Current Events

Prospects for the 2009 Election

Large voter turnout for Iran's June 12 presidential election would be a double-edged sword for the country's hardline leader, Ali Khamenei. Although Khamenei would like to maximize participation in Iran's elections, which he sees as an affirmation of the regime's legitimacy, higher turnout would likely lead to a smaller share of support for hardliners. Such was the case with Mohammad Khatami's 1997 landslide victory over Khamenei's favored candidate, a result due primarily to a larger than expected voter turnout that caught the regime off guard. This year's June 12 presidential election provides Iran's 46,199,997 eligible voters with a choice between only four out of the 476 presidential aspirants>>>

Dispatch from Tehran

Night is falling again on Tehran, and like each night for the last week, hundreds of people are gathering in the streets of the city in a sort of election fervor. Presidential elections are to take place in a week, with the first round of voting set for next Friday, June 12. From my apartment, I can hear the crowd forming in my neighborhood; we are located just one block away from the national television headquarters, which has become a sort of symbolic hub for these growing demonstrations. Sitting here right now and trying to write is almost surreal, as I can hear the chanting, yelling and sirens below while I try to concentrate and gather my thoughts. I can't help but imagine how tonight's action might build on last night's energy and move further away from these elections and towards something else, something bigger... but what?>>>

Back from the cold

President Obama has spoken with conviction of the US’s reformed thinking on ‘democracy promotion’. Turkey, Morocco and Indonesia are Muslim states where democracy has yielded significant fruit in the form of moderation to political behaviour and the consolidation of democracy. In today's Iran in contrast, the right to freedom of expression is curtailed; thus no one can engage directly with critical political issues. In addition, general disillusionment with politics means political literature is now largely unfashionable in Iran. Iranians are trapped in a spiral of political alienation. Having said that, our attention should remain fixed not on the identities of the protagonists, but on the part they play in strengthening or weakening democracy in Iran>>>

رشوه و رستگاری

در اداره ای که کار میکنم همه به خوبی می دانند که من اهل رشوه و حق و حساب گرفتن هستم. راستش تا حالا کلی مقاله و پژوهش های میدانی و خیابانی و میلانی در خصوص غیر قابل اجتناب بودن رشوه گیری انجام داده و حقانیت آن را به همه آدم و عالم ثابت کرده ام. رساله معروف بنده به نام " رشوه و ادبیات ایران" به چندین زبان زنده و مرده و نیمه جان دنیا ترجمه شده و هر روز از طریق تلفن و ایمیل سئوالات فراوانی در این خصوص به ویژه از هم میهنان مقیم خارج دریافت می کنم که خواستار توضیح این فن ظریف و تعمیم آن به همه ممالکی هستند که در حال حاضر به حضور رعایای ممالک محروسه ایران مزین شده است. سایتی نیز دراین مورد راه انداخته ام با عنوان : زیرمیزی.پول چایی دات کام که در خدمت همه علاقمندان است>>>

Hanging president

The sharp rise in the number of death penalties in Iran must be viewed in the context of other radical efforts of the last four years, all of which have been articulated an d justified as calls for “decisiveness in treating criminals”, “no retreat to satisfy the West”, or, adopting “revolutionary measures inside the country.” Responsible for this hard-line approach have of course been no other than Mahmoud Ahmadinejad and his administration. This uncompromising stand has not been confined to the executive branch. Over the last four years, Iran’s Supreme Leader, Ayatollah Khamenei, has publicly supported this line>>>

بدون آزادی، انتخابات آزاد نیست

می گویند: درست است که این انتخابات آزاد نیست، اما در این مقطع و بلافاصله کلمه ی "حساس" و "تاریخی" را نیز بر آن می افزایند، و ادامه می دهند: شرکت یا عدم شرکت به سرنوشت ایران گره خورده و برای نجات ایران باید احمدی نژاد را به عقب راند تا کسی، و تاکیدشان بر موسوی است ، به صحنه بیاید . آنچه در نظر دارند سیاست خارجی به غایت فاجعه بار دولت احمدی نژاد است و منظورشان استفاده از فرصتی است که بقدرت رسیدن اوباما برای نزدیکی به غرب ایجاد کرده است. می گویم: آنچه مسکوت می گذارید این واقعیت مهم است که تصمیمات اصلی در مورد سیاست خارجی ایران نه در دفتر ریاست جمهوری که در بیت رهبری گرفته می شود. حتی اگر موسوی دمکرات ترین امکان موجود این نظام هم باشد، با دادن آدرس اشتباه نه تنها این سرزمین را از سقوط نمی رهانید بلکه با توهم سازی، در مهندسی این سقوط سهیم می شوید>>>

