فارسی

حضور خاتمی در گفتگو با آمریكا

اعلام نامزدی خاتمی درست در روزهایی صورت می‌گیرد كه مقامات ایرانی و آمریكایی برای اولین بار در طول سه دهه حكومت اسلامی از آمادگی بدون قید و شرط خود برای گفتگو با یكدیگر سخن می‌گویند. این اعلام آمادگی از سوی آمریكا البته نتیجه یك تغییر فاحش در سیاست خارجی این كشور پس از روی كار آمدن رییس جمهور اوباما است. در مورد ایران، اما به تازگی تغییری در حكومت صورت نگرفته است. در واقع، حكومت فعلی ایران تا همین چندی ‌پیش هرگونه گفتگو با شیطان بزرگ را نفی می‌كرد و آقای خامنه‌ای كسانی را كه خواهان گفتگو با آمریكا بودند «بی‌غیرت» می‌خواند. اكنون چه اتفاقی پیش آمده است كه تابوی گفتگوی با آمریكا را برای جمهوری اسلامی شكسته است؟>>>

عیب می جمله بگفتی، هنرش نیز بگوی

خوب بیاد می آورم که یکی از عمده ترین شکایت های روشنفکران ایران پیش از انقلاب ، عدم استقلال سیاسی ایران و وابستگی شدید آن کشور به امریکا بود. اگر در حال حاضر به سیاست خارجی ایران نگاه کنید می بینید که در حقیقت ایران نوعی سیاست موازنۀ منفی که در زمان حکومت دکتر مصدّق برقرار بود اتّخاذ کرده است. هیچکس نمی تواند هیچ نوع وابستگی نه تنها به آمریکا بلکه به هیچ کشور دیگری در حکومت ایران بیابد. شاید امروزه بتوان ایران را در آن قسمت از دنیا از زمرۀ مستقل ّترین کشور ها بشمار آورد. حتیّ مخالفان سرسخت جمهوری اسلامی هم نمی توانند - مگر غرض مندانه - منکر خودگردانی و استقلال ایران باشند. به این زودی خواسته های خود را فراموش کردیم!>>>

خمینی و امت گریه

انقلاب که شد من 9 سالم بود و کلاس پنجم دبستان بودم. سه سال بعدش وقتی کلاس سوم راهنمایی بودم بخشنامه‌ای آموزشی آمد که دانش آموزان باید برای حرفه و فن یک حرفه را انتخاب کنند و چند ساعتی از هفته را در این حرفه کارآموزی کنند. از آنجا که من، نه در آشپزی خوب بودم و نه در خیاطی یا گلدوزی و چون به تدریس علاقه داشتم، حرفه معلمی را انتخاب کردم. هفته‌ای یک روز در یک مدرسه ابتدایی کمک آموزگار شدم. وظیفه‌ی اصلی من این بود تا دیکته‌ها را که شامل کلمه و ترکیب هم می‌شد تصحیح کنم. روزی جزو سوالات بچه‌ها بود که مترادفی برای کلمه‌ی "رهبر" پیدا کنند. هنگام تصحیح با تعجب دیدم که اکثریت دانش‌آموزان مترادف رهبر را "خمینی" یا "امام خمینی" نوشته بودند. دفعه‌ی دیگری هم که باید مترادفی برای کلمه‌ی "امام" می‌نوشتند، باز جواب داده بودند: "خمینی">>>

ملانصرالدین و خبر رسانی!

می گویند روزی ملانصرالدین سوار بر الاغ از دهی عبور می کرد، مردم ساده ده که ناگهان ملایی دیدند بر وی آویختند که باید بالای منبر بروی و وعظ و خطابه بفرمایی. ملا که لابد شوخ طبعی ش گل کرده و از پذیرایی روستایان نیز بدش نمی آمد، سه روزی آنها را سر کار گذاشت؛ روز اول بر بالای منبر نزول اجلال فرمود و پرسید ای خلایق می دانید من می خواهم چه پند و اندرز و خطابه ای بکنم و شما را از عذاب الیم نجات دهم؟ مردم با تعجب و لابد کمی نگرانی یک صدا جواب دادند خیر ملا بفرما تا آگاه شویم، ملا گره در اخمهایش انداخت، از منبر پایین جست و گفت حال که نمی دانید و تا این حد جاهلید پس چه فایده که شما را اندرز دهم؟!>>>

