Arts and Literature

اتحاد، مبارزه، پیروزی

ترم اول سال اول دانشکده، حال و هوای جالبی‌ داشت. سالها از جلوی دروازه پر ابهت، نرده‌های سبز و سکو‌های بتنی‌ دانشگاه تهران رد شده بودم؛ و حالا آرزوی راه یافتن به آن تحقق می‌‌یافت. آن زمان رسم بود که حتما یه کیف سیاه سامسونیت می‌‌خریدی، با خودنویس "لامی" و خط کش محاسبه. افسوس که تلاش و ذوق و شوق برای رسیدن به آن مدینه فاضله، از خودش بسیار دلپذیر تر از آب در آمد>>>

داستان منیژه ی زمان

غصه نخور، خودم
خودم می کشمت
آقا جان
بیرون از ته چاه
آقا، آقا، آقای امام زمان >>>

غزلفریاد ِمیهن دوستی‌

آتش عشق مرا آیندگان باور کنید
فرّ زرتشت است، اینک شعله در مجمر کنید

از دل‌ اسطوره‌ها زادید و از بطن شما
بس حماسه زاد خواهد خود اگر سر بَر کنید
>>>

مثنوی رِی چارلز

نام او رِی بود وچارلز فامیلی اش
استیلِ او ساده و بی غّل و غش
بود یک مرد سیاهپوست اصیل
از تبار زنگیان، نسل خلیل
شغل او خوانندگی در آمریکا
شهرتش از اینجا تا کُستاریکا
>>>

Avenue Moniriyeh

Twenty years after she left Iran and knew she would never return, my mother sat alone in her house in California and talked the story of her life into a cassette recorder for me. The first tape arrived in springtime, a few weeks after No Rooz, the Iranian New Year. Eventually there would ten of them. The tapes always came marked up in Persian, and I couldn’t make out much more than my name when I opened the envelope and found the first one. I’d left home for graduate school on the East Coast the year before>>>

مارگریتا

روی پیراهن سفید بلند مارگریتا، عکس ماهی های قرمزی را کشیدم که در لا به لای جلبک های سبز شنا می کردند. نفس می کشیدند و حباب هایی روی سطح آب رودخانه درست می کردند. کمی آن ور تر سوزن بان تنهایی در سکوت مسیر قطارها را عوض می کرد. زندگی در لا به لای پیرهن مارگریتا چقدر زیباست>>>

Truth and Consequences

After the revolution of 1979, this phrase was heard from many Iranians, “In 1953 a bunch of illiterate under the supervision of Sha’ban Jafari (Bimokh) rebelled, and brought educated people to power, and in 1979 educated people rebelled and brought the most uneducated and fanatic people to power”. I was very young in 1953, and could not understand the atmosphere of rebellion. However, in 1979 I was working, and was quite aware of the situation>>>

انگولک بازی

"بالغ شدن چه آسون - آدم شدن چه مشکل!" ... همسایه پیرمان در شیراز، وقتی‌ گروه ما پسران ۱۵ ساله را می‌‌دید، بلند بلند با خودش تکرار می‌‌کرد ... بلکه ما هم بشنویم و پند بگیریم. اما کو گوش شنوا؟ ریش و سبیل مان تازه داشت سبز می‌‌شد ... با موی ژولیده، پیرهن یقه خرگوشی و شلوار پاچه گشاد>>>

یک روز انتظار

در طبقۀ پائین، دکتر سه نوع قرص در رنگهای مختلف همراه با دستور مصرف گذاشته بود. یکی برای پائین آوردن تب، یکی مسهل و سوّمی برای غلبه بر محیط اسیدی. دکتر توضیح داد که میکرب های آنفلوآنزا فقط در محیط اسیدی می توانند زنده بمانند. به نظرم رسید که او در بارۀ آنفلوآنزا معلومات کافی دارد. گفت اگر که تب از صد و چهار درجه بالاتر نرود هیچ جای نگرانی نیست>>>

باظرگ

- سر راه وانایستی کتاب بخری ها. زود بیا. باظرگ!
- جون بابابزرگ.
یواش دهنش را چسباند به گوشی و آرام و بره بره گفت آرش رو هم وردار بیار.
- چی بابا جان؟
- بابا بچه همسایه رو می گم. که توپش قرمزه. می گم ورش دار بیار. به مامانم نگی من گفتم ها.
>>>

What is actually wrong?

President Ahmadinejad double speak in the CNN interview gives me a hideous sensation of a onset of new-fangled impetus to the confrontation that is so evidently unsettling for the presentSupreme Leader. Mr Ahmadinejad on CNN is refining a restrained image to make his final assault to wrest control on the nucleus and hub of the Iranian present orthodox regime. For months there is increasing bad blood between the ruling theocracy that has been piling pressure on Ahmadinejad>>>

دیشب خلیفه طا صبح

دیشب خلیفه طا صبح
دسته مى‌شمرد
طهران بود یا طرابلس‌؟
دیشب آهسته
پابپاىِ ساعت قدم مى‌زد خلیفه >>>