Stockholm's summer

More than one city in Europe fancies itself being Venice of the North. About two decades ago, I was in Belgium’s Bruges, a famous contender. It was charming, but in the fog of November, not exactly Venice. Stockholm, under the magical Northern light of the sun in the summer of 2008, gave pleasure comparable to Venice. Perhaps even more, because the waters that surround the 14 islands which make up Stockholm were immaculately clean. There was also music in the air, and magnificent architecture to tell an intriguing history. You took ferries for public transportation. The rest of the time, you floated in the languor of the place.>>>

Paper punches

So far, it seems that Iran's support for Hamas is limited to political and diplomatic efforts. The choice of Said Jalili, the secretary of the Supreme Council for National Security, for a diplomatic trip to Lebanon and Syria should also be understood in this context. Iran could have sent Foreign Minister Manoucher Motaki, who is close to hardline president Mahmoud Ahmadinezhad, for its meetings with Hassan Nasrallah and Syrian president Bashar al-Asad, had it wished to irritate Arab leaders and increase their fears of Iran's influence over Hizballah and the militia's potential actions in support of Hamas>>>

Angels of War

Tom Cruise’s WWII thriller Valkyrie has had some oddly nonsensical reviews. I saw the film a few hours after I had returned from a Gaza protest rally; so images of civilian massacre were freshly painful on my mind, making one particular symbolism in the film go far with me. Von Stuaffenberg had lost an eye to the enemy, and the film made sure the audience kept that in mind. Despite the cruel wording, the "eye for an eye" directive in the Torah is meant to limit the retribution one can exact. It is a ban against unbridled vengeance. If someone pokes out your eye, then take his eye if you must. But you are forbidden to go on to kill his wife, burn his kids, tear down his house, take away his livelihood, and devastate his land>>>

صبر بی پایان نیست

در عصری که سیاستمداران غرب صدای مستقل و وجاهت اخلاقی خود را در بارۀ کشتارغزه از دست داده اند نوبت روشنفکران است که در حد امکان و در دایرۀ محدودی که رسانه های غرب برای دگر اندیشان اختصاص می دهند به تنویر افکار و راه یابی برای خروج از این بن بست خونین بپردازند. در این مجال چکیده ای از سه مقالۀ مهم از روشنفکران برجسته را مطرح خواهم کرد: خانم نئومی کلاین، نویسندۀ یهودی الاصل کانادائی شنبۀ گذشته (10 ژانویۀ 2009) در روزنامۀ گاردین در مقاله ای تحت عنوان "دیگر بس است. زمان تحریم فرا رسیده"، با مقایسۀ اسرائیل و متحد سابقش حکومت نژاد پرست آفریقای جنوبی یکی از طرق موثر مبارزۀ جهانی با اسرائیل و حامیانش را تحریم اقتصادی و بیرون کشیدن سرمایه ها اسرائیل و سازمانهای وابسته به آن دانسته، آنهم نه از سوی دولتهائی که عجز خود را در مقابله با تجاوز اسرائیل نشان داده اند بلکه از طرف ملتهای جهان. >>>

برنده و بازنده

اين داستان مال سال 1344 است، در سرآغاز ده سالی سراسر از اينگونه تجربه ها که در پائيز 1357 به نقطۀ عطف خود می رسيدند. اکنون من در انگلستان دانشجو بودم و ايران در آتش شورش های خيابانی می سوخت، در جهانی که هنوز اينترنت و ماهواره در آن پا ننهاده بودند، هر روز خبر تازه ای از ايران می رسيد، سيل جمعيت در خيابان ها براه افتاده بود و آنچه از جانب پادشاه «فضای باز سياسی» خوانده شده و خود را بر شرايط آن روز تحميل کرده بود، هر لحظه افق های تازه و دلهره آورتری را در برابر ما می گشود. آن روزها احمد شاملو از نيويورک، و غلامحسين ساعدی از پاريس به لندن آمده بودند، تا نشريۀ «ايرانشهر» را منتشر کنند. شاملو قبل از آمدن، تلفنی از چند تن نويسندگان ساکن لندن، و از جمله مرا، به همکاری دعوت کرده بود. زمانی را به ياد دارم که شاملو و آيدا به لندن آمده و در حومۀ جنوبی اين شهر خانه ای کرايه کرده بودند و ساعدی نيز به آنها پيوسته بود. >>>

شکار!

یکی از کافی شاپ های شهر، با نور کافی، مبلمان راحت، وسعت فضا، و از همه مهمتراینکه هر قدر می نشستی، اخمی را از گردانندگان آن نمی دیدی، پاتق قرار هایم بود. با پاره ای از دوستان گاه ساعت ها آنجا می نشستیم و از هر دری صحبت می کردیم. با اینکه جای خیلی مناسبی برای خواندن تکه های ادبی نبود، گاه این کار را می کردیم. آنچه داستان شکار را شکل داد بر خورد اتفاقی ام با " اکبر " بود که همراه یکی از دوستان به این مکان آمده بود. تازه مهاجرت کرده بود. طی چند نشست با انبرک کنجکاوی اسکلت آنچه را که می خوانید از زوایای ذهن اش بیرون کشیدم. در حقیقت داستان شکار یک داستان واقعی است با تغییر اسامی. و نشانگر یکی دیگر از مصائب جنگی است که می توانست رخ ندهد.>>>

تقصیر دامن قرمز تنگ تو بود!

