه به پاکت های سیب‌زمینی سرخ کرده و پفک، دستمال کاغذی‌های مچاله و کیسه‌های نایلونی توی جو نگاه می‌کرد. آقای ایزدی به یاد آورد سال‌ها قبل، زمانی که با بچه‌هایش گردش می‌رفت، یکی از بازی‌هایی که در طول راه سرشان را گرم می‌کرد، این بود که از هم می‌پرسیدند: «اگر معلم بشی، مهندس، دکتر، کشاورز ...، چه‌کار می‌کنی؟» بچه‌ها این بازی را خیلی دوست داشتند.>>>

Hope chest

Each time I look upon an infant
I wish him a life beyond
What I had, made, and did not
And I ponder what would I do
If I did have a child....
I would knit him a pair of socks and say:
“May your tiny feet be
Always toasty and warm” >>>

Recapturing “Dardo Nefrin”

There I sat, a little girl
In admiration of the Singing Man
The Singing Man who felt so deeply
The nuances of life past, the nuances of life present
The Singing Man sang of pain, yet it wasn’t pain that he carried
He carried the subtle remnant emotion that had once made him feel alive >>>

Who was who

"The title, Eminent Persians, is a borrowing that’s from a famous book in English called 'Eminent Victorians.' It’s by Lytton Strachey and it is a mini biography of Victorian figures – a dozen of them - and I had read the book. It’s a very wonderful book and I loved the title. And Eminent Persians simply had in my mind a better echo, and for a title one of the things you look for is an echo... I generally believe that 'Persian,' which was what we were called in all the Indo-European languages before that infamous decision of 1935 by Reza Shah to change it. It’s a much better way of referring to us. It has 2500 years of history behind it...">>>

Rooftops of Tehran

Rooftops of Tehran touches on every human experience from love to loss. Seraji unabashedly poses the questions for which answers simply did not exist. His deep awareness of the human spirit shows through Pasha’s character, who while naïve, is a logical and extremely emotional character trying desperately to make sense of the insanity around him. The reader is lost in the tale just as Pasha is lost and thus finds himself more than simply empathizing with the protagonist. The reader feels the emotions just as deeply as Pasha does – thanks to the brilliant story-telling of Seraji. Seraji captures the delicate and poignant action of Pasha to plant a rose bush in the street for the martyr from the neighborhood>>>

Opinion on Everything!

Have you ever wondered what it is that compels people to give an opinion on topics that they have virtually no experience or knowledge of? I am not talking about political or social topics that are common and many of us have an opinion on, rather, topics that are more fact-based or scientific in nature where some expertise is required. I am sure you have faced many such people. At a recent gathering with friends, there was this middle-aged woman who was giving medical advice on all kinds of illnesses. Among other things, she was claiming that a certain kind of stone attached to the body will prevent a heart attack or stroke and also cure many diseases>>>

"آدم معمولی" در یک "باغ وحش جهانی"

گروه کیوسک نیز که یکی از گروه های تاثیرگذار در موج دوٌم این جریان است با مهاجرت آرش سبحانی به خارج از ایران به تنظیم آهنگ های اجتماعی-انتقادی فارسی که جای خالی اش در موسیقی پاپ-راک ایران محسوس می شد، به فعالیت خود ادامه داد. این گروه در سال 2007 دومین آلبوم خود را بنام «عشق سرعت» انتشار داد و در اواخر سال 2008 سومین آلبوم کیوسک نیز تحت عنوان «باغ وحش جهانی» در بازار اینترنتی وارد شد. آلبوم «باغ وحش جهانی» سبک هایی مانند؛ تانگو، موسیقی کولی ها (جیپسی)، جاز، دیسکو و بلوز/راک را در بر می گیرد. سبک های ذکر شده عمدتاً در موسیقی آلبوم های قبلی گروه کیوسک همیشه موجود بوده اند، اما در این آلبوم نقش منسجم تر و مشخص تری را بخود گرفته اند. همچنین در این مجموعه بیشتر از سازهای آکوستیک استفاده شده و فضای اجرای زندۀ قطعات به روشنی حس می شود>>>

جنایتکاران تحصیلکرده

اینگونه تصور می شد (و می شود) که تحصیلات دانشگاهی و کسب مدارک تحصیلی دانشگاهی ,آدمی را به انسانیت و مدنیت نزدیک و از حیوانیت و توحش دور می کند . زندگی اما نشان داده است چنین تصوری, هم در عرصه ی حیات فردی و خانوادگی و هم در حوزه زندگی و فعالیت اجتماعی, با واقعیت خوانایی ندارد. از سه پزشک , که بنا به ویژگی و تعهد حرفه ای شان می باید بویی از انسانیت و انسان دوستی می بردند, ویا لااقل وانمود کنند ه ی چنین حسی می نمودند, نام می برم تا شاید حدیث مفصل از این مجمل به دست داده باشم : دکتر ژزف منگله از جنایتکاران آشویتس , دکتر رادووان کارادچیک از آمرین کشتار مردم بوسنی و دکتر علی اکبر ولایتی, خادم آیت الله خمینی که مشاور ولی فقیه آیت الله خامنه ای ست و چهار دوره نیز وزیر امور خارجه حکومت اسلامی بود>>>

عریانی

رختخوابم
آنجا
رخت بر تن
آواز خواب می خواند
و من
اینجا
عریان
بیدار خواب می بینم >>>

Journey's hidden secrets

Not in quantity
Of days,
But in quality of
Breaths in “awe”
Not in pilgrimage
Of flocks,
But in miracles of
Strangers’ smiles >>>

The Hero and Heroin

Iran borders Afghanistan, the world's largest producer of opium and the drugs come through Iran on their way to lucrative western markets. Historically there has been a tradition of opium smoking in Iran in which older men would gather at home to talk and share an opium pipe. This was a social activity and the opium smoking wouldn't interfere with their lives. The big change is the move to intravenous heroin use, a change that can be partly attributed to opium prices skyrocketing after the Taliban's ban on growing the poppy and heroin became cheap and available instead -- a hit of heroin costs less than a packet of cigarettes. Add to this the largely young population of Iran, living with high unemployment rates>>>

The Secret Agent

Some months before he vanished, Golbaz had said something about a new law about to be passed that would affect his job. Soon he started skipping town on short notice for days at a time, sometimes coming home with a tan, sometimes having lost weight. He wouldn’t say where he had been. Until one day Aunt Merhri found airplane tickets in his jacket. “When were you going to tell me?” she fumed. “At the last minute.” he replied. He was going to Europe for training, but wasn’t allowed to say more. Aunt Mehri showed me Golbaz’s letters. They were dated a week apart from London, Paris, Munich, Amsterdam, Vienna, and some cities I hadn’t heard of. There were no return addresses, and gave no clues as to what he was doing or when he might return>>>