Archive - Jul 17, 2010 - Article

Crushed under stones

As protests against the stoning of Sakineh Mohammadi Ashtiani arose amongst the public and western officials, the IRI embassy in London announced that the verdict would not be stoned to death. On the contrary, the Secretary of Judiciary Commission of Human Rights declared that death by stoning does exist in the law of the country and that it would be implemented. Now, it is feared that the Islamic Republic of Iran may decide to suddenly execute all those sentenced to stoning>>>

Awakening Cyrus the Great

Iranians called him the father, Babylonians called him the protector, Jews called him the messiah and Greeks called him the law giver. The outstanding leader, Cyrus embraced the known world and established security for the oppressed and became one of the most important figures of ancient history. He is also mentioned in the Quran known as Zulqarnain. For the first time, a national film will be made about Koorosh-e-Kabir, also known as Cyrus the Great in the English speaking world>>>

Nobody thanked me

I turned on the radio, and dreamed of beating up Tehran’s anti-god semi-intellectuals, smart asses who wore farangi brands, who grew up in Suisse, who knew French and Italian, laughed in English, and spoke Persian with an accent. I was appalled at the sight of Tehrani girls who wore tight dresses, short pants and small scarves just to show off their bodies and their immodest bareness. They all looked the same. The same makeup, the same cut face, the same sinful glare>>>

سرزمین مردم نیک

مرد در خود اندیشه می پرورد. نمی توان. نمی توان بدینگونه زیست. نباید چنین باشد. این نیست آنچه از افسانه ها فرا گرفته ام. باید یافت. خواهم یافت سرزمینی که مردمانش عشق را باور داشته باشند. گذشت را بدانند چیست. دروغ و ریا را نیاموخته باشند. مرد با خود اندیشه می کرد. راهواری پر از اندیشه های شیرین. پر از امید. راه به کدام سوی باید برد؟ کدامین راه به سرزمین مردمان نیک می انجامد؟ چوپانی در پی چند گوسفند چوب بر دوش گام می زد. >>>

تق‌تق ... تتق تق ... دوداسکادن

دو روز به عید مانده بود. باران ریز بی امان می‌بارید. درها بی رمق بسته می‌شد. پارس سگ ها، آوای غوکان سبز در انبوه درختان، هجوم بی نتیجه پرندگان وحشی به امنیت خشک جنگل و دیوار محلات قدیمی همه در انبوه ریز باران از نفس افتاده بودند. در این میان ریشه‌های درختان گردو، تیرهای کپک زده برق و حتی آدم‌ها خیس بودند. این همه ارمغان خیس‌ترین بهاری بود که می‌رفت برای خیلی ها تکرار نشود. اما، بند ٥٠ نفره ما خیس نبود>>>

باران سنگ

کوچه را باران سنگ است
و هوای خاطره خالیست،
غباری در میانه و
انسانی‌در برابر،
چراغ "فریضه" بیدار است!
و شعله‌های گناه
که در هوای نفس جاریست >>>