یک وقت فکر نکنی دارم هزل می گویم. کمی سرت را بالا نگه دار تا خوب نگاهت کنم. اصلن اجازه بده چانه ی قشنگت زیر دو انگشت دست راستم باشد تا صورتت را بهتر نگه دارم و دیوانه وار نگاهت کنم. خب اگر تو دامن قرمز با بلوز یقه هفت قهوه ای ات را نپوشیده بودی و آنقدر تنگ نبود دامن ات که باسن ات چسبان و هوس ناک باشد هرگز شاید با هم سکس نمی کردیم. چه کسی گفته باید هوای عشق بازی را با تمایلات جنسی قاطی نکنیم؟ مگر می شود عاشق روح بود و بس. تکلیف بدن زن و مرد در این وسط چیست. باید تا به وقت عقد کردن صبر کنیم تا همه چیز شرعی و عرفی باشد؟ این حرف ها ی ابلهانه حالم را به هم می زند. کافی ست از خانه بیرون بروی تا ببینی چند درصد زوج ها قبل از خواندن خطبه عقد با هم سکس کرده اند.>>>

Happy birthday ayatollah?

In coming weeks, the Islamic Republic, like anyone turning 30, will be wondering what it has done with its life and what its prospects are. The fate it has dealt the scores of political opponents it has liquidised, incarcerated and tortured to consolidate its rule will probably not feature in its reflections. What BBC Persian TV holds in store for it, however, may feature. Funded by the UK Foreign Office – to the tune of £15m ($22m) a year – PTV, which launched this week, has assembled a veritable army of newly trained journalists (some 100 of its 150-strong staff are in editorial) that looks set to knock head-on rival VOA off its perch>>>

The Most Fragile

The Glass House, competing in the World Documentary category at the Sundance Film Festival, is a one of those rare films that make you forget that you are watching a documentary. Hamid Rahmanian and Melissa Hibbard have given us a documentary that flows as easily as the tears of their young and troubled protagonists. The film, which Rahmanian shoots and directs, unravels the lives of downtrodden, runaway and distressed girls who have taken refuge in a private half-way house established by a benevolent Iranian expatriate, Marjaneh Halati>>>

In cold blood

In 1941, after the forceful abdication of Reza Shah, the angry British government, who saw Reza as a former ally turned into a treacherous enemy, seriously considered the restoration of Qajar dynasty. However, the lead Iranian intellectuals (like Foroughi) could only foresee a major political upheaval, with the return of arrogant Qajars. Although Foroughi was persecuted by Reza Shah, he reasoned that the country had truly democratic laws (constitution) and if the Pahlavi crown prince was ready to respect them, there was no reason for a regime change. That way, Mohammad Reza Shah came to be the new constitutional monarch of Iran, who for nearly a decade respected the democratic institutions of the country. >>>

آزادی جنسی نامحدود

صیغه بخشی از ساختار رابطه جنسی زن و مرد در ایران را تشكیل می‌دهد. برای ‌بررسی پدیده صیغه باید به شناخت و كالبدشكافی این ساختار كه سیاست جنسی‌ حاكم را بر اساس سنت/فقه/قانون تعریف كرده است پرداخت. در این ساختار به جنسیت زن و مرد دو نقش كاملا متمایز در رابطه جنسی‌ با یكدیگر داده شده است. نهاد ازدواج تعریف شده در این ساختار یك رابطه كاملا یك طرفه است، رابطه ای‌ كه از سوی زن بسته است و از سوی‌ مرد باز. در هر زمان ‌زن فقط با یك مرد می‌تواند رابطه داشته باشد ولی مرد می‌تواند با چند زن رابطه جنسی برقرار كند. تعدد زوجات یكی از لوازم این ساختار است. ولی‌ محدود كردن آن به عدد دلبخواهی «4»، اصل «باز بودن» رابطه جنسی از سوی‌ مرد را نقض می‌كند. صیغه یكی دیگر از لوازم این ساختار است كه تناقض اخیر را نیز رفع می‌كند. نهاد صیغه اصولا برای ‌تأمین آزادی جنسی نامحدود مرد تعبیه شده است و نمی‌توان از آن به عنوای وسیله‌ای محترمانه برای به قاعده درآوردن روابط جنسی خارج از ازدواج بین زن و مرد بهره گرفت>>>

The Good Old Days

The first few dates are fine, but somewhere around the fourth or fifth date, there'll be a couch and a T.V. - this will be in her apartment, not mine, since I have only a couch - and I know how nice a couch is and I know how nice sitting close together and touching is, and I know how much we deserve to sit and rest and let someone else do the living for a little bit, and I know how much it feels like living when we can talk about what we are watching, in a way that we couldn't talk about a book or a song on the radio, and it is like everything is laid out nice and easy, the two of us on the couch together and all that life on the television screen, everything is laid out nice and easy except for the world, except for just that one thing that asks you to be small at first>>>