ما و رسانه هایمان

شمار بالای رسانه های ایرانی قابل توجه است و گاه این تصور را ایجاد میكند كه در این فراوانی همه چیز میتوان یافت. این احساس نادرست نیست ولی چشم باختن به وسعت این مجموعه گاه باعث میشود تا تركیب اجزای آن از نظر ما پنهان بماند و سهم نسبی خانواده های مختلف سیاسی در آن به چشممان نخورد. آنچه در این میان جداً مایهٌ نگرانی است ضعف رسانه ای لیبرال هاست. چون این ضعف فقط در حكم بی بنیگی یك گروه معین سیاسی نیست بلكه بیانگر خطری است كه برقراری دمكراسی را در ایران آینده تهدید مینماید. هر بار روی سایتی میروید یا نشریه ای را ورق میزنید یا به رادیویی گوش میدهید یا به یكی از این تلویزیون های جدی و غیرجدی نگاه میكنید به همه جور گفتاری برمیخورید به غیر از گفتار لیبرال>>>

ماشین اعدام

گزارش اعدام‌ها در ایران خسته كننده شده است. كمتر روز و هفته‌ای است كه اسیری در این یا آن گوشه كشور دست بسته كشته نشود. اگر در گذشته نزدیك، این اسیركشی‌ها تك تك در این جا و آن‌جا صورت می‌گرفت، اكنون دسته دسته سر به نیست می‌شوند. بنا به گزارش‌ها(۱) در طول كمتر از دو هفته گذشته ۴۸ نفر در ۸ شهر ایران اعدام شده‌اند. در تابستان گذشته نیز تنها در یك روز ۲۹ نفر در زندان اوین گله‌وار به دار آویخته شدند. صحبت یكی دو نفر نیست. صحبت ده‌ها نفر است. صحبت افرادی غالبا بی نام و نشان است. صحبت كسانی است كه یا نام و نشانی از آنان داده نمی‌شود و یا فقط با حروف اختصاری یا اسم كوچك از آنان یاد می‌شود. گویی این قربانیان انسان نیستند>>>

ساکن خانه ی شيشه ای

هر سال، به بهمن ماه که می رسيم، می بينم که عده ای، برای يافتن مقصران و مسببان «بدبختی ملت ايران»، به سنگ اندازی و پرده برافکنی و گنجه گشودن و رسيدگی پروندهء مرده و زنده مشغول می شوند و، در دورانی که باخت مسلم سی سال پيش همهء ايرانيان در برابر رهبری اسلامی ـ آخوندی انقلاب 57 موجب تداوم بازی «کی بود؟ کی بود؟ من نبودم!» شده است، می کوشند تا مادر مرده ای را ـ درست و غلط ـ بيابند و درازش کنند؛ و اگر نمی شد خوب درازش کرد با شعبده بازی کاری کنند که اين توهم در مردم بوجود آيد که طرف دراز کردنی است. >>>

طلسم سی ساله

چنگ سحر آميزت را بنواز
و آن مثلث نورانی نجات بخش را
بيدار کن!
اين زادگاه من است
زخم خورده و زيبا
می گذرد از سردترين شب زمين
>>>

من جنده نیستم

پذیرای خانم مسنی از اقوام بودم. دو سه ماهی در منطقه’ ما بین فک و فامیل زندگی می کرد تا کار اقامتش درست شود. به تماشای سریال های زنانه’ وسط روز تلویزیون علاقمند شده بود. یک روز که منزل بودم گفت میشه لطفا برام بگی این خانمه توی این سریال چرا گریه می کنه؟ خوب دقت کردم ببینم قضیه چیست. تا آنجا که سر درآوردم برایش تعریف کردم. گفتم این خانم که الان یک مدیر موفق در یک شرکت است ، در دوره’ دیگری از زندگیش گویا جنده بوده. بعد آمده به این شهر و رفته درس خوانده و در شهرش آدم سرشناسی شده و با یک مرد بسیار خوب خیال عروسی دارد. حالا کسی که در شهر دیگر جاکش او بوده او را پیدا کرده و آمده سراغش و از او اخاذی می کند. او هم گریه می کند چون نمی خواهد راز سر به مهرش فاش شود و آبرویش برود.>>>

کی باید از ملت ایران عذر بخواهد؟

آقای احمدی نژاد, رییس جمهور حکومت اسلامی, که بارها خود را "مطیع, فرمانبر و عامل" ولی فقیه, آیت الله خامنه ای اعلام کرده است, در پاسخ به در خواست باراک اوباما, ریاست جمهور امریکا, مبنی بر کنار گذاشتن "ابراز دشمني" از سوی حکومت اسلامی و برقراري "ارتباط دوستانه" با امریکا بار دیگر سیمای خود بزرگ بین, عظمت طلب‘ ستیزه جو و عوامفريب حکومت اسلامی را به نمايش گذاشت. يکروز پس از ابراز تمایل رييس جمهور جديد آمريکا براي مذاکره با ايران، محمود احمدي نژاد ‏در سفر استاني اش در جمع مردم کرمانشاه، به اوباما چنین پاسخ داد: "اگر دولت جديد آمريکا به دنبال تغيير سياست هاي گذشته است بايد از ‏ملت ايران عذر خواهي کند و تلاش کند سابقه سياه و جنايت هايي که عليه ملت ايران مرتکب شده اند را جبران کند‎.>>>