بحث «انتخاب» منتفی است

در یک دمکراسی، نیروهای اجتماعی از آزادی برخوردارند تا تشکل ها و شخصیت های سیاسی نمایانگر خویش را شکل داده، گسترش داده و تقویت کنند. به همین دلیل نیز صحنه ی سیاسی تا حدی باز است که نیروهای جدید به صورت تشکیلاتی یا انفرادی وارد رقابت های انتخاباتی برای کسب اهرم های قدرت شوند. اما در نظام سیاسی ایران فضا به روی غیر خودی ها بسته است و نیروهای اجتماعی از فعالیت سیاسی آزاد محروم هستند؛ به همین دلیل نمی توانند نه تشکل های خود را داشته باشند و نه شخصیت های مطلوب خویش را به صحنه ی سیاسی بفرستند. به همین دلیل نیز صحنه ی سیاسی فقط در اختیار طبقه ی حاکم است. هر که را بخواهند می آورند، مطرح می کنند، به هر مقامی بخواهند می رسانند و در صورت عدم نیاز از صحنه حذف می کنند>>>

Final stretch

The Lebanese will go to the polls on Sunday, June 7, to elect 128 members of parliament, divided equally between the country’s Christian and Moslem communities, each of which include a variety of sects. The Speaker of Parliament is a Shia Moslem, while the President is a Christian and the Prime Minister a Sunni Moslem. The cabinet is also meant to reflect the country’s diversity, which may appear to be religious, but is in fact based on a more complex set of factors, including ethnicity, geographic location, local economy and ties with other countries in the region and beyond. This year, for the first time, elections will be held on one day>>>

Why I will not vote for Moussavi

I have given up all hopes of a regime change in Iran. Heck I can’t even change my own regime (in the French sense of diet) far less fathom the fall of the now almighty, clear-winner-of-the-Iraq-war, Islamic Republic of Iran. I now, once again, think that perhaps reform from within the system is the best solution for Iran. I was a big supporter of Khatami until he betrayed the students and all the rest of us in the 18th Tir uprising. I like much of what Moussavi has to say but frankly he bores me. I just listened to his TV speech and found myself yawning three minutes into it. I do not agree with Ahmadinejad on 90% of issues but the guy certainly has more chutzpah than this diet-coke of a reformist >>>

احمدی نژاد باید برود

احمدی نژاد باید برود، این را همه می دانیم. اینکه ایشان می توانند انسانی سالم و متدین باشند (که حتما هم اینطور است) دلیلی بر تکیه بر مسند ریاست جمهوری ایران نیست. هزاران جایگاه دیگر برای فعالیت سازنده ایشان در کشور وجود دارد. از منش آقای احمدی نژاد اینگونه بر می آید که احترام متقابل و صداقت در زندگیشان تا به حال مفهومی نداشته است، یعنی به کسی احترام نگذار و اگر بی احترامی دیدی اهمیتی نده، دقیقا چیزی که در سیاست خارجی فعلی ایران و ارتباطات داخلی کشور دیده می شود. پس اولین رکن یک انسان شایسته در شخصیت ایشان زیر سئوال است و بماند هزاران مشکل دیگر، که این روزها، هر ساعت لیست بلند بالای بی لیاقتی های دولت را می بینیم در تباهی 4 سال درخشان ایران. >>>

نذر آزادی!

در پديده ی موسوم به «همگرايي بخشی از جنبش زنان» می بينيم که زنان پديد آورنده ی آن از کانديداهای رياست جمهوری «مطالبه ی حقوق» کرده اند. روشن است که اين حق دموکراتيک اين زنان است که چنين خواستی را با چنان کانديداهایی مطرح سازند. اما طرفه آن است که برخی از اين زنان حاضر نيستند بپذيرند که ديگران هم حق دارند موضع گيری و برخورد آن ها را ـ آن هم در جريان انتخاباتی غير دموکراتيک ـ نقد کنند. به راستی چرا بخشی از جنبش زنان حق ندارد به بخش ديگر اين جنبش بگويد «خواست شما در زير سقف حکومت اسلامی، به خصوص آنجا که سخن از پذيرش کنوانسيون رفع تبعيض "با حفظ موازين اسلامی" پيش می آيد تخفيف و پايين آوردن حق زنان است؟» و به راستی چرا باور ندارند که ديگرانی هم حق دارند که بگويند: «اين مطالبه و آن پاسخگويي از جانب کانديداها يعنی درجا زدن در قوانين موجود >>>

Morphing a Theocracy

There is election fever in the air, not in Iran but on Iranian.com. The mounting excitement transmitted through a number of consecutive articles and a barrage of favorable comments has been contagious. Iran’s reform movement has been mobilized to silence the critics and downplay the significance of daunting issues. The showdown, however, doesn’t appear to be between the opposing candidates from the conservative camp and the Reforms Front. Here, on Iranian.com, the face-off is between those seeking to rehabilitate the Islamic Republic of Iran and the political activists in quest of overthrowing the regime. After all, the prevalent fear amongst the reformists isn’t losing an election by large or small margins>>>