The Empty Place of Eddie

Today the rain washes your blood
And wipes it from the pavement
There remains only your sunny smile,
Your tall baseball bat
Leaning against the wall,
And your backpack full of books
Waiting for your shoulders >>>

Spoon feeding Iranians

In its desire to build citizen to citizen contacts as a prelude to promote official dialogues and ultimately establish a normal diplomatic and commercial relation with the U.S., the Iranian government threw its doors open on U.S. individuals and groups who appeared wanting to allay the differences between the two countries. Although the majority of the peace groups and activists who visited Iran were well-intentioned, there were quite a few who were motivated by the idea of supporting certain political trends against the Iranian government. These individuals and groups were more interested in furthering the U.S. foreign policy objectives in Iran and the Middle East>>>

Bombing Iran is the only path forward

I am writing this article knowing full well that I am opening a can of worm and that some of my closest associates may never forgive me. But I have stayed silent for too long, and I refuse to see yet another opportunity to free Iran to pass by due to the employment of the wrong tactics by us in the anti-regime opposition (as opposed to the pro-regime opposition). For too long, the opposition has suffered from low self-esteem. We never felt comfortable taking a direct debate with our opponents, fearing that people wouldn’t side with us, circumstances weren’t right, too early to reveal our end objectives etc>>>

«همه» و «با هم»

غیبت رهبری چیزی جز از نقطه ضعف استراتژیک این جنبش است. ناتوانی موسوی و دیگر سران اپوزیسیون رسمی در ارائه رهنمود به جنبش، به جای آنکه آن را بخشکاند، به تبیین هویت استثنایی آن کمک کرده است. تصمیمات این جنبش نه در مغز یک فرد که در باغ بارور خرد جمعی شکوفا می شود. این خیالپردازی کهنه آنارشیستهای پیشا مارکسیست این روزها در تهران زندگی می کند. این جنبش همگانی آن قدر به خود اعتماد دارد که حتی از ورود رفسنجانی به درون خودش هراسی ندارد. چه بهتر که خطی که دوستان و دشمنان جنبش را از هم سوا می کند تا عمق نظام نفوذ کند. « همه باهم» شعار نبوغ آمیز خمینی در سال 57 امروز دوباره زنده شده است . تفاوت تعیین کننده با آن زمان در چند و چون تعبیر واژه های بظاهر بیگناهی چون «همه» و «با هم» خواهد بود . >>>

I, The Prostitute

My friend in the gym told me about a fucking system in Tehran. She told me about a woman, whom I would like to call Z, in the center of this business. Nobody knows Z's real name but she frequents places like boutiques, galleries and movie houses to have contact with her customers, both male and female. Her customers are well-to-do men and women, mostly married, who want to have discreet sex and would pay good money for it. Then she would find men for women or vice-versa and after taking hefty amount of money, will take them to some apartments in different parts of the city for a few hours of passionate sex. No identity asked from any sides of the deal>>>

سوسک های کلرادو

یادم می آید وقتی در ایران بودیم، زنی روستائی در انجام کارهای منزل به مادرم کمک میکرد. اسم قشنگی داشت. گل اندام. صورتی معصوم و صدائی آرام و مهربان. می گفت 45 روز از تابستان رفته، گرمای هوا شروع می کند به کاستن و این یعنی آغاز فصل سرد. غریزه طبیعی وی حکم میکرد که باید برای فصل زمستان آماده شد. هم اکنون که 15 مرداد را پشت سر گذاشته ایم، به یاد شمیران می افتم. گل اندام حق داشت، بعد از 15 مرداد دم دم های غروب بادی از کوهستان می آمد، سوزی در خود داشت. باید بعد از 15 مرداد انتظار زالزالک های زرد( نارنجی؟) و عنابی( سرخ؟) را می داشتیم و اندکی دورتر هم شروع فصل مدارس با طعم گس به های گلاب دره که با وجود آنکه در گلو گیر میکرد ولی باز فردا هوس میکردی دوباره به بخوری>>>

Dying in vain?

My favorite teacher in high school was a man called Mr. Fatemi, who taught Persian literature. In his early forties, very tall with broad shoulders, he was one of the few teachers who inspired more in his students than a strong desire to nap. His willingness to entertain us, and his great sense of humor, might have encouraged lax discipline in his classroom, but given his massive size and notably decisive demeanor, no one dreamed of challenging his authority. With his eyes closed, he often recited Hafiz's poetry, walking down the aisle with one hand holding the book, the other beating out the rhythm like an orchestra conductor. His warm, resonant voice made listening to him an enchanting experience>>>

دادگاه های فرمایشی و نمایشی

عدم مشروعیت اخلاقی و وجاهت قانونی اعترافات آقایان عطریانفر و ابطحی و آنها که در آینده نزدیک در صحنه ای که بشکل دادگاه آراسته شده است علیه خود شهادت خواهند داد در انظار ایرانیان و جهانیان از آفتاب نیمروز روشنتر است. آنچه مبهم است بهره هوش سیاسی آنهائیست که چنین نمایشی را براه انداخته اند. میگویند دشمن دانا به از نادان دوست. توجه کنید که این دوستان نادان چگونه با تکرار اتهام "انقلاب مخملی" جمهوری اسلامی را در جای نظامهای تمامیت خواهی که یکی بعد از دیگری به زباله دان تاریخ میپیوندند گذاشته اند. چه سودای این گروه باورمند نمودن مردم باشد و چه ارعاب آنها، قدر مسلم اینست که آنها ظاهراً صدای افتادن طشت رسوائی اینگونه نمایشهای مخوف در جهان را نشنیده ان>>>

War leaves no consolation prize

To overview NIAC’s US-Iran advocacy, there are places for compromise, and places where the line should be held. I would compromise on the sanction issues because the sanction glass can be seen as half full. For example economic boycotts could urge Iran towards self-sufficiency. This is a less macho way of saying, “what doesn’t kill you makes you stronger.” After years of neglecting Iran’s capacity for gasoline production, finally the threat of a refined petroleum sanction is forcing the government take this critical issue seriously. Iran may emerge from sanctions like a spoiled brat from boot camp. But war leaves no consolation prize for those who suffer it. Ultimately, anti-war advocacy is the line NIAC should hold>>>

سبزپوش قلابی

اخیرا وبسایت روز آنلاین از قول آقای گنجی مطلبی درج کرده (دموکراسی و دیکتاتوری پرچم) که نشان میدهد ظاهرا صدای آنچه که از دید ایشان "دیکتاتوری پرچم" خوانده میشود بگوش ایشان هم رسیده! آقای گنجی در این تحلیل خود به روشنی میگوید که به پرچم سه رنگ شیر و خورشید نشان ایران اعتقادی ندارد و از طرف دیگر هم اعلام میکند که پرچم ملی ایران را مردم انتخاب میکنند! ایشان در بخشی از مطالبشان میفرمایند به همان دلیل که مثلا حزب دموکرات آمریکا اجازه نخواهد داد یک جمهوریخواه در کنوانسیون آنها پرچم حزب جمهوریخواه را بالا ببرد بدون اینکه کسی بتواند آنها را متهم به دیکتاتوری کند، پس حرکت ایشان هم نمیتواند به دیکتاتوری تعبیر شود! قبل از اینکه دور شویم از این قسمت عین نوشته را در اینجا نقل میکنم>>>

Satanic Faces of Islam

I do not conform – I do not bend.
I am the infidel,
the apostate,
the scum of this earth.
The brothers take pride in kicking me,
in punching my face.
They enjoy denying my pain.
Dragging my bound hands,
smashing my blinded head >>>