تولدم مبارک

روز پونزده آبان ماه هزارو سیصدو هر چی‌ که بود
مثل هر روز دگر برخاستم
ناگهان به یادم آمد که من امروز متولد شده ام
پس شتافتم سوی آینه تا ببینم صورت سی‌ ساله‌ام را
توی آینه محو خود گشتم و گشتم
آینه باز شد من به داخل رفتم آنگاه
سی‌ سال عمر گذشته روبرویم شد نمایان >>>

خروج بی هزينه از بن بست؟

هر ساله، به ماه بهمن که می رسيم، بی اختيار، ياد معلم سال آخر مدرسهء ابتدائی ام می افتم که، با گام زدنی همچون انشتين، راهروی بين دو ستون ميز و نيمکت ها را می پيمود و برای ما مسئله می گفت و ما بايد تا آخر ساعت جواب مسئله اش را دو دستی تقديمش می کرديم: «خانه ای داريم که هوس کرده ايم خرابش کنيم و عمارت نوئی را بجايش بر پا کنيم. قيمت مصالح ساختمانی دو هزار تومان است و قيمت کار کارگر روزی 10 تومان. اگر عمليات ساختمانی دو ماه طول بکشد خرج اين کار چقدر خواهد بود؟ و يادتان هم باشد که ماه سی روز دارد!» و فاتحانه می خنديد. و من با خود فکر می کنم که سی سال پيش کدام نابغۀ رياضی می توانست جواب مسئله مشابهی را بدهد که آن روز معلم تاريخ پيش روی ما نهاده بود: «مملکتی داريم که شاهی دارد به نام محمد رضا شاه و نخست وزيری به نام اميرعباس هويدا... >>>

تبعات روانی جنایات جنگی

آتش بس شکننده ای بر غزه حاکم است. در صورت پیروزی جناح راست اسرائیل تحت نخست وزیری بنیامین نتنیاهو در انتخابات آینده احتمال تجدید خشونت در غزه نیز افزایش خواهد یافت. با گسترش روز افزون مستوطنات یهودی در کرانه غربی و تکه پاره شدن این منطقه توسط شاهراه ها و راهبندها شاید "راه حل دو کشوری" که متضمن ایجاد دولت مستقل فلسطینی در کنار اسرائیل است و از سوی میانه روان (از مذاکرات اسلو و نقشه راه بوش تا طرح ملک عبدالله و تأیید اخیر پرزیدنت اوباما) پیشنهاد شده است کم کم از دایره امکان خارج شده باشد. جناح راست اسرائیل راه حل را در صلح نمیبیند. آنها رویای دولتی سربازخانه ای مانند اسپارت باستان را در سر میپرورانند: جنگ دائم و پیروزی دائم توسط ملتی جنگجو. برخی از آنها حتی رویای ناممکن تبعید جمعی فلسطینیان یا سایر جنایات جنگی علیه آنان را هم میبینند. >>>

کمی خانگی

نیما هنوز تنهاست
نه نور نورانی‌ست
و نه این گنبد خالی
کلید را می‌زنم
چراغ روشن نمی‌شود
این‌جا خانه‌ی من نیست
باید کمی خانگی شوم >>>

صیغه شدم

وقتی شبی با مردی آشنا شدم که به شدت برایم جذاب بود، تا صبح کلافه بودم و خوابم نمی برد. وقتی بار دوم در منزل همان دوست دوباره دیدمش و ازش بیشتر خوشم آمد، لابلای حرفها معلوم شد که در حال طلاق از همسرش است. شب خوبی بود، سرهامان گرم شده بود و کمی علف هم کشیدیم. در گوشه ای از اتاق صاحبخانه پیش هم نشسته بودیم. سرش را آورد دم گوشم و گفت: امشب چه خوشگل شدی. برای من تعریف یک مرد غریبه از زیباییم که ممکن است راست باشد و ممکن است دروغ، هرگز راضی کننده نیست. اگر کسی که دوستش بدارم به من بگوید امشب چه خوشگل شدی، چرا، اما نه یک غریبه که بار دومش بود مرا می دید. اما پیغام او جای دیگری در ذهن و در وسط بدنم ثبت شد. او مرا می خواهد.